Beklediğim Sendin-Düzenleniyor-

2. Bölüm- Buda Kim ?

Uyandığımda hastanedeydim. Yağmur hemen sorular sormaya başladı. ''Noldu canım kötü hissettiğini söyleseydin bende gelirdim yanında ''o kadar hızlı söylemişti ki soluk soluğa kaldı,endişeli bir şekilde bana bakıyor ve cevap bekliyordu. Tam cevap vericektim ki odaya teyzem ve Tuğçe girdi. Onlara tam herşeyi anlatacakken dışarda onu gördüm susmamı işaret etti.
Mecburen yalan söylemek zorunda kaldım. Başka çarem yoktu ne kadar tehlikeli biri olduğu belliydi bunu göze alamazdım. Aklıma ilk gelen şeyi söyledim. ''Tansiyonum düşmüş olmalı" herkes bana bir şeyler söylerken benim aklımda sadece o herifin kim olduğu düşüncesi vardı. Kimseyi dinlemiyordum. Birkaç kontrol daha yapıldıktan sonra eve gittik.

Daha çok yalan söylemek istemiyordum. ''Ben odama gidiyorum biraz uzanmak istiyorum'' dedim . O çocuğun kim olduğu düşüncesi beynimi kemiriyordu. Ne olduğunu anlamaya çalışırken uzun bir süre uyuya kalmışım.

Bugün yine okula gidicektim . Saçımı dağınık üstten küçük bir topuz yaptım nasıl gözüktüğüm pekte önemli değildi. Evden çıkıp hızlı adımlarla okula yürürken etrafımı kolaçan ediyordum. O çocuk yakınlarda olabilirdi veya aniden önümü kesebilirdi. İçim korku dolu bir şekilde yürümeye devam ettim.

Okula varmıştım sınıfa hızlıca çıktım çantamı sıraya bırakıp hemen Okanın yanına gittim. ''Seninle konuşmamız gerekiyor'' dedim yeterince ciddiydim. Gülerek ''Tabi konuşalım'' dedi.

Sinirlenmiştim. Beni yeteri kadar umursamıyan biri beni seviyor olamazdı değil mi? Birde inanmamı bekliyor! Düşüncelerimi toparladıktan sonra Okan'a herşeyi anlattım ve böyle bir şey yapmayacağını söyledi. Pek inanmasam da üstelemenin pek fazla faydası olamayacaktı.

Bugün dersler çok sıkıcıydı. Son derse geldiğimizde hoca olmadığı için gitmememize izin verilmişti. Tek istediği eve gitmek olan biri için süper bir haberden daha fazlasıydı.

O sırada telefonuma bir mesaj geldi. Açıp baktığım da hiç tanımdağım bir numaraydı. "Numarını elde etmem çok zor olmadı. Bir gün seni de elde edicem.

-Okan"

Sertçe yutkundum. Bu dediği gelişi güzel söylenmiş birşeye benzemiyordu. Aklında haince ve iğrenç şeyler olabilir. Belki de "Elde edicem" den kastı bana sahip olmaktı. Bu fikri hemen def ettim.

Derince bir nefesi ciğerlerime doldurup yürümeye devam ettim. Tuğçe olmadığı için yol çok daha sıkıcıydı.

Önüme birden yine o çıktı. Korkmuştum.''Ah bak ne kadar çok karşılaşıyoruz değil mi Mira" Adımı bilmesi korkmam için büyük bir sebepti. Kalbim göğüs kafesimi her an delebilirdi. Ürkekçe bir adım geriye gittim.

"Ama se-sen adımı nereden biliyorsun?" sesim titremişti fakat korktuğumu belli etmemem gerekiyordu.

"Ee artık tanışalım o zaman" dediğinde korku tüm bedenimi ele geçirmişti. Sol taraf boştu ordan koşturmaya başladım fakat oda çok hızlı koşuyordu. Yetişmesi an meselesiydi.

Bilmediğim sokaklar da koşturmak pek mantıklıca değildi. Ama orada da duramazdım. Ne yapacağı hakkında bir fikrim bile yoktu.Koştururken susuzluktan kuruyan boğazım neredeyse miğdeme çekilmişti. Ağzıma acı bir tat verirken boğazımıda acıtıyordu.

Ayaklarım titremeye ve gücüm bitmeye başlamıştı. Biryere saklanmalıyım derken bir evin bahçesinden içeri atlayıp duvarın arkasına yaslandım. Nefes nefese kalmıştım. Soluklanmaya çalıştım ama beni bulabilirdi.

Ayaklarım ve elllerim fena derece titriyordu. Çantamdan suyumu alıp titreyen ellerimle içmeye başlamıştım.ama bir çoğunu üzerim içiyordu. Ellerim titrediğinden hep üzerime dökülüyordu.

"İşte burada" duyduğum ses ona aitti. Demek beni bulmuştu. Elimdeki suyu atıp koşmaya devam ettim. Ayaklarım hala titriyordu ve su içtiğim için şiştiğimden daha yavaştım.

Sonunda çıkmaz sokaklardan birine girdiğimde ''İmdat'' diye bağırmaya başladım. Ama kimse yoktu nereye gelmiştim ben. Yavaş adımlarla bana doğru gelmeye başladı..