My Heart Still Remember You

Chapter 3

Dedicated to MinSuga021905
.

.

.

***
Siya na nga ba?

Nasilayan ko ang mapupungay niyang mata, itim na paalon-alon na buhok, maganda at ....sexy, maputi at makikinis ang balat gaya ng babaeng nakita ko sa mall.

Hindi, panginip lang ito. Ethan, panaginip lang ito.

Kinusot ko ang aking mata at hindi nagbago ang kaniyang itsura. Syan na nga.

"Yvanna?" Napatayo ako at wala sa sariling nagtanong. Kailangan ko munang kumpirmahin. "Yvanna Wellerman?"

"Yes! I'm Yvanna Wellerman. How did you knew? Are you a psychic?" Maarteng tanong nya. Sya na nga. Yvanna. P-pero ano daw? How did you knew? Paanong...

"Yvanna!" Tumakbo ako papunta at niyakap ko sya nang mahigpit.

Ang tagal ko syang hinintay. Na-miss ko sya. Matapos ang isang taon, ang saya-saya kong makita sya. Ang taong matagal kong hinintay, nagbalik na. Ang taong minahal ko nung kabataan namin, yakap-yakap ko na.

"Hey you! Stop hugging me you pervert!" Tapos tunulak nya ako palayo sa kaniya kaya napalayo ako. Parang dinurog ang puso ko ng itulak nya ako.

"Ethan! What's going on?!" Galit na tanong ng teacher namin.

"Yvanna! Hindi mo ba ako naaalala? Ako 'yung kababata mo! Ako 'to si Ethan Fontanilla!" Sigaw ko nang may diin. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Nangingilid na 'yung luha ko sa mga mata ko. Alam kong nakatingin sa amin 'yung mga kaklase namin.

"Ethan tama na 'yan! Umupo ka na lang." Pagpipigil sa akin ni Andrei. Hinihila na niya ako papuntang upuan ko pero hindi ako nagpapatinag.

"You? Ethan Fontanilla? For your information, I never have a poor boy childhood friend like YOU! Duh!" Pagsusungit niya. Nasaktan ako sa sinabi nya nang lubos-lubos. Hindi ako nasaktan sa salitang 'poor' kundi sa salitang 'never'.

Doon na ako tuluyang nalungkot. Umasa ako na magiging mabuti pa rin kaming magkaibigan. Akala ko naaalala nya pa ako. Akala ko ba walang limutan? Mahirap pa lang mawalan ng matalik na kaibigan. Hindi ko hinangad ito. Hindi ko akalaing hindi nya ako makikilala.

Ang tagal ko syang hinintay tapos ganito lang mapapala ko? Sa loob ng sampung taon, kinalimutan nya lang ako? Ang sakit sakit sa pakiramdam na nagawa kang kalimutan ng taong importante sayo.

Hinila ako ni Andrei pabalik sa silya. Alam kong nakakahiya ang ginawa ko sa harap ng mga kaklase ko. Hindi ko na alam ang gagawin ko.

Napasundok na lang ako sa hangin sa sobrang inis.

"Kalimutan mo na 'yun Ethan. Andito pa naman ako, insan." Sabi sa akin ni Andrei. Mahirap kalimutan. Ngayon ko lang narinig na tawagin nya akong insan. Mag-pinsan kami pero pangalan namin ang tawagan namin.

Tumango-tango na lang ako bilang tugon. Nagsimula nang magdiscuss ang mga teacher namin. Buong first period ay lutang ang isip ko. Iniisip ang maaring sagot sa mga tanong ko kaya lalong dumarami ang tanong sa isip ko. Bakit nya ako kinalimutan? Paano? Sa anong dahilan?

Malayo ang upuan ni Yvanna sa upuan ko.

Hindi ko akalain na nakalimutan na nya ako. At higit sa lahat, mataray na sya. Hindi sya ganoon nung bata pa kami. Mabait sya, palatawa, at hindi mataray.