First Love | Leondre Devries

-16-

Leo

Po znalezieniu sali, w której leży Natalia, wszedłem do środka, i widząc brunetkę przypiętą, do tych wszystkich kabelków, coś we mnie pękło. I pomyśleć, że to wszystko, tylko i wyłącznie moja wina...
Usiadłem koło łóżka dziewczyny, i powiedziałem:
-Natalko, wiem, że zjebałem wszystko co ze mną, a dokładniej z nami związane. Przepraszam, to wszystko przeze mnie, i moją głupotę. Kocham Cię, ale czy napewno, zasługujesz na takiego idiotę, jak ja?-po tej wypowiedzi, moje oczy zaszły łzami, a do sali wbiegła Carla.
-Ty frajerze! Mówiłeś, że o niej zapomnisz, a tu co?! Przychodzisz do niej, do szpitala, i na dodatek ryczysz jak baba. Co Ty sobie wyobrażasz złamasie?!?-krzyknęła, ku mojej osobie.

Natalia

Prawdopodobnie znajduję, się w szpitalu. Słyszę, tylko krzyki jakieś dziewczyny, chyba do jej chłopaka. Chciałabym móc otworzyć oczy, ale to jest za ciężkie.
Potem mój film się urywa.

Leo

Carla zaczęła na mnie krzyczeć, a z urządzenia, do którego była podłączona Natalia, zaczęło pikać.
-Dokotrze! Z Natalią, się coś dzieje!!-krzyknąłem, a do sali wbiegło 5 pielęgniarek, i jeden doktor.
-Potrzebna będzie reanimacja! Proszę Pana, proszę wyjść.-powiedziała do mnie jedna z pielęgniarek, i wyprosiła z sali.
Z płaczem zmierzyłem do kawiarenki, gdzie prawdopodobnie, nadal znajdują się Charlie i Julka.
-Ej! Co z nią???-zapytała Julka zrywając się z krzesła, na którym wcześniej siedziała.
-Nie wiem, lekarze ją reanimują, i kazali mi wyjść....-powiedziałem, ciągnąc się za końcówki włosów...
-A....ale...jak to?!-krzyknęła Julka, i momentalnie, z powrotem usiadła na miejsce.
-Nie wiem Jul...-odpowiedziałem, i nadal płakałem.

Kilka minut później

Leo

-Państwo są przyjaciółmi panny Chonjackiej, prawda?-zapytał doktor, który do nas podszedł, a my tylko skinęliśmy głowami.
-Panie doktorze, co z nią? Co z Natalką?!-zapytała Julka.
-W wyniku, mocnego uderzenia głową o kafelki, dziewczyna doznała zaniku pamięci z ostatnich dwóch lat.-powiedział doktor.
-Co?! Czyli to oznacza, że nie będzie mnie pamiętała, jako swojego chłopaka?!-zapytałem, z niedowierzaniem.
-Tak, Leondre. Dokładnie tak...-odpowiedział mój przyjaciel.
-Japierdole!!!-krzyknąłem.
-Będzie dobrze Leondre.-powiedziała Julka, która najwidoczniej nie była już na mnie zła, bynajmniej tak jak wcześniej.

----

kilka dni później

Leo

To jest ten dzień, dzień w którym, wybudzają, ze śpiączki Natalię. A co do Carli, rozstałem się z nią, była moim błędem życiowym. Teraz liczy się tylko Natalia.

Julia

Nadszedł ten dzień, w którym wybudzają Natalkę! Tak się cieszę, naprawdę. Dzisiaj jeszcze prawdopodobnie wychodzi, jeżeli wszystkie badania będą pozytywne.

-Charlie! To dziś!-krzyknęłam do swojego chłopaka, który jeszcze spał.
-Co? Co dziś??-powiedział, zaspany blondyn.
-Wybudzają Natalię, idioto! Zapomniałeś?!-krzyknęłam i położyłam się koło chłopaka.
-A no tak! Przepraszam zaspany jestem.-powiedział i przytulił się do mojej piersi.
-Jest 9:00, o 12:00 mamy być w szpitalu. Zbieraj się księciu, a ja ide zrobić śniadanie.-powiedziałam, a chłopak tak słodko zmarszczył nosek, i pocałował.
Wyrwałam się z objęć chłopaka. I zbiegłam po schodach w dół, ogólnie to byłam już ogarnięta, i bardzo się dziwie, ponieważ wstałam o 8, a to do mnie nie podobne.

godzina 11:00

Leondre

Jestem w szpitalu, u Natalii, prawdopodobnie obecnie ją wybudzają. Tak się cieszę, ale z jednej strony nie, bo nie będzie mnie pamiętać.
-Pan Devries?-zapytał jakiś męski głos.
-Tak, to ja.-powiedziałem i wstałem z krzesła.
-Pani Natalia, się już obudziła. Może Pan do niej wejść, tylko proszę jej nie denerwować.-powiedział lekarz, a ja miałem już świeczki w oczach.
-Dziękuję!-krzyknąłem, i pochnąłem metalowe drzwi, wchodząc do sali Natalii.

Siemanko!! Mamy nexcika!❤ Jak myślicie, jak Natalia się zapyta kim on jest, to co Leo odpowie?😏😂❤ Zostawiam Was z tym rozdziałem, i prawdopodobnie dzisiaj się zjawi jeszcze jeden.
bye!💓

Oczywiście, nie sądzę tak o Carli, tylko tak ją opisuje do zapotrzebowań książki😂