Ταξίδι ζωής

Σωστό λάθος

«Χρόνια πολλά ρε, να χαίρεσαι το όνομά σου!»

«Ευχαριστώ να σαι καλά!»

Μέρα γιορτινή, ή, μάλλον, βδομάδα. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν κι εγώ, για τρίτη φορά φέτος, με τα κεράσματα στο χέρι και ένα «Ευχαριστώ» στα χείλη όλη την ώρα. Αγίου Νικολάου, γιορτή αρκετά διαδεδομένη. Μετά τους Γιάννηδες, τους Γιώργηδες, τους Κωστήδες και τους Μήτσους σε δημοφιλία, μάλλον έρχονται οι Νικόλαοι.

Η δημοφιλία είναι, βέβαια, σχετική. Πράγματι, υπάρχουν αρκετοί με τα συγκεκριμένα ονόματα. Το θέμα είναι η δημοφιλία του δικού μου ονόματος…

«Πώς σε λένε;»

«Γιώργο Νικόλα»

«Και πώς σε φωνάζουν;»

«Βλάχο, συχνά»

«Μικρό;»

«Περισσότερο Γιώργο. Μόνο η μάνα μου και κάνα δυο άλλοι με φωνάζουν Νικόλα/Νίκο»

«Νικόλααααα!», άκουγα συχνά στο σπίτι. Έκανα την πάπια μέχρι να ακούσω κάποιο άλλο όνομα.

«Καραμήτρο! Λέρα! Έλα δω». Καλύτερα από ότι το πρώτο…

Τα δυο ονόματα τα θεωρούσα κατάρα παρά όφελος. Έδινα την επιλογή στους άλλους να με φωνάζουν όπως ήθελαν, ή άλλοτε όπως ήθελα εγώ, άλλα στα επίσημα έγγραφα πρέπει να φαίνονται όλα. Τι κι αν ξεχνούσα κάτι;

«Ο παππούς ο Νίκος πέθανε το '93. Αφού παντρευτήκαμε με τον πατέρα σας, κι όταν ήμουν έγκυος, είχαμε συμφωνήσει για τα ονόματα. Κάτι πήγε όμως στραβά στην πορεία». Δεν πολυκατάλαβα τι εννοούσε. Ούτε, μάλλον, επρόκειτο να καταλάβω. Σημασία είχε το πώς αισθανόμουν όταν με φώναζαν με το δεύτερο όνομα. Όχι ό, τι καλύτερο…

«Ε Γιώργο! Μας θέλει η διευθύντρια κάτω, οπότε να ξέρεις». Ναι, ξέρω ό, τι θα τρέχω σαν τον παλαβό για να υπογράψει και να σφραγίσει για χάρη σας…

Η δουλειά του απουσιολόγου, παρότι γνωστή πλέον, ξεκινούσε να γίνεται κουραστική.

«Και με κλήρωση, απουσιολόγος της τάξης η Άρια», θυμάμαι στην πρώτη γυμνασίου. Την έβλεπα κάθε μέρα να πηγαινοφέρνει το απουσιολόγιο και τη θαύμαζα. Στο δημοτικό δεν υπήρχαν τέτοια… Μακάρι να ήμουν εγώ στη θέση της… Και τη θέση της διαδέχθηκε η Δέσποινα. Έκτοτε, έως και το τέλος του γυμνασίου, έμελλε να είναι η μόνιμη απουσιολόγος της τάξης. Εγώ βρισκόμουν βαθμολογικά ακριβώς μετά. Αντί – απουσιολόγος. Το πηγαινοέφερνα κι εγώ μερικές φορές στη δεύτερη ξένη γλώσσα. Ένιωθα ένα κενό να γεμίζει.