--Zawgyi--
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအိပ္မက္ေတြက မသိစိတ္ရဲ႕ စြဲလမ္းျခင္းေၾကာင့္ အိပ္မက္အျဖစ္နဲ႔ကိုယ့္ဆီေရာက္လာတတ္တယ္ဆိုေသာ္ျငားလည္း
ဒီအိပ္မက္ကေတာ့ ညစဥ္ညတိုင္း ျမင္မက္ခ်င္လြန္းလို႔သာ စိတ္မစြဲ စြဲေအာင္ အတင္းလုပ္ယူထားရတာ။ သိပ္ေတာ့လဲ ၾကည္ႏူးစရာမေကာင္းလွတဲ့ အိပ္မက္ျဖစ္ေစကာမူ သူ႔အသံ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုေတာ့ ထိုအိပ္မက္ေလးထဲမွာ မပီဝိုးတဝါးေလး ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရႏိုင္ေသးတယ္မလား။
ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း
"Jimin....Park Jimin"
အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးမႀကီးကို တဒုန္းဒုန္းထု႐ိုက္၍ မိမိနာမည္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ဟစ္ကာ ေခၚေနသံေၾကာင့္ ဆက္အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ရသည္။ ထို႔အတူ အိပ္မက္ေလးကလဲ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ရျပန္သည္။
အိပ္မႈန္စံုမႊားျဖင့္ အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးမႀကီးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္လ်ွင္
ရပ္ကြက္လူႀကီးႏွင့္အတူ အျခားလူစိမ္းႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
"ဘာကိစၥမ်ား႐ွိလို႔ပါလဲခင္ဗ်ာ"
"ကိစၥကေတာ့ ႀကီးတယ္ Jiminေရ။အိမ္ထဲဝင္ခိုင္းဦးေလကြာ"
"ေအာ္..ဝင္ပါဗ်။ ဝင္ပါ"
ဧည့္သည့္ေတြကို ဧည့္ခန္းထဲဝင္ထိုင္ခိုင္းရင္း ဆိုဖာေပၚမွာ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ပ်ံ့က်ဲေနသည့္ Chim ေလးရဲ႕ ကစားစရာေတြကို ျမန္ျမန္ေလး သိမ္းယူလိုက္ရသည္။
"ထိုင္ၾကပါ..”
"ေျပာရမွာေတာ့အားနာတယ္ လူေလးေရ"
ရင္ထဲထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ျပန္ၿပီလဲဟ။
"ဟုတ္ကဲ့"
"ပက္ခ္မီေယာင္း က ဒီအိမ္ကို ႏွစ္ခ်ဳပ္နဲ႔ငွါးသြားတယ္ Jiminေရ"
"ဗ်ာ"
"ဒီက လူငယ္ေလးေတြစံုတြဲကို ငွါးသြားခဲ့တာ။ တစ္ႏွစ္ထဲပါ"
"ဟိုေလ စိတ္ေတာ့မ႐ွိပါနဲ႔ဗ်ာ သက္ေသေလးမ်ားတစ္ခုခု႐ွိမလား။
ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုမွ မသိထားတဲ့ကိစၥဆိုေတာ့ေလ"
