My Butterfly

Κεφάλαιο 11

Ακόμα εδώ είμαι.

Έχουνε περάσει 2 ώρες και εγώ ακόμα περιπλανιέμαι στους, άγνωστους για εμένα, δρόμους.

Είναι 12, τα μεσάνυχτα.

Πλέον έχω σταματήσει να κλαίω.

Έχω στερέψει από δάκρυα.

Γιατί ρε Ιάσονα;

Ενώ το ήξερα ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν, αλλά εγώ... όχιιιιι.

Του κεφαλιού μου να κάνω.

Δεν έχω και μπαταρία στο κινητό, θα με ψάχνουνε οι γονείς μου.

Εκεί που είμαι χαμένη στις σκέψεις μου, ξαφνικά ακούω μια κόρνα από δίπλα μου.

Γυρνάω τρομαγμένη και βλέπω ένα μαύρο αμάξι να είναι ακριβώς από δίπλα μου και το τζαμί του αυτοκινήτου να είναι κατεβασμένο και να βλέπω ένα αγόρι γύρω στην ηλικία μου.

"Eπ κοπελιά, γιατί είσαι σε έναν τόσο έρημο δρόμο μόνη σου;"

"Εμμμ ε-έχω χαθεί λίγο."

"Δεν πειράζει κούκλα. Θα σε βοηθήσω εγώ. Που θες να πάς;"

"Είμαι ε-εντάξει, ευ-ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, α-αλλά θα τα καταφέρω μόνη μ-μου."

Προσπάθησα να αρνηθώ ευγενικά, διότι δεν πρέπει να μπαίνουμε σε αυτοκινητα ξένων. Μπορεί να είναι εγκληματίας ή κανένας βιαστης.

"Μην ανυσηχείς, δεν είμαι ούτε κανένας εγκληματίας, ούτε κανένας βιαστης."

Πήγα ν'αρνηθώ ξανά, όμως με διέκοψε προσπαθώντας να με μεταπίσει.

"Άμα μείνεις για λίγο ακόμα μόνη σου εδώ, τότε σίγουρα θα βρεθείς βιασμένη από κανέναν πορνόγερο. Έλα μέσα να σε πάω εκεί που θες και δεν θα σε πειράξω, στο υπόσχομαι."

Έχει ένα δίκαιο σ'αυτό. Πώς έμπλεξα έτσι; Θα τον εμπιστευτώ, δεν έχω και άλλη επιλογή άλλωστε.

Αφού του είπα που θέλω να πάω μου έκανε νόημα να μπω μέσα στο αμάξι.

Και έκανα διστακτικά ότι μου είπε.

Μέσα στο αμάξι μύριζε τσιγαρίλα.

Έλεος με το τσιγάρο.

"Και πώς σε είπαμε;"

"Νε-Νεφέλη,  ε-εσένα;"

Λέω ντροπαλά, γιατί εντάξει δεν τον ξέρω κι'όλας.

Θεέ μου!

Πώς μπήκα εγώ σε αμάξι αγνώστου;

ΟΚ!