Ταξίδι ζωής

Απρόοπτα

«Καλημέρα παιδιά. Έχετε ακούσει, πιθανώς, για μένα. Θέλω να ξέρετε ότι κρατάω τις υποσχέσεις μου κι ότι θα περάσουμε ωραία μαζί. Έκτος από υπεύθυνος του προγράμματος, που τυχαίνει να είμαι, οργανώνω και μεγάλο μέρος των εκδρομών που γίνονται σε αυτό το σχολείο. Θα κάνουμε τις επισκέψεις μας, θα κάνουμε τις εκδρομές μας, τις μονοήμερές και την πολυήμερη, στη Γ’. Εκτός αυτών, όμως, θέλω και να είμαι σαφής εξ αρχής. Όσον αφορά το μάθημα, γίνεται κανονικά η παράδοση και η εξέταση την εκάστοτε φορά και, κάποια στιγμή, μέσα στο τρίμηνο, μπαίνει και ένα ωριαίο διαγώνισμα. Το διαγώνισμα είναι είτε επαναληπτικό, που αφορά συγκεκριμένα κεφάλαια που θα έχω επαναλάβει επιγραμματικά στην τάξη, είτε στο μάθημα της ημέρας, στο μάθημα, δηλαδή, που έχει παραδοθεί τελευταίο. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, το διαγώνισμα είναι απροειδοποίητο, που σημαίνει ότι θα πρέπει να είστε σε επαγρύπνηση…»

Όχι και ό, τι καλύτερο, ομολογουμένως. Με καθηγητές σαν κι εκείνον δεν μπορώ παρά να κάνω τον σταυρό μου και να εύχομαι ότι θα επιζήσω. Μπαίνοντας στο γυμνάσιο και μην γνωρίζοντας ακόμα τη βαρύτητα της γραπτής εξέτασης, διαισθάνομαι ότι κάτι δεν θα πάει καλά.

Στο διάλειμμα καθόμασταν και σχολιάζαμε, όλοι μαζί, προσπαθώντας να βγάλουμε ένα κοινό πόρισμα:

«Δεν μπορώ να τον καταλάβω τον τύπο. Μας είχαν προϊδεάσει και οι πιο μεγάλοι, βέβαια. Το βρίσκετε λογικό εσείς; Θα είναι κι άλλοι έτσι, άραγε;», είπε ο Τάσος.

«Από πού να το πιάσεις και που να το αφήσεις αυτό τώρα. Πραγματικά δεν ξέρω. Δεν μου πολυγεμίζει το μάτι εμένα πάντως. Όσα αυγά και πασχάλια αν τάξει, πάλι δεν θα αλλάξω γνώμη. Είναι για τα μπάζα. Και θα ναι και τα 3 χρόνια. Σκατά...», έλεγε ο Στέφανος.

«Εγώ λέω να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα. Σίγουρα είναι εντελώς διαφορετικά από ότι μέχρι πέρυσι, αλλά έτσι είναι. Σωστά; Προσαρμογή στα νέα δεδομένα χρειάζεται, αυτό είναι όλο», τους είπα.

Περπατώντας από εδώ κι από εκεί, προσπαθώ να εξοικειωθώ με τον περιβάλλοντα χώρο. Γηπεδάκια, βρύσες, αμφιθέατρο, παγκάκια. Γηπεδάκια, εκ των οποίων στου βόλλεϋ ξόδεψα περισσότερο χρόνο. Βρύσες που ποτέ δεν άγγιξα. Αμφιθέατρο το οποίο λίγες, αλλά ιδανικές, φορές πλησίασα. Παγκάκια τα οποία έχουν ακούσει πολλές ιστορίες, συμπεριλαμβανομένου και δικές μου…

Κάτω από τις ελιές, που μαζεύαμε που και που με το περιβαλλοντικό πρόγραμμα του σχολείου, απολαμβάναμε έναν ίσκιο άλλο πράγμα. Φθινόπωρο – άνοιξη.  Λένε: «Τι είναι μαύρο και σε ακολουθεί παντού; Η σκιά». Κι είναι αλήθεια. Ακόμα και στις αναμνήσεις…