Ταξίδι ζωής

Δυτικοευρωπαϊκές οάσεις

Πέρασε μια ώρα και κάτι και, επιτέλους, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Η διαδρομή με το μετρό της Μαδρίτης δεν είναι και τόσο δύσκολη όσο νόμιζα. Απαριθμώντας 13 γραμμές και 301 στάσεις, διαπιστώνω πόσο εύκολη καθιστά τη μετακίνηση  από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη. Παραμένει, εντούτοις, μια αχανής οντότητα, που διασχίζει την καρδιά της Ισπανίας.

Βγαίνοντας από την στάση, ήδη, μου δίνεται μια αίσθηση, άλλο πράγμα… Οι άνθρωποι που πηγαίνουν κι έρχονται, η πλατεία με την αψίδα και  ντάλα ο ήλιος μου καίει την επιδερμίδα. Ευτυχώς, τα γυαλιά διαρκώς φορεμένα και το ξενοδοχείο δυο βήματα από τη στάση. 

Puerta de Toledo… Διασχίζοντας το δρόμο παρατηρώ ότι τα φανάρια είναι, ευτυχώς, άψογα συντονισμένα μεταξύ τους. Το πλήθος, οργανωμένο, περνά όταν ανάψει πράσινο (μαζί τους κι εγώ). Και φτάνω έξω από το ξενοδοχείο, ένα ψηλό, επταώροφο κτήριο, που με μια πρώτη ματιά δεν διέφερε και πολύ από τα άλλα.

Μπαίνοντας μέσα βλέπω το μπαράκι στα δεξιά, το ασανσέρ ευθεία και τη ρεσεψιόν στα αριστερά. Περιμένοντας στη ρεσεψιόν, από τη μια κοιτάω εδώ και κει, κι από την άλλη προσπαθώ να καταλάβω τι λέει ο πατέρας μου κι ο ρεσεψιονίστας στα ισπανικά. Ελπίζω πως κάτι θα πιάσω έχοντας μάθει κάτι λίγα τις προηγούμενες μέρες. Ωστόσο, τα ισπανικά παραμένουν μια πολύ γρήγορα ομιλούμενη γλώσσα...

Τα διαδικαστικά μόλις τελείωσαν και όλα έτοιμα για το δωμάτιο. Sexto piso. 6ος όροφος. 

Δωμάτιο 602. Κάρτα στην πόρτα. Πράσινο φως. Η πόρτα ανοίγει.

«Τι είπες τώρα;», ακούγεται από δίπλα μου.

Παρότι κανονικού μεγέθους και με τις συνήθεις παροχές (τηλεόραση, ψυγειάκι)  ήταν ξεκάθαρο τι έκανε τη διαφορά.

«Έχουμε «πιάτο» τη μισή πόλη, βλάκα. Αυτά είναι!»

Η θέα ξεχωριστή χάρη στη τζαμαρία - παράθυρο που μας χωρίζει από το απόλυτο κενό.

«Καβατζώθηκε»,  λέει η Άρια και προσγειώνεται ανώμαλα στο κρεβάτι εγγύτερα στο τζάμι. Τα καστανά της μαλλιά απλώθηκαν στο πάνω μέρος του κρεβατιού, ενώ, η ίδια, δεν θα έλεγα κι ότι γέμιζε το χώρο…

Στάνταρ… Με τόσο πλούσιο φωτογραφίσιμο υλικό από δίπλα και τέτοια θέα τι άλλο να περιμένω… Θα το ξεπεράσω όμως.

Κάνοντας ζάπινγκ, τα περισσότερα κανάλια είναι ισπανικά, όπως ήταν αναμενόμενο. Ωπ! Να και κάτι διαφορετικό...  Βρήκα ένα κανάλι αντίστοιχο του Mad που και άφησα. Λίγη μουσική μετά από τόσο τρέξιμο είναι ό, τι πρέπει.

Καθόμουν ξάπλα, με τα μάτια κλειστά και με τη μουσική να παίζει. Περίμενα μπας και με πάρει ο ύπνος. Ούτε αυτός ήθελε να με πάρει, τελικά… Ούτε τότε ήταν η ώρα, φαίνεται.

Και πέρασε άλλη μια ώρα. Μιάμιση. Δύο. Μέχρι που η ώρα πήγε δύο. Ώρα για φαΐ. Αλλά μέχρι κι αυτό βαριέμαι να κάνω. Η υπνηλία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Τελικά, όμως, σηκώνομαι, και πάω μαζί με τους υπόλοιπους.

Στο δρόμο, βλέπω επιτέλους και κάτι που θυμίζει Ελλάδα. Ένας οδηγός είχε τη φαεινή ιδέα να περάσει με κόκκινο.  Ωραία... Τουλάχιστον μέσα μου ξέρω ότι και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες η κατάσταση παραμένει η ίδια. Η ύπαρξη λωρίδας για ποδήλατα δεν σώζει εξ ολοκλήρου την κατάσταση.

Τέτοιες ώρες νοσταλγώ μικρούς παραδείσους όπως η Ελβετία. Χώρα με τα όλα της. Θυμάμαι τα ανύπαρκτα αδέσποτα, τα αυτοκίνητα που με έβλεπαν από 50 μέτρα μακριά, στη διάβαση, και  φρέναραν. Και το CERN.  Ο σκοπός της όλης εκδρομής. Εμπειρία ζωής. Παρόλο που δεν μου έμειναν και πολλές γνώσεις από αυτό, θυμάμαι χώρους, πρόσωπα, καταστάσεις, χαβαλέδες με τους συμμαθητές, αστεία με τους καθηγητές, Πρωταπριλιά… Κι όλα αυτά, στην αρχή της άνοιξης , στο τέλος του γυμνασίου…