YABAN GÜLÜ

11. BÖLÜM

11. BÖLÜM

Canlarım hepinizin bayramı inşallah şeker tadında geçer, bayramınız mübarek olsun :) Evet sizlere bayram hediyem olan bölüm biraz erken geldi. 160 vote sınırı var, yorum atan okuyucularıma şimdiden çok çok teşekkür ederim..

Genç kız dudaklarında hissettiği baskı ve sıcaklıkla erimişti. Şaşkınlıktan ne yapacağını bilemedi. İlk öpücüğünü bir barda vermesi bir kenara öpüştüğü adamın Boran olması ayrı kenaraydı. Boran kızın üzerinde ki baskıyı arttırdı, seri bir hareketle onu kendisine çekti. Dudakları tahmin ettiği gibiydi, bal gibi. Genç adam kızın soluksuz kalığını hissedince zorlukla ondan koptu. Dicle dudaklarından kopan adama bakamadı, utancından ne yapacağını bilemedi. Boran gülümsedi, kızı daha çok çekip sarıldı. Dicle şaşkınlığının yerini hayretlerin almasını izledi. Boran kızı öyle bir sarıp sarmalamıştı ki koparacaklarmış gibi. Dicle bir müddet adamın sıcak göğsünde sarılı vaziyette kaldı. 

“Seni kimseyle paylaşamam Balca, beni duydun değil mi!”

Boran kızdan uzaklaşıp yüzüne baktı. Dicle ona hala Balca diyerek seslenmesine sevindi. Bu kelimenin anlamını bilmese de kulağa şiir gibi geliyordu. Adam ona kaşlarını çatmış bir şekilde baktığını görünce bocaladı, daha sonra aklına Narin geldi. Öfkeyle adamdan kaçma girişimin de bulundu. Lakin Boran'ın güçlü kolları kızın kıpırdamasına bile izin vermiyordu. Kollarını önünde bağladı. Sinirle dolarken küçük burnunu havaya kaldırdı. Boran kızı ilgiyle izliyordu.

“Seni paylaşamam diyorsun lakin benim seni paylaşmamı bekliyorsun!”

Boran alayla gülümsedi.

“O da nereden çıktı şimdi? Ben öyle bir şey mi dedim sana?”

Dicle gözleri adamın koyu siyah gözlerinde buluşturdu. Boran kızın az evvel ki öfkesinin yerine hüznün aldığını görünce şaşırdı. Dicle her an ağlayacakmış gibiydi.

“Nar mıdır, Narin midir her ne kimse yok mu?”

Boran işin yine Narin’e gelmesine şaşırdı. Dicle her seferinde lafı Narine getiriyordu.

“Dicle Narin’in konumuzla ne alakası var ?”

“Var tabi!”

“Ay allah! Narin’i mi kıskanıyorsun diyeceğim ama çok komik olacak” dedi gülerek. Dicle adamdan şimdi tamam kopmuştu. Ondan birkaç adamım uzaklaşıp konuştu.

“Niye sözlün değil mi o senin!”

“Sözlüm mü!” diyerek bağırdı Boran ağa. Dicle korkarak adama baktı.

“Sözlün değil mi?” dedi merakla. Boran ellerini başına doğru yöneltti.

“Nereden çıkarıyorsun bunları Dicle! Kim demiş Narin benim sözlüm falan diye!!”

“Kendisi..” dedi Dicle fısıltıyla. Boran’ın beyninde aniden ışık yanmıştı. Demek o yüzden bu kadar tuhaf davranıyordu Dicle ona. Gülümsedi, lakin içinden de Narine sövdü. Kollarını açıp kızı kucakları, onu yatıştırırmış gibi sırtını okşadı.

“Yok öyle bir şey. Narin benim öz kardeşim sayılır sen yanlış anlamışsındır.”

“Yanlış falan anlamadım! Alelen söyledi!!”

“Tamam sakin ol, ben konuşurum onunla. Bir daha üzmez benim birtanemi..”

Dicle iyice yayıldı, ona her seferin de güzel sözler söyleyen bu adam bir şekilde onu sakinleştirip gönlünü alıyordu.

“Konuşma! İstemiyorum..”

Boran kızın saçlarına başını gömdü.

“Tamam, benim kıskanç sevgilim.”