My Butterfly

Κεφάλαιο 17

Σκέψεις Θεσσαλονίκης

Μόλις έβαλα παπούτσια άκουσα μια κόρνα από έξω.

Βγήκα έξω και είδα ένα κόκκινο αμάξι.

Το πλησίασα διακριτικά, μην είναι κανένας άλλος και γίνουμε ρεζίλι.

Μόλις έφτασα κοντά, το παράθυρο άρχισε να κατεβαίνει.

Όταν είδα το πρόσωπο του Μάριου ανακουφίστικα.

Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα.

Θ: γεια σ-σου Μάριε.

Του λεω χαμογελώντας.

Μαρ: γεια Θεσσαλονίκη.

Λέει χαρούμενα.

Θ: λοιπόν π-που θα π-πάμε?

Μαρ: έκπληξη και με μένα δεν θα ντρέπεσαι και δεν θα τραυλίζεις, δεν είμαι Άλεξ εγώ να σε κοροϊδέψω.

Του χαμογέλασα λίγο αμήχανα, γιατί δεν με πολύ άρεσε αυτό που είπε για τον Άλεξ. Ακόμα και αν είναι αλήθεια.

Σε όλη την διαδρομή μιλάγαμε, γελάγαμε, γενικά ήταν πολύ ευχάριστη.

Μετά από 20 λεπτά περίπου φτάσαμε σε ένα πανέμορφο γραφικό ταβερνάκι με θέα την θάλασσα.

Μαρ: το ξέρω ότι είναι Δεκέμβρης μήνας αλλά η θάλασσα εδώ είναι πολύ όμορφη!

Ισχύει είναι όντως πανέμορφα εδώ.

Την ησυχία, που επικρατούσε την έσπασε ο σερβιτόρος.

Αφού του είπαμε τι θέλουμε έφυγε.

Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων μέχρι το θέμα να φτάσει.....στον Ιάσονα

Μαρ: και τι είσαι ακριβώς με τον Ιάσονα ?

Θ: μακάρι να ήξερα

Ψιθύρισα αλλά δυστυχώς για εμένα το άκουσε.

Μαρ: τι εννοείς?

Θ: εε τ-τίποτα βρε. Τώρα για τον Ιάσονα θα μιλάμε όμως?

Μαρ: ναι δίκιο έχεις. Λοιπόν τι θες να σπουδάσεις?

Θ: Κοινωνική λειτουργός, επειδή δεν μπορώ να βλέπω γονείς, αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι, να εκμεταλλεύονται και να κακοποιούν τα ίδια τους τα παιδιά! Εσύ?

Μαρ: ουαου! Δεν το περίμενα! Εγώ πάντως θέλω να γίνω αρχιτέκτονας. Να φτιάχνω σπίτια ώστε να μπορούν πολλοί άνθρωποι να μένουν σε αυτά.

Είπε με ένα χαμόγελο

Θ: ενδιαφέρον!

Και έτσι συνεχίστηκε η συζήτηση μας μέχρι που ο σερβιτόρος έφερε την παραγγελία μας.

Φάγαμε, μιλήσαμε και για να πω την αλήθεια αν και δεν το περίμενα καθόλου πέρασα πάρα πολύ όμορφα.

Αν και ήμασταν μόνο λίγα άτομα στο συγκεκριμένο μαγαζί, δεν υπήρχε αυτή η ενοχλητική ησυχία.

Μετά από 2 ώρες αποφασίσαμε να φύγουμε.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μετά από λίγο φτάσαμε, ένα στενό πριν το σπίτι μου.

Θ:πέρασα πολύ ωραία σήμερα.

Λέω ντροπαλά.

Μου πιάνει το χέρι και συμφωνεί μαζί μου.

Πλησιάζει το πρόσωπό μου, αλλά πάω προς πίσω.

Πάω να μιλήσω, αλλά ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και νιώθω ένα χέρι να με τραβάει έξω βίαια.

Γύρισα και είδα τον Ιάσονα!

Ι: ΤΙ ΚΆΝΕΙΣ ΕΣΥ ΣΤΟ ΑΜΆΞΙ ΑΥΤΟΥΝΟΥ;

Είπε και έσφιξε πάρα πολύ σφιχτά το χέρι μου.

Έχω μείνει να τον κοιτάω.

Πάω να μιλήσω, αλλά δεν βγαίνει φωνή από το στόμα μου.

Ι:ΜΙΛΆ

Ούρλιαξε μέσα στο πρόσωπο μου.

Πήγα να μιλήσω, αλλά πάλι με διέκοψαν.

Αυτή την φορά ο Μάριος.

Μαρ:ΠΩΣ ΤΗΣ ΜΙΛΆΣ ΈΤΣΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ;

Ι:ΌΠΩΣ ΘΈΛΩ ΘΑ ΤΗΣ ΜΙΛΆΩ ΡΕ ΠΑΠΑΡΑ ΚΟΠΈΛΑ ΜΟΥ ΕΊΝΑΙ.

Πώς με είπε;

Αυτή τη στιγμή Είμαι σε κατάσταση σοκ.

Μαρ:ΌΧΙ ΓΙΑ ΠΟΛΎ ΌΜΩΣ.

Ι:ΤΙ ΕΊΠΕΣ ΡΕ ΑΡΧΙΔΙ;

Λέει, βασικά ουρλιάζει και μου αφήνει το χέρι με βάζει πίσω του και κατευθύνεται προς το μέρος του Μάριου με απειλητικές διαθέσεις.

Ωχ, βαστατε τούρκοι τ'άρματα!