That Smile ( COMPLETE ✔)

Chapter 14: War

[Dafniey's POV]

               Wala akong ganang pumasok. Wala akong ganang kumain. Wala ako sa mood.

"Daf lumabas ka naman diyan. Nag-aalala na ako sayo, kami ng Papa mo. May problema ba?"- mama.

Hindi ako sumagot, niyakap ko lang ang unan ko at sunod-sunod na tumulo ang mga luha ko.

1 week na akong hindi pumapasok sa school. Si Pretzel ang gumagawa ng excuse letter ko at inoff ko na din ang cp ko dahil walang tigil sa pagtawag si Clay.

"G-ganon ba talaga ang amo mo? Manloloko?"- umiiyak na kausap ko sa hamster na si Smiley. Binigay siya ni Clay nong 1st Anniversary namin.

Maya-maya may narinig na naman akong kumakatok.

Baka si Pretzel.

Matamlay na bumangon ako at pinahid ko ang luha ko.

"S-sandali lang bestie"- paos kong sabi.

Binuksan ko ang pinto at agad akong sinalubong ng isang mahigpit na yakap.

"Daf I miss you. Sorry Daf please let me explain"- Clay.

Pilit na umalis ako sa yakap niya at tinulak siya.

"Ano pang ii-explain mo ha?! Eh klaro naman ang nakita ng dalawang mata ko! Pinagtaksilan mo ko Clay! *sob* Niloko mo ko! Pinagkatiwalaan kita kasi mahal kita *sob* huhuhu harap harapan ko pa!"- umiiyak kong sabi.

"Dafniey promise! I'm not the one who insisted the kiss! Nagulat ako sa ginawa niya but I swear hindi kita niloloko. I love you so much Dafniey. Aabot ba tayo ng 4 years kung hindi kita mahal?"- siya.

"Hindi ikaw yung nag insist diba? Eh ba't hindi ka man lang tumutol? Kung hindi pa siguro ako dumating hindi pa kayo titigil! "- humihikbi na talaga ako.

Tumulo yung mga luha niya at pinahid niya ito.

"Hirap ipadama sayo na mahal kita Daf. Kala mo di ako totoo sayo? Dahil feeling mo niloloko kita? Kailan ka ba maniniwala na mahal kita? Pag umiyak ako sa harap mo? O pag nawala na ako sa buhay mo?"- umiiyak niyang sabi.

"Daf akala ko ba forever na tayo? Eh ba't ganitong problema lang pinatagal pa ng isang linggo? Pagod ka na ba? Ayaw mo na bang lumaban? Ayaw mo na bang mag work out ang relasyong to? Dahil ako Daf gagawin ko lahat ng mag-isa para maayos lang tayo. Ganyan kita kamahal pero paano naman ako magkakaroon ng lakas na lumaban kung mismong ikaw na pinaglalaban ko ay sumusuko na? Daf! Hindi lang ikaw yung napapagod. Bibigyan kita ng isang araw para mag decide kung ipagpapatuloy pa natin to o ititigil. Tatanggapin ko ng buong puso ang desisyon mo. I love you Dafniey"- umiiyak niyang sabi at tinalikuran ako.

Sumusobra na ba talaga ako? Masama na ba ako?

Kaya ko ba siyang makita na umiiyak?
Kaya ko bang mawalay sa kaniya?

Kaya ko bang mabuhay ng wala siya?

Ang sagot???

HINDI! 😭😭😭😭

Mabilis na hinabol ko siya at niyakap mula sa likod.

"Clay! Don't leave me. No! Hindi ko gusto na paabutin pa to hanggang bukas. Sorry kasi nasasaktan ka ng dahil sakin, nahihirapan. Sorry kung mas pinairal ko ang selos at galit. I love you so much Clay. Don't give up on me please?"- pagmamakaawa ko po.

Humarap siya sakin at hinawakan ang mukha ko.

"I'm not planning on giving up on you. I love you that much. Simula nong sinalo kita sa pagkahulog mo sa hagdan. Pinangako ko sa sarili ko na hindi na kita pakakawalan o bibitawan man lang"- siya at hinalikan ako sa labi.

Napakaswerte ko talaga sa lalaking to.