Μόνο ένα καλοκαίρι #SBC2018 #WCC

Κεφάλαιο 21

Τέτοια μέρα τη γνώρισε. 31 Αυγούστου δείχνει για μια ακόμα φορά το ημερολόγιο. Είναι το καλοκαίρι μετά από εκείνη τη βραδιά στο ξενοδοχείο που δεν θέλει να θυμάται. Θα κάτσει πάλι μαζί του απόψε μα όχι στη βεράντα της. Θα περάσει το βράδυ στην παραλία ,μόνη. Και είναι τώρα με ένα μαύρο δροσερό μακρύ φόρεμα και τα μαλλιά της ανέμελα κι απεριποίητα να κρατά ένα περίστροφο στο χέρι και να περπατά στην αμμουδιά. Είναι αποφασισμένη. Το βλέμμα της φαίνεται σοβαρό ώσπου να σηκώσει το κεφάλι της και να αντικρίσει το φεγγάρι και τα υπόλοιπα φωτεινά μπιχλιμπίδια στο πανί της νύχτας. Τότε λυγίζει, γιατί σκέφτεται πως είναι εκείνος κάπου εκεί ψηλά και την κοιτάει και λυπάται για τα χάλια της. Το καλοκαιρινό κρύο έχει μετατραπεί σε αφόρητη ζέστη που προκαλεί το μυαλό και το δάκρυ της.

-Πόσο περίμενες να αντέξω μακριά σου? Ένας χρόνος πάει τώρα από τότε που σε έχασα στο νησί. Εγώ εκεί σε έχασα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε είδα μπροστά μου λουσμένο με το αγαπημένο σου χρώμα. Αυτή η εικόνα δεν φεύγει από το μυαλό μου μήνες τώρα Κρις. Κι ύστερα ρίχνω ευθύνες σε εμένα. Σε εμένα, που τόλμησα να σε προδώσω, να σε σκεφτώ, να μιλήσω... και επέλεξα αυτόν να μιλήσω. Αυτόν που σε σκότωσε. Γιατί δεν σε σκότωσε ο Ρόμπερτ εκείνο το βράδυ. Αν θυμάσαι, ο Κέβιν διέταξε να με πυροβολήσει και εσύ μπήκες μπροστά, κάτι που σημαίνει πως τελικά εγώ σε σκότωσα. Δεν θα μου το συγχωρήσω να ξέρεις. Ποτέ!

  Απαντά εκείνος μα πού να τον ακούσει... την κοιτά από τον ουρανό και της λέει Αγάπη μου, τι είναι αυτά που λες? Δεν έφταιξες σε τίποτε. Δεν του είπες ούτε το όνομά μου, δεν είπες τίποτε για αυτό το καλοκαίρι. Δεν με σκότωσες εσύ. Ποτέ δεν το πίστεψα αυτό. Εγώ ο ίδιος το επέλεξα. Μην κάνεις το ίδιο. Γιατί φοράς μαύρα? Γιατί κλαις τα βράδια? Γιατί είσαι έτσι? Τι σου έλειψε ψυχή μου? Ο τι ζητάς το κάνω. Δεν έρχομαι τις νύχτες στα όνειρά σου? Δεν σε ταλαιπωρώ. Δεν είναι εφιάλτες ούτε επαναλήψεις εκείνης της νύχτας. Όμορφες στιγμές σου χαρίζω όταν κοιμάσαι. Γιατί κάθε φορά που ξυπνάς το πρωί μετά από ένα τόσο γλυκό όνειρο κλαις ξανά? Αφού σε κοιτάζω όταν κοιμάσαι και γελάς χωρίς να το ξέρεις. Κι είσαι πανέμορφη, να το θυμάσαι. Είσαι πανέμορφη, όταν γελάς. Χαμογέλασέ μου. Στο ζήτησα εκείνο το βράδυ και δεν μπορούσες. Χαμογέλασέ μου τώρα. Πάντα το έκανες όπως και να σε κοιτούσα εγώ. Πώς μπορούσες να το κάνεις κάθε μέρα? Πώς μπορούσες να γελάς με το ο,τιδήποτε. Πώς μπορούσες να χαμογελάς ακόμα κι όταν όλα ήταν εναντίων μας, όταν δεν ήταν όλα τόσο όμορφα ... και μόνο εσύ τα έκανες όμορφα? Και τώρα τι είναι αυτό στο χέρι σου? Γιατί? Πώς το βρήκες? Δεν θα το κάνεις. Δεν θα σε αφήσω να έρθεις. Όχι. Ποτέ! Δεν πρέπει να είναι στα τρυφερά σου χέρια αυτό. Αυτό είναι για μένα. Μην γίνεις ίδια.