Ταξίδι ζωής

Επίλογος

«Έλα, Γιώργο, συγγνώμη που άργησα». 19:30

«Σιγά ρε, που ήρθες μετράει. Ίσα – ίσα, μου θυμίζεις εκείνες τις εφαρμογές που, όταν  πας να τις εγκαταστήσεις, σου λένε “1 δευτερόλεπτο απομένει” και τελικά διαρκεί κάνα 5λεπτο…»

Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε στις 19:00. Επρόκειτο να φύγουμε για διακοπές την επομένη και δεν θα τα ξαναλέγαμε από κοντά πριν τον Σεπτέμβρη.

«Μπορεί να αργήσω κανένα τέταρτο», μου είχε στείλει σε μήνυμα.

«Εντάξει, κανένα πρόβλημα»

Πήγα από νωρίς. 7 η ώρα. Η συνάντηση κανονισμένη για έξω από το σχολείο. Μαζοχισμός, όχι αστεία… Κάθισα σε ένα από τα παγκάκια που υπάρχουν το  ένα απέναντι από το άλλο. Το ένα, βέβαια, κατεστραμμένο πλέον. Φαίνεται πώς όταν κάτι είναι στα όρια του πρέπει να τα ξεπεράσεις…

Ούτε 5 λεπτά δεν πέρασαν από όταν έφτασα. Βαρέθηκα να κάθομαι. Ένας τύπος με τον σκύλο του είχε ήδη περάσει από μπροστά μου καμία 5αριά φορές. Πλησίασα τα κάγκελα μπροστά μου. Γκρι ακόμη. Στα δεξιά το κόκκινο τοιχάκι με το γκράφιτι. 2ο ΓΕΛ ΑΛΙΜΟΥ. Στο απέναντι τοιχάκι, αριστερά, ίδιου χρώματος, κάτι φυλλάδια αφημένα από κάποια κομματική νεολαία.

Κοιτώντας μέσα, βλέπω την γωνία που συνηθίζαμε να καθόμαστε στα διαλείμματα, εσωτερικά του αριστερού τοίχου. Βλέπω όλες τις στιγμές εκείνες που κρίντζαρα με αυτά που άκουγα, με αυτά που έβλεπα, με αυτά που βίωνα. Βιασμοί – πειράγματα της Λίας παραδίπλα, συζητήσεις άνευ ουσίας, συζητήσεις που ξεκινούσαν από κάποια καινούργια ταινία και κατέληγαν στο τι καιρό κάνει στον νότιο πόλο…

Κοιτώντας πιο βορειοδυτικά, βλέπω το γηπεδάκι του μπάσκετ. Με θυμάμαι να τρέχω πάνω κάτω στη γυμναστική, να κυνηγάω την γυμνάστρια να δικαιολογήσει απουσίες στις πρόβες των παρελάσεων. Θυμάμαι τους συμμαθητές μου να βγάζουν τα φούτερ εξαιτίας της ανοιξιάτικης ζέστης και να μένουν με τα κοντομάνικα, και άλλοτε, κάποιους να βγάζουν και αυτά… Με θυμάμαι να κάθομαι και να σχολιάζω ώρες ατελείωτες με την Κλαίρη τις σειρές που βλέπαμε. Με θυμάμαι να κυνηγάω την μπάλα του βόλλεϋ για χάρη της Έλλης.

Κοιτώντας δεξιότερα, βλέπω την είσοδο – έξοδο του κτηρίου. Με θυμάμαι  να μπαίνω, ψάχνοντας τον φυσικό, για να του πω ότι δεν έβρισκα το κινητό μου, που τελικά βρίσκονταν χωμένο ανάμεσα στα τετράδια του μεσαίου φερμουάρ της μαύρης τσάντας μου.