Ταξίδι ζωής

Νατάσα

«Αλγόριθμος Μπούμπης» 

«Καλό κι αυτό…»

«Εμφάνισε “Γράψε έναν αριθμό, σε παρακαλώ πολύ, καλέ μου άνθρωπε”»

«Είσαι σίγουρη για αυτό;»

«Απολύτως. Τι πάει να πει δηλαδή “Δώσε αριθμό”; Από χθες με ξέρει για να δίνει διαταγές; Έτσι γίνεται η δουλεία. Μέχρι και κανόνες ευγενείας θα τους μάθω…»

Έτσι μοιάζει μια τυπική μέρα στην πληροφορική. Όσο πάει κι εκπλήσσομαι περισσότερο από τον χιουμοριστικό τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τα πράγματα. Ευτυχώς συνήθως η καθηγήτρια ήταν απασχολημένη με άλλους που απεγνωσμένα ζητούσαν βοήθεια. 

«Βρέθηκα με τον πνευματικό μου», είχε πει μετά το Πάσχα.

«Α ναι ε; Και τι έγινε;»

«Εμμμ… Με τον πνευματικό μου»

«Ναι, τι. Κομπλέ»

«Όχι φίλος, δεν είναι κομπλέ. Οι περισσότεροι είναι σε φάση και γελάνε όταν τους το λέω. “Εσύ; Πνευματικό;”»

«Α ναι μωρέ… Πώς το παρέλειψα…»

Πριν το Πάσχα, ένας καθηγητής φιλοσοφίας είχε έρθει στο σχολείο. Μίλαγε για φιλοσοφικές έννοιες, αρχικά, άλλα στη συζήτησή του, τελικά, εστίασε στην ηθική. Θεωρίες περί ηθικής, ηθικά διλήμματα. Οι περισσότεροι δεν πρόσεχαν. Κι εγώ τον έχανα κατά διαστήματα, παρόλο που έπιασα τα βασικά.

Στο τέλος:

«Το θέμα της θρησκείας είναι πολύ λεπτό. Σχετίζεται με κάτι απόλυτο. Ή το πιστεύεις, ή όχι. Προσωπικά δυσκολεύομαι να πιστέψω σε κάτι τέτοιο. Κι ακόμη αν ήθελα να πιστέψω, υπάρχουν λογικά σφάλματα. Πώς, για παράδειγμα, ένας καλός, αγαθός πατέρας – θεός – δημιουργός, έφτιαξε έναν κόσμο όπου υπάρχει τόσο κακό, τόση καταστροφή και τόση διαφθορά; Και γιατί να αφήνει αυτόν τον κόσμο στην τύχη του;»

«Θα συμφωνήσω», είπε η Κλαίρη. «Η θρησκεία παραείναι απόλυτη καθεαυτή. Δεν νομίζω ότι πιστεύω. Καθόλου για να είμαι ειλικρινής», πρόσθεσε.

«Δεν θα έλεγα ότι είμαι άθεος, όπως υπονοείς εσύ. Μάλλον αγνωστικιστής. Το ψάχνω το θέμα συνεχώς. Το σκέφτομαι»

«Εδώ νομίζω θα ταυτιστώ»

Θυμάμαι καταστάσεις. Θυμάμαι διαλόγους. Κι όμως, εκείνη τη φορά ήμουν εκτός τόπου και χρόνου. Δεν το επεξεργάστηκα καθόλου. Απλώς πήγα να συνεχίσω τη συζήτηση, λες και δεν έγινε τίποτα.