Uscita. Έξοδος. Μια λέξη που ήδη έχω δει πάμπολλες φορές έχοντας ταξιδέψει Ιταλία﮲ στο μετρό, στο αεροδρόμιο, στο αεροπλάνο. Πράγμα που συμβαίνει και για δεύτερη φορά, περίπου… Τώρα, η Ιταλία λειτουργεί ως «μεσάζοντας» για το ταξίδι Αθήνα – Ρώμη – Μαδρίτη, κι αντίστροφα.
Στο αεροπλάνο προς Μαδρίτη, δεύτερη πτήση, το ταξίδι γίνεται ολοένα και πιο αγχωτικό. Η μύτη μπουκωμένη, η νύστα απερίγραπτη, ο ήχος των κινητήρων παράξενος κι οι αναταράξεις συχνές. Αυτή η πτήση δε διαφέρει σε πολύ από αρρώστια…
Το σήμα της εξόδου ακλόνητο παραμένει στη θέση του. Προτιμώ να κοιτάω αυτό παρά το παράθυρο, γιατί γνωρίζω ότι το φως του ήλιου είναι εκτυφλωτικό κι ότι βρίσκομαι στη θέση δίπλα στο διάδρομο…
Η ώρα γύρω στις 10 το πρωί, έχουν περάσει τουλάχιστον 6 ώρες που είμαι στο πόδι, έχοντας επωφεληθεί σχεδόν μηδενικό ύπνο, και βλέπω μια στρώση βαμβακιού να απλώνεται από κάτω μου. Είναι η ώρα που οι αεροσυνοδοί προσφέρουν τα καθιερωμένα «ποτά» και μπισκότα. Τουλάχιστον αυτά βελτιώνουν κάπως την κατάσταση.
Είμαι μια στο κινητό, μια με το ακουστικό στο αυτί και μια με το αυτί μου στραμμένο προς όλες τις κατευθύνσεις στην προσπάθεια να προσδιορίσω τους «γειτόνους». Στην καλύτερη περίπτωση θα διαβάσω και το βιβλίο που κουβάλησα μαζί για το ταξίδι.
Η πτήση φαντάζει ατελείωτη ώσπου, τελικά, η ευγενική αεροσυνοδός που μου έδωσε νωρίτερα τα μπισκότα ανακοινώνει, με γνήσια ιταλική προφορά, ότι πλησιάζει η ώρα της προσγείωσης﮲ μιας προσγείωσης άκρως επιτυχούς, χάρη στην γυναίκα πιλότο που είδα λίγο πριν μπω στο αεροπλάνο.
Και, τώρα, βγαίνω από αυτό, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια, και ξεκινάμε την αναζήτηση της εξόδου από τον αχανή χώρο του αεροδρομίου Μπαράχας (Barajas). Πλέον ψάχνουμε Salida (Σαλίδα) αντί για Uscita (Ουσίτα). Εύκολη διαδικασία. Θέλοντας και μη το συναντώ μπροστά μου συνεχώς μέχρις ότου να βγω από εκεί μέσα.
«Έξοδος». Τώρα, θυμάμαι και την άλλη της έννοια﮲ την έννοια που παραπέμπει στη διασκέδαση, τη χαλάρωση, την απελευθέρωση. Μια έννοια που, ωστόσο, προσωπικά, άργησα λίγο καιρό να συνειδητοποιήσω﮲ κάτι μέρες, κάτι μήνες, κάτι χρόνια…
YOU ARE READING
Ταξίδι ζωής
Random17 μέρες, 17 του μήνα, 17 χρόνια. Πλέον 5 μέρες φαντάζουν σταγόνα στον ωκεανό. Όμως, τι κι αν μπορούν 5 μέρες να γίνουν αφορμή για αυτοβιογραφία ολόκληρη; Ένα ταξίδι, μια άλλη χώρα, μια ολόκληρη ζωή. Μέσα από ένα ταξίδι 23 κεφαλαίων γνωρίζεις καλύτε...
