Ταξίδι ζωής

Απαράμιλλη οργή

Αυτή η φορά δεν συγκρινόταν με καμία από τις άλλες. Η διαδρομή πολύ μεγαλύτερη και οι στάσεις πολύ περισσότερες. Η «αγορά των θαυμάτων» βρίσκεται βορειοδυτικά του κέντρου της πόλης και αποτελεί ωραίο μέρος για να χαζέψεις τοπικά προϊόντα (βρώσιμα κυρίως).

«Σε δυο στάσεις κατεβαίνουμε»

«Άντε γιατί βαρέθηκα. Τόση ώρα στο μετρό πού ξανά ακούστηκε;», γκρίνιαξε η μαμά.

Ο μπαμπάς ήξερε καλά προς τα πού κατευθυνόμασταν. Στον ζωολογικό ακόμη, μετά την περιήγηση, δίπλα από το μαγαζί με τα σουβενίρ, υπήρχε ένας χώρος που καθίσαμε και γευματίσαμε πρόχειρα.

«Οι χάρτες λένε ότι η αγορά είναι εκεί, που σημαίνει ότι θα πρέπει να αλλάξουμε από τη μπλε στην γκρι, στο  Príncipe Pío, και μετά να κατέβουμε στην Manuel Becerra», έλεγε.

«Εσείς ξέρετε…», απάντησε η μαμά.

Κατεβαίνοντας στη στάση, μια πλατεία διακρίνεται μπροστά. Το μέρος φαίνεται αριστοκρατικό: επιβλητικά κτήρια, κλασικά, άνθρωποι που μπαίνουν και βγαίνουν μέσα και έξω από αυτά. Μπροστά από ένα από αυτά υπήρχε ένα παγκάκι.

«Ας κάτσουμε λίγο. Πού πάμε μετά, Μάικ;», είπε ελαφρώς κουρασμένη.

«Η αγορά είναι λίγο πιο κάτω»

«Σίγουρα; Για κοιτάξτε ξανά», του είπε με δυσπιστία.

«Περίεργο. Τώρα δεν μου εμφανίζει ακριβώς που είναι…»

«Πολύ απλά διότι δεν είναι εδώ…», επέμβηκα.

«Μα πώς. Αφού νωρίτερα εκεί μου το εμφάνιζε»

«Είναι λάθος καταχωρημένο στους χάρτες. Η αγορά είναι πιο βορειοδυτικά»

«Και τι κάνατε τόση ώρα στο ζωολογικό; Ξυνόσασταν; Γιατί  μας στείλατε στου διάολου τη μάνα;»

«Αλίκη, ηρέμησε μισό λεπτό. Καταρχάς το λάθος δεν είναι εξολοκλήρου δικό μου. Οι χάρτες έλεγαν άλλα αντί άλλων»

«Και γιατί δεν το ψάχνατε παραπάνω λοιπόν. Τόση ώρα ήμασταν εκεί δίπλα από τα σουβενίρ και καθόμασταν. Εγώ τι φταίω να ταλαιπωρούμαι;»

«Σαν πώς την ξέρω από χθες την πόλη; Εξάλλου, το ίδιο λάθος θα μπορούσε να αποπροσανατολίσει τον οποιονδήποτε τουρίστα»

«Εσένα, πάλι, Γιώργο, γιατί το τσαντάκι σου είναι έτσι φίσκα; Τι έχεις βάλει, πέτρες;»

«Ό, τι χρειάζομαι έχω βάλει»

«Και χρειάζεσαι τόσα πολλά; Μέχρι και τα χαρτιά;»