«Parque del Retiro», του απάντησε ο μπαμπάς.
«Από τη λεωφόρο εκείνη, ή την άλλη;», τον ρώτησε ο ταξιτζής.
«Εκείνη»
«Κι από πού είστε εσείς;»
«Έλληνες είμαστε. Έχουμε έρθει για διακοπές εδώ για λίγες μέρες»
«Ναι ε; Και πώς τα βλέπετε τα πράγματα;»
«Καλά προς το παρόν»
«Ξέρετε, εδώ δεν είναι και τόσο διαφορετικά από την Ελλάδα. Έχω ακούσει για την δική σας κρίση, άλλα κι εδώ μια από τα ίδια. Οι δημόσιοι υπάλληλοι με χαμηλούς μισθούς, οι συντάξεις κουρεμένες. Η μόνη διαφορά είναι, μάλλον, ο βασιλιάς μας που στρογγυλοκάθεται στο παλάτι»
«Άστα να πάνε»
Και πέρασαν λίγα λεπτά σιγής, ώσπου η θέα μιας αψίδας δεν πέρασε ασχολίαστη.
«Αυτή είναι η Puerta de Alcalá. Μέχρι πριν 2μιση αιώνες, που η πόλη περιβάλλονταν ακόμη από, μεσαιωνικού τύπου, τείχη, αποτελούσε είσοδο στην πόλη. Πολλά σημαντικά γεγονότα έχουν συμβεί κι εκεί. Και… Με συγχωρείτε, έπρεπε να έχω στρίψει… Σβήνω το ταξίμετρο. Ξέρω πώς αλλιώς θα βγούμε στην ανατολική είσοδο του πάρκου»
Εν τω μεταξύ, στην περίφημη Puerta de Alcalá, την ίδια ώρα, ένα ζευγάρι έβγαζε τις γαμήλιες φωτογραφίες του. Ένα ακόμη από τα σημαντικά γεγονότα, υποθέτω… Το πάρκο ήταν δίπλα, αλλά χρειαζόταν και κάποια αναμονή μέχρι να φτάσουμε εκεί που έπρεπε.
5 λεπτά μετά, η είσοδος του πάρκου στα δεξιά.
«Χρωστάτε όσα λέει το ταξίμετρο. Ευχαριστώ»
«Κι εμείς. Καλή συνέχεια!»
Μπαίνοντας στο πάρκο η πρασινάδα είναι πασιφανής. Στα δεξιά μου είναι ο χάρτης του, και αριστερά, μια σειρά από παγκάκια δίπλα από τα δέντρα. Όλα τόσο γαλήνια και ήρεμα, ώσπου…
«ΜΑΜΑ! ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΜΟΥ!», είπε η Άρια ξαφνιασμένη.
«Μήπως έιναι στην τσάντα σου;»
«Όχι…»
«Και τότε που τα άφησες; Μες στο ταξί;»
«Μάλλον…»
«Αμάν! Καλά, θα σου πάρουμε άλλα, πρόχειρα, από έναν πλανόδιο»
Προχωρώντας προς την καρδιά του πάρκου εντόπισα το άγαλμα ενός καβαλάρη. Ιστορικό πρόσωπο, μάλλον. Κάτω του, σιντριβάνι, κυκλικού σχήματος, που όμως δεν εκτόξευε νερό. Το νερό όχι και τόσο καθαρό. Τα μονοπάτια φαρδιά και άνετα. Τα παγκάκια πολυάριθμα δίπλα στη φύση. Άνθρωποι έρχονται. Άνθρωποι φεύγουν προς τα πίσω. Άλλοι τρέχουν. Άλλοι περιηγούνται με το ποδήλατο. Άλλοι πάλι, με τα ρόλερ… Άλλοι κάθονται. Άλλοι κάνουν ηλιοθεραπεία. Άλλοι, βαρκάδα, μες στη λίμνη που αρχίζει και ξεπροβάλλει. Ένα μεγάλο άγαλμα μπροστά της, καβαλάρη πάλι. Όμως, πολύ πιο επιβλητικό από το προηγούμενο. Από την άλλη πλευρά της λίμνης ήταν το πρώτο που ξεχώριζε.
YOU ARE READING
Ταξίδι ζωής
Random17 μέρες, 17 του μήνα, 17 χρόνια. Πλέον 5 μέρες φαντάζουν σταγόνα στον ωκεανό. Όμως, τι κι αν μπορούν 5 μέρες να γίνουν αφορμή για αυτοβιογραφία ολόκληρη; Ένα ταξίδι, μια άλλη χώρα, μια ολόκληρη ζωή. Μέσα από ένα ταξίδι 23 κεφαλαίων γνωρίζεις καλύτε...
