Sober | yoonkook ✓

8-Kalp ağrısı

Jungkook zordu. Bunu onunla geçirdiği son bir haftada çok iyi anlamıştı. Ne kadar ona yardımcı olmaya çalışmışsa da bazı işlerini zorlansa bile kendisi yapıyor, Yoongi'ye izin vermiyordu. Onunla çok konuşamıyordu da çünkü Jungkook bunun için ona izin vermiyordu. Bu ne kadar kalbini kırsa da onun yanından ayrılamıyordu işte. Yüzüne bakmasa, onunla pek konuşmasa bile sadece yanında durarak bile mutlu oluyordu.

Yakınlaşmak için ona sorduğu sorular hep havada asılı kalmıştı. Onun neden arkadaşı olmadığını, neden yalnız takıldığını ya da ayağına ne olduğunu öğrenememişti. Ardından onun üstüne çok gittiğini düşünmüş ve kendine kızmıştı. Belki insanlarla iletişimde olmayı pek sevmiyordu ve öyleyse eğer Yoongi zorla onun üstüne gitmiş gibi olmuştu ve bu kendisini kızdırmıştı. Ama yine de içten içe onunla yakınlaşmak için can atan bir tarafı vardı, inkar etmeyecekti.

Okuldan çıkmış, yürüyordu. Hava biraz serindi. Mart, yerini nisana vermeye yakınlaştıysa da etkisini göstermeye devam ediyordu. 

Bir haftadır Jungkook'u okulda görmediğinden günlerinin sıkıcı geçtiğini düşünüyordu. Jungkook hiçbir şey yapmasa bile öyle oturup onu izlemek çok güzeldi ve o zamanlar zamanının nasıl geçtiğini anlayamıyordu bile. Aklına o gelince acaba yanına gitse mi, diye bir düşünmüştü ama daha dün yanındaydı ve onu böyle sıkboğaz etmek istemiyordu. Ayrıca okula ne zaman geleceğini de sormamıştı ve okulda onun önceden oturduğu yerlere bakıp onu orada hayal etmek sıkmıştı artık.

Yolunun üzerinde olan hastaneyi gördüğünde iç çekmeden edememişti. Onunla ilk burada karşılaşmışlardı ama sonrası pek de iyi olmamıştı. Bakışlarını oradan çekip yola odakladığında ise bir taksideki Jungkook'u görmüştü. Gerçek olup olmadığını anlamak için gözlerini kısıp öyle bakmıştı ve evet, taksideki Jungkook'tu. Kontrole gelmiş olmalı, diye düşünmüştü ve ayakları istemsizce onun yanına ilerlemeye başlamıştı. Taksiden inen ve tek değnekle yürümeye başlayan Jungkook'u görünce sevinmişti. Artık tek başına yürüyebilecek kadar iyileşmişti.

''Jungkook,'' Yanına geldiği vakit seslenmişti ve onun şaşkın bakışlarına maruz kalmıştı. Gülümseyerek yüzüne bakarken, Jungkook onun neden gelmiş olabileceğini düşünüyordu.

''Yoongi,'' demişti gülümsemeye çalışarak ama pek işe yaramamıştı. Birlikte yavaşça yürürlerken Yoongi kalbinde çiçek açtıran sesinde ismini duyunca heyecanlanmıştı.

''Kontrole mi geldin?'' 

Jungkook bakışları yerde yürürken kafasını sallayarak ''Hım, hım,'' demişti.

''Ben de okuldan çıkmıştım. Seni takside görünce yanına geleyim dedim. Kolundan tutmamı ister misin?'' demişti şefkat barındıran sesiyle. Jungkook bakışlarını ona çevirip gözlerine baktığında bir şey söylememişti. Bakışlarından bir şey de anlaşılmıyordu. Yoongi, soru işareti barındıran gözlerle ona bakarken  Jungkook derin bir nefes almış ve başını sallayarak ''Gerek yok. Kendim hallediyorum.'' demişti. Yoongi kafasını sallamış ve önüne dönerek biraz kırıldığını umursamayarak onunla yürümeye devam etmişti.

Doktorun nerede olduğunu bilmediğinden Jungkook'un adımlarını takip etmişti ve sonunda bir odanın önünde durduğunda Yoongi'ye bakmıştı.

''Teşekkürler, buraya kadar geldin fakat gidebilirsin. Burada durmana gerek yok.''  demişti.

Yoongi, ondan gitmesini istemesine bir süre tepki verememişti, sonra kendine gelerek ''Sorun değil, işim yok, beklerim ben.'' demişti. Buradan eve gidecekti ve gerçekten işi yoktu, onunla birlikte olmak istiyordu.

Ama bunu söylediğinde Jungkook'un burnundan bir nefes verdiğini ve çenesini sıktığını görmüştü. Ardından Yoongi'ye bakmadan kafasını sallamış ve arkasına dönerek kapıyı tıklatıp içeri girmişti.

Yoongi bir süre ayakta beklemişti onun aklında kalan yüzündeki ifadeyi çözmeye çalışırken. Sonra kalbine oturan ağırlıkla arkasında kalan bekleme koltuğuna ilerleyip oturmuştu.

Orada ne kadar onu beklediğini yahut ne kadar inkar etmeye çalışsa da onun kendisini yanında istemediğini düşündüğünü bilmiyordu ama bunu düşünüp kabul etmesini gerektirecek kadar uzun beklediğini biliyordu.

Karşısındaki kapı açılıp Jungkook çıktığında, etrafına bakınmış ve Yoongi'yi gördüğü an yüzünü düşürmüştü. Yoongi onun ifadelerini izlerken sakin olmaya çalışıyordu, sonuçta kendisini çok tanımıyordu ve etrafında yabancı birilerinin olması hoşuna gitmiyor olabilirdi.

Ayağa kalkıp çoktan yürümeye başlamış olan Jungkook'un yanına geldiğinde fark ettirmeden bir nefes almıştı.

''İyi misin?'' diye sormuş ve çekingence ona bakmıştı. Jungkook düz bir ifadeyle karşısına bakıyordu ve ona cevap vermemişti.

Umutsuzca omuzları çökerken o an ağlamak istemişti, hoşlandığı kişiden bir geri dönüş alamamak, hiçbir şekilde geri dönüş alamamak kötü hissettiriyordu. Ama yine de devam etmişti.

''İyi değilsin sanırım. Ama-'' sözünü kesen hızla ona dönen ve sinirli gözlerle ona bakan Jungkook'tu. Şaşırmıştı çünkü ilk defa onu bu kadar kızgın görüyordu. İstemeden onu kızdıracak bir şey mi yapmıştı?

''Yoongi, yeter,'' demişti biraz bağırarak. Ardından sesini yükselttiğini fark etmiş sakinleşmeye çalışarak derin bir nefes alarak tekrardan ona dönmüştü. Sesi bu sefer kısık olsa da aynı siniri yerinde duruyordu. Yoongi karşısında şaşkınlıktan ne yapacağını bilemez şekilde kalakalmıştı.

''İyi değilim. Hiçbir şekilde iyi olmayacağım ve sen sürekli peşimde dolanıp benim sinirlerimi daha da bozuyorsun. Git tamam mı? Yanımda başka birini istemiyorum.''

Göz bebekleri titremeye başlarken onun söylediklerini sindirmeye çalışıyordu. Gitmesini istiyordu, yanında onu istemiyordu ve bunu kolay bir şekilde dile getirmesi onu kırmıştı. Çok kırmıştı hem de.

Ama onu suçlamıyordu, biliyordu, tahmin etmişti daha doğrusu, yanında birisini istemiyordu ve o bir hafta boyunca hep onun başındaydı. Çizgisini geçmiş olmalıydı, bir yerde kendini ona hak verirken buldu.

Bunları söyledikten sonra Jungkook hızlıca arkasına dönüp ayağının yardım ettiği kadarıyla hızlı yürümeye başlarken öylece onu izlemişti. Ardından o koridordan sağa dönüp kaybolup giderken kırılmış kalbiyle birlikte hastaneden ayrılmıştı.

Acı çok fazlaydı.