Her yer yıkılıyordu ve herkes bir yerlere koşturuyordu. Binamızın paramparça oluşunu görmek gerçekten korkutucuydu. Geriye kalanlarla beraber bir kenara toplandık ve olanları çaresizce izledik fakat tozların ardında bir gariplik vardı. Zaten bu kadar büyük bir yıkımın kendi kendine olmasını düşünmek aptallıktı. "O"nun pençesini gördüm. Sadece koloniyi paramparça etmek için programlanmıştı sanki. Koloniyi yerle bir ederken bizi fark etti ve onun gözlerine baktım. Gözleri korkutucu olduğu kadar da bir şeyler anlatıyordu sanki. Bizi fark ettikten sonra büyük bir hızla yanımıza doğru koştu. Herkes can havliyle kaçmaya çalışıyordu. Ben de kaçıyordum ama anlamadığım bir şey vardı. Bu kadar büyük varlıkta sanki önceden gördüğüm bir şey vardı. Evet o korkunç ve devasaydı ama ondan korkmuyordum. Çünkü bu gözler maviydi. Otis mavisi!
Arkada kalan Bard ve bir kaç kişiyi paramparça etmişti ve sadece koşuyordu. İnsanları yakalayıp parçalıyor ve büyük bir hızla kalplerini söküp yiyordu. Sanırım sırada ben vardım beni elleriyle aldı ve sadece gözlerime bakıyordu. Ben de ona bakıyordum ve bu onun gözleriydi. Bu Otis idi!
Bana üzgün bir ifadeyle bakarken zarar vermeyeceğini biliyordum ve sadece birbirimize baktık o an. Kısa süre sonra büyük bir ses geldi ve ikimiz de yere düştük. O vurulmuştu. Biri onu sırtından vurmuştu ve bu Ben idi. Tek derdi benim hayatımı kurtarmaktı ama Ben, arkadaşı Otis'i öldürdü. Benden başka kimse o yaratığın Otis olduğunu bilmeyecekti.
Artık burada 8 kişi kaldık ve binamız yok olmuştu. Acil durum buton sistemi şimdi devreye girmek zorundaydı. Kimsenin ne yapacağımıza dair hiçbir fikri yoktu. Benim de...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KOLONI PROJESI
Science Fiction250 günlük zorlu eğitimin ardından bir daha Dünya'ya dönmemek üzere Mars'a, ilk insan kolonisini oluşturmak için gidiyorsunuz. Bu kızıl gezegende her an her şey olabilir. Çünkü hiçbir şey göründüğü gibi değil!
