-Kesik-

Kesik | 8.Bölüm

Sabah telefonun sesine uyandım.En nefret ettiğim şey birinin-bir şeyin beni uykumdan uyandırmasıdır.Telefon yastığımın altındayı.Uykulu gözlerimi zar zor aralayıp telefonu aldım.Pietr mesaj atmıştı:

"Günaydın Heather."

Kendi kendime "Aman ne aydın gün.." dedim.Fran hala aklımdaydı.Acaba şuan ne yapıyor?Onu çok kırdım..Böyle düşünürken cevap yazdım;

"Günaydın."

"Buluşmaya ne dersin?" diye mesaj attı.Buluşmayı hiç istemiyordum çünkü onu da kandırmıştım.Ben ne kadar aptalım böyle!Önce Fran'le konuşmak istiyordum.En az onun kadar üzgündüm.

''Müsait değilim.'' kesinlikle ısrar edecekti ama ben kararımdan dönmeyecektim.Fran şuanda her şeyden önemliydi.

''Neden?Lütfen gel.Belki bir gün ikimizde önemli kararlar alırız.Dün bana dediklerin aklıma geldikçe nedensizce gülüyorum,kalbimi hissetmiyorum.Heather seni seviyorum.''

İşte okumaktan korktuğum mesaj.Onu umutlandırmıştım.Telefonu yatağın üzerine koydum.İki elimle de başımı kavradım.

Belki de buradan kaçıp gitmeliyim.Sonra buradaki kimse beni bir daha görmez ve unutulur giderim.Ben ne yaptım böyle?Pietr cevap bekliyordu.Ve ben ona gerçekleri söyleyecektim.Yüz yüze söyleyemezdim.Telefonu aldım ve ekrana kararlıca baktım,cevap yazmaya başladım:

''Pietr,dün dediklerim için üzgünüm.Hepsi birer hataydı.Seni de Fran'i de kırdım.Hatta seni umutlandırdım,biliyorum.Ama bir anlık aptallığım tuttu ve sana yalan attım.Neden mi?Gerçekler seni üzecekti.Pietr,sana o gözle bakmıyorum lütfen beni anla.Ben seni o anlamda sevmiyorum.Arkadaşça seviyorum..Çok özür dilerim Pietr.Belki de Jenny'nin dediği gibi hiç buralara gelmemeliydim.Üzgünüm..'' 

Gönder tuşuna basarken ellerim titremişti.Ağlamaya başladım.Sanki jiletler bana ''Bizi özledin mi Heather?'' diye fısıldıyordu.Başımı sallıyordum; 

''Hayır'' daha sonra arkamdan sanki birisi bana dedi ki;

''Sen aptal bir psikopatsın.Çok değil,5-6 ay öncesi kendine neler yapıyordun.Devam et..Psikopat..Bu sesler gerçek değil, sen bir psikopatsın ve duyuyorsun..Hadi tekrar yap..''

Ayağa kalktım ve duvarı yumrukladım.Bu acıtmıştı.

''Hayır!Yapmayacağım ben eski Heather değilim!Kendime bir daha zarar vermeyeceğim!'' duvarı yumruklamaya devam ediyordum.Sonra duraksayıp elime baktım.İstemsizce sırıttım ve arkama bir hışımla dönüp camı yumrukladım.Bu ses tüm sokağı ayağa kaldırabilirdi,sikimde değil..Sırıtmaya devam ediyordum.Sonra yine durup elime baktım,elimi hissetmiyordum.Kanıyordu..Bir süre elime baktım.Sonra kendimi arkamı dönük bir şekilde yere atıp oturdum ve sırtımı yatağa dayadım.Başımı dizlerime gömüp ağlamaya başladım..Merdivenlerden biri yukarı çıkıyordu,teyzem olabilirdi.

Teyzem içeri girdi.Kapıda durup bana baktı.Ne düşündüğünü biliyordum.İçten içe diyordu ki, ''Heather yine eskisi gibi mi oluyor..'' koşarak yanıma geldi,yere çöktü.Önüme düşen saçlarımı topladı ve başımı kaldırdı,bana bakıyordu.

''Ne oldu sana kızım,Heather ne oldu?'' Yutkundum.