Ταξίδι ζωής

Παιδικοί στοχασμοί

17 χρόνια... Εκ των οποίων, φυσικά, το μεγαλύτερο μέρος ξοδεμένο στα θρανία. 11 χρόνια τώρα, βεβαρημένος με το ρόλο του μαθητή. 6 χρόνια δημοτικό, 3 γυμνάσιο κι άλλα 2 λύκειο.

Δημοτικό: το πρώτο μου σχολείο. Όλα ξεκινάνε με το κλασικό:

«Πήγαινε μωρό μου, μην ανησυχείς, θα γνωρίσεις και άλλα παιδία, θα γίνετε και φίλοι και θα περάσετε πολύ ωραία» της μάνας. Από κει και πέρα ο καθένας οδεύει προς όπου θέλει﮲ εξαρτάται και πώς τον μαθαίνουν...

Μολονότι έχω ξοδέψει το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μου ηλικίας σε αυτό, τελικά, μένουν κάποιες λίγες (αλλά και καλές) αναμνήσεις . Ατάκες, γέλια, κλάματα, απρόοπτα, δίψα για ζωή.

Προς αυτή την κατεύθυνση συμβάλλει καταλυτικά και η στάση του δασκάλου. Θυμάμαι δασκάλους καλούς, κακούς, συμπαθείς, απεχθείς. Ο καθένας μου έχει αφήσει μοναδική εντύπωση.

Ο ιδανικός δάσκαλος προετοιμάζει τα παιδία του για το τι θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον και τα κάνει να δουν τα πράγματα από διάφορες οπτικές γωνίες. Στην καλύτερη περίπτωση, εξηγεί ό, τι δεν γίνεται κατανοητό, φωνάζει, όχι από μίσος αλλά από ενδιαφέρον και προφέρει στήριξη και αγάπη μέχρι τελικής πτώσης. Υποτίθεται, δηλαδή...

Πάντως, είναι μοναδικές οι διαπροσωπικές σχέσεις που αποκόμισα με τον καιρό. Δημιούργησα τις πρώτες μου λογικές σκέψεις, τα πρώτα μου έντονα συναισθήματα, τις πρώτες μου φιλίες. Βέβαια, το τελευταίο επαληθεύτηκε ή διαψεύστηκε σε βάθος χρόνου...

Ο Πάνος και ο Τάσος ήταν οι πρώτοι μου φίλοι. Αρχικά τους γνώρισα όπως και τα υπόλοιπα παιδιά. Ήμασταν στο ίδιο τμήμα, καθόμασταν δίπλα-δίπλα, μιλούσαμε, παίζαμε μαζί στα διαλείμματα. Μέσα από την ομιλία, όμως, γνωριστήκαμε καλύτερα(;), και τώρα συνειδητοποιώ γιατί ήμασταν παρέα.

Παρ' όλες τις διαφορές δέσαμε, με περίεργο τρόπο, τότε. Πολλές φορές ένιωθα, βέβαια, ότι δεν τους καταλάβαινα﮲ νόμιζα ότι μιλούσαν κινέζικα. Τελικά, όμως, μέσα από τις διαφορές κάτι έμαθα από αυτούς. Έμαθα, στοιχειωδώς, τι θα πει στήριξη, παρέα αλλά και μοναχικότητα.

«Τι πιστεύεις εσύ Γιώργο;» Τι πιστεύω κι εγώ, άραγε...

«Χάθηκα σε κάποια φάση» ή «Συμφωνώ» ή «Δεν ξέρω».

Δεν ήμουν και πολύ ομιλητικός. Για την ακρίβεια, κυρίως άκουγα όταν μιλούσαν για θέματα πιο συγκεκριμένα﮲ βίντεο, κινητά και τέτοια. Ούτε κινητό είχα, ούτε ασχολιόμουν με κάτι συγκεκριμένο﮲ συνήθως, αργοπέθαινα μες στο σπίτι ή, στην καλύτερη περίπτωση, οι γονείς μάς έβγαζαν έξω για παιχνίδι τα απογεύματα.

Ένιωθα ότι εκείνοι μοιράζονταν σχεδόν οτιδήποτε μαζί μου ενώ εμένα κάτι με εμπόδιζε. Απάθεια; Δεν είχα μάθει πραγματικά να σκέφτομαι; Με είχε απορροφήσει τόσο το σχολείο;

Σε μια πιο πρόσφατη συζήτηση μαζί τους:

«Τι λέει ρε, όλα καλά; Για πες μας τι γίνεται με τη ζωή σου, χαθήκαμε λίγο...», είπε ο Τάσος.

«Ναι, όντως. Κοίτα να δεις, κυρίως σπίτι είμαι. Τη βγάζω με καμιά σειρά, ταινία, βιβλίο»

«Δεν βγαίνεις δηλαδή ρε; Γιατί;», αναρωτήθηκε ο Πάνος.

«Η μόνη μου παρέα, επί της ουσίας, είναι ο Σάκης κι ο Ερμής»

«Σοβαρά τώρα; Δεν μιλάς με κάποιον άλλο;», με ρώτησε ο Τάσος με περιέργεια.

«Ναι, με έναν καινούριο. Ανδρέας λέγεται»

«Ακόμα με αυτούς είσαι; Τον τελευταίο βασικά δεν τον ξέρω Και γιατί δεν βγαίνετε;», πρόσθεσε.

«Οι μεν δεν μπορούν όταν μπορώ, ενώ με τον δε, τα λέμε στο σχολείο κυρίως»

«Έλα ρε. Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Ξεκίνα και ζήσε το παρόν. Μην μένεις στο παρελθόν, κι ούτε να υπερπροβληματίζεσαι για το μέλλον», με προέτρεψε ο Πάνος.

«Έχεις δίκιο...»

Είχαμε καιρό να τα πούμε και αυτά που μου είπαν με προβλημάτισαν αρκετά. «Ζύγισε τι έχεις και τι θα μπορούσες να έχεις. Ζήσε το παρόν...». Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Ποτέ. Ή, πιο σωστά, ποτέ δεν είχα σκεφτεί πραγματικά...