Μόνο ένα καλοκαίρι #SBC2018 #WCC

Κεφάλαιο 11

Παραμονή της δεξίωσης και είναι όλα έτοιμα. Το επόμενο απόγευμα η Τζοάνα θα βρίσκεται στο ξενοδοχείο με τον Νίκολας και άλλους συνεργάτες για να είναι στην εντέλεια κι η παραμικρή γωνία και ύστερα να ετοιμαστούν στα δωμάτιά τους. Μεσημέρι στη δουλειά και όλοι έχουν φορέσει τα ψεύτικα χαμόγελά τους. Εντάξει, δεν είναι όλοι έτσι μα οι περισσότεροι. Κάποιοι στα αλήθεια απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και είναι προφανές.

  Ο Νίκολας βγαίνει από το μεγάλο πολυτελές γραφείο του με μια σαμπάνια στο χέρι.

-Ελάτε να γιορτάσουμε λοιπόν!, λέει και εκτοξεύει το καπάκι. Όλα είναι έτοιμα για αύριο, χάρη σε όλους σας. Τα πήγαμε υπέροχα, συνεχίζει γεμίζοντας ποτήρια. 

Πλησιάζουν όλοι και χαίρονται τη στιγμή. Κάνουν πλάκα, γελούν... Η Τζοάνα φαίνεται ευτυχισμένη. Ούτε κι εκείνη τον σκέφτεται. Έχει ξεχάσει τα πάντα. Κάθε σταγόνα θλίψης και προβληματισμού για εκείνο το καλοκαίρι έχει εξατμιστεί. Σαν να τους κατάπιε και τους δυο η αφοσίωση στη δουλειά... σαν να τους τύλιξε με τα πλοκάμια της. Κανένας δεν έχει ούτε το πιο μικρό κομμάτι της εικόνας του άλλου στα σοκάκια του μυαλού του. και όταν είναι έτσι τα πράγματα ,όταν δεν θυμάσαι κάτι, όταν εκείνη η γλυκιά εικόνα είναι θολή... αν την δεις πάλι μπροστά σου ξαφνικά θα πονέσει πιο πολύ. Αν είχε ξεμείνει έστω μια σκέψη ,βαθιά ριζωμένη ίσως και να μπορούσες να το διαχειριστείς. Όμως έτσι τι? Θα χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, θα τρομάξεις, δεν θα προλάβεις να αντιδράσεις σωστά, να σκεφτείς. Όλα θα γίνουν απότομα γιατί δεν θα ξέρεις που βρίσκεσαι και μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα καταλάβεις ότι δεν ονειρεύεσαι θα τα έχεις χάσει όλα. Θα ξεχαστείς, θα απομακρυνθείς από τον αρχικό σου στόχο. Τι ήθελες να κάνεις? Για ποιο λόγο είσαι εδώ? Δεν θυμάσαι. Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς. Όλα καταρρέουν.

  Ο Κρίστοφερ Ντέιμον από την παραμονή της δεξίωσης ταλαιπωρείται από πονοκεφάλους, όπως είχε πει και στην ομάδα του. Είναι αλήθεια. Δεν νιώθει καλά. Σαν σημάδι μοιάζει το εξαντλημένο σώμα του, η ζαλάδα στο κεφάλι του. Η όρασή του έχει θολώσει. Πιάνεται από κάπου να μην σωριαστεί. Μόνος. Δεν ξέρει αν είναι όλα αυτά από ίωση, από πόνο, από το ουίσκι που ήπιε πριν λίγο, από το άγχος ή απλά κάτι περαστικό. Κάθεται στον καναπέ του σαλονιού του. Προσπαθεί να ηρεμήσει. Τα μάτια του βασιλεύουν και τα βλέφαρά του σβήνουν. Αποκοιμιέται εκεί.

  Ευτυχώς για εκείνον το πρωί είναι όρθιος, βλέπει καθαρά και μπορεί να περπατήσει. Νιώθει επιτέλους έτοιμος. Μεγάλη μέρα η σημερινή και για τους δυο. Η τουαλέτα της την περιμένει στη σουίτα του ξενοδοχείου. Αφήνει κάτω το σταθερό τηλέφωνο και παίρνει το κινητό και ύστερα και τα δυο μαζί. Συντονίζει όλη την ομάδα. Το άγχος της χτυπάει κόκκινο.