Μόνο ένα καλοκαίρι #SBC2018 #WCC

Κεφάλαιο 12

  Ήλιος που έλουζε τα κορμιά τους με ένα φως. Τον ξύπνησε με ένα χάδι στο πρόσωπο και μόλις της ένιωσε συνέχισε το παιχνίδι της. Έπιασε απαλά τα πονηρά της δάχτυλα και με τα χείλη του τα λέρωσε. Απολάμβανε το κάθε λεπτό δίπλα του ξεχνώντας τα πάντα. Χανόταν. Ήξερε καλά να την ταξιδεύει εκείνος. Μα δεν ήταν η μόνη που αφηνόταν τόσο πολύ σε αυτό το καλοκαίρι, που ταξίδευε. Και εκείνος έμοιαζε παραδομένος στη σκιά της. Εθισμένος στα γευστικά της χείλη, στο φλογερό της κορμί. Το βλέμμα του να καθρεφτίζεται στα πανέμορφα μάτια της. Το χαμόγελό της ο ήλιος και ο ουρανός του. Η θάλασσα, η ζωή του. Την έβλεπε να χαμογελά και τα χείλη του σχημάτιζαν και εκείνα μια υπέροχη αυθόρμητη καμπύλη. Την είχε αγκαλιά, της χάιδευε τα μαλλιά και νόμιζε στα αλήθεια πως ήταν ευλογημένος. Την προστάτευε.

  Σηκώθηκε πρώτη φορώντας ένα λευκό πουκάμισο του μα εκείνος με ανοιχτά τα μάτια παρακολουθούσε το κάθε της βήμα. Το χέρι της σύρθηκε στο ημερολόγιό τους. Το βλέμμα της γλίστρησε στην τελευταία τους μέρα. Γιατί να υπάρχει αυτή η μέρα? ,ψιθύρισε. Κατέβηκε στην κουζίνα, χωρίς να τον ξανακοιτάξει και βγήκε για λίγο έξω στην πισίνα ξυπόλιτη. Μύρισε τον αέρα που την τύλιγε. Όλο το καλοκαίρι έπαιζε το δικό του ρυθμό στα αυτιά της. Ένιωσε τότε δυο χέρια, δυο παλάμες γνώριμες να αγγίζουν τους ώμους της και να κατεβαίνουν προς τα κάτω. Χαλάρωσε για άλλη μια φορά μπλεγμένη στα χέρια του. Δεν γύρισε να τον δει. Έκλεισε τα μάτια και σωριάστηκε πάνω του, περνώντας το χέρι της πίσω από το λαιμό του. Κολλημένος πάνω της τύλιξε τα χέρια του στη μέση της σαν να την αγκαλιάζει. Έμειναν έτσι χωρίς να θαυμάσουν ο ένας τα μάτια του άλλου. Επικοινωνούσαν με τα χάδια, με το άγγιγμα, με αυτή την υπέροχη αίσθηση της αφής. Κάποιος είπε πως αυτή η επικοινωνία είναι η πιο ωραία.

  Ο καθένας τους ανατρίχιαζε σαν ένιωθε τα χέρια που αγάπησε πάνω του. Μίλησαν μα πάλι χωρίς να γυρίσουν, να σταθούν αντικριστά.

-Κρις, γιατί να υπάρχει τελευταία μέρα στο ημερολόγιο? Γιατί να υπάρχει ημερολόγιο? Μπορούμε να βρεθούμε και στην Καλιφόρνια.

-Τζοάνα σε παρακαλώ. Στο είπα από την αρχή πως θα΄ναι δύσκολο, πως θα σταματήσει κάποια στιγμή, πως θα υπάρχει τελευταία μέρα. Λυπάμαι. Δεν γίνεται όμως. Σε προειδοποίησα. Αν δεν αντέχεις, σταματάμε εδώ, όσο είναι νωρίς ακόμα.

-Εσύ αντέχεις?

-Τώρα ναι, γιατί θέλω να το ζήσω. Ξέρω πως μόλις τελειώσει θα καταστραφώ μα θα είναι για το καλό μας. Δεν θέλω να σου συμβεί το παραμικρό. Δεν το ρισκάρω.