Ταξίδι ζωής

Πλαστή πραγματικότητα

«Los billetes, por favor. ¡Gracias!»

«¿Podemos disparar fotografías?»

«¡Si, por supuesto!». Αυτό θα έλειπε, να μην αφήνουν να βγάλεις φωτογραφίες.

Μετά από αυτή τη συνοπτική συζήτηση πατέρα-ελεγκτή, ο δεύτερος, μας δίνει πίσω τα εισιτήρια και το καλό ξεκινά.

«Ο Ιούλιος Καίσαρας και η Κλεοπάτρα δεν είναι αυτοί; Πολύ αληθοφανείς…»

Καθυστέρησα λίγο να τους πάρω χαμπάρι. Αν κοιτούσα και στη σωστή κατεύθυνση καλά θα ήταν… Σχεδόν με έπεισαν πλάκα – πλάκα…

Δεξιά και αριστερά έβλεπα πρόσωπα κυρίως της αρχαιότητας. Οι πιο πολλοί άγνωστοι: κάποιοι πετυχημένοι, κάποιοι όχι και τόσο. Ώσπου αλλάζει το δωμάτιο και στρέφομαι προς τα αριστερά.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΕ, ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΗΣ! Ευτυχώς δεν ήταν παρά ένας μαυροφορεμένος άραβας – ομοίωμα του μουσείου… Αϊ στο διάολο, για λίγο ξέφυγα από το εγκεφαλικό…

Και αλλάζει η αίθουσα, και ξανά αλλάζει. Αυτή τη φορά βλέπω πιο εκλεκτούς. Από μεσαίωνα, λογικά. Ελιτίστικες  ενδυμασίες, αριστοκρατικά στησίματα. Πολύ πειστικά. Ώσπου παραλίγο να σκουντουφλήσω πάνω σε κάποιον…

«¡Perdone, señore!». Φυσικά και ήταν ένα ακόμη ομοίωμα…

Σειρά έχουν κι άλλα παρόμοια, μόνο που αρχίζω και ξεχωρίζω κάτι πιο γνωστά. Leonardo DaVinci και άνθρωπος του Βιτρούβιου. Ωραία γεύση από κώδικα DaVinci.

Αμέσως μετά, ο Ναπολέων, κάποιοι άλλοι της εποχής του Διαφωτισμού, μέχρι που φτάνω και στα πιο σύγχρονα. Jolie και Pitt. Αχτύπητο δίδυμο. Mark Zuckerburg. Σε παρακαλώ, βάλε το dislike στις αντιδράσεις… Albert Einstein. Το παιδί ρε!

«Βλέπετε το παιδί εδώ ε; Είπε πολλά είναι η αλήθεια. Και δείτε εκείνο εκεί στον τοίχο! “Δεν έχω ιδιαίτερα προσόντα. Απλώς είμαι παθιασμένα περίεργος.” Έτσι να είστε κι εσείς…»

Α’ Λυκείου, εργαστήρι, φυσική και χαρά. Mας έδειξε αρκετές φορές τη μινιατούρα του. Για την ακρίβεια, πάντα πάνω στο PC την είχε. Μια μινιατούρα άλλο πράγμα. Διαθέτει και φωτοβολταϊκά στοιχεία, όπως στα κομπιουτεράκια, και συλλέγει φωτεινή ενέργεια που τελικά επιτρέπει στο χέρι του να πηγαίνει πέρα-δώθε.

Ακολουθούν σουπερ ήρωες, Jack Sparrow, Mary Poppins, Simpsons, Schumacher, Tom Cruz… Ο τελευταίος πιο πειστικός από όλους.

Για στάσου. Είναι ο πάπας αυτός; Πράγματι αυτός ήταν. Μου θύμισε απευθείας τον Σάκη. Του χε μείνει ο τίτλος του πάπα μετά από τόσο καιρό. Ως αυθεντικός Τηνιακός καθολικός και σπουδαίος αναλυτής της Ιεράς εξέτασης επάξια τον κατέκτησε… «ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΨΩ ΟΛΟΥΣ ΚΑΠΟΤΕ. ΘΑ ΔΕΙΤΕ». Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι…

«Είχε και τον προπάτορα σου στα κέρινα. Για δες photo»

«Πολύ πετυχημένο αλλά αυτός ο τύπος ανήκει στο παρελθόν. Άλλος είναι ο διάδοχος…». Το chat, στο ξενοδοχείο τουλάχιστον επιβάλλεται μετά από τέτοια μέρα. Οι πίτσες έτοιμες στο τραπεζάκι να καταβροχθιστούν.

«Η μία πίτσα καρμπονάρα και η άλλη μπάρμπεκιου. Ωραίες φαίνονται!». Και είναι…

Αμέσως μετά, καναπές, λάπτοπ και chill. Καταβολεμένος εκεί δεν ενοχλώ κανέναν και όλα μια χαρά.

«Τι κάθεσαι και κάνεις εκεί; Καταδέξου λίγο κι εμάς!»

«Γράφω…»

«Τι γράφεις πια, έκθεση;». Μπα…

«Την ιστορία της ζωής σου;». Λίγο – πολύ.

Καθένας έχει το δικό του τρόπο να εκτονώνεται και να ξεφεύγει. Πολλές φορές οι σκέψεις είναι τόσες πολλές που η συζήτηση και μόνο δεν αρκεί. Γι αυτό και γράφω μια ιστορία που θα αφήσει το δικό μου προσωπικό στίγμα και θα δώσει την ευκαιρία στους άλλους να με καταλάβουν καλύτερα.

Κι αυτή είναι ακόμα η αρχή...