--Zawgyi--
"ေရာ့ Tae Hyung"
"ဘာႀကီးလဲ"
ပံုၾကမ္းဆြဲေနရင္းက Hyungကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ျပန္ေမးလိုက္မိသည္။ Tae Hyung သိတာေပါ့။ သူယူထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို နည္းနည္းခ်င္းစီျပန္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္ဆိုတာ။ဘာလို႔ယူရမွာလဲ။ ဒါေလးေတြ႐ွိေနမွ Hyungကို နည္းနည္း ႏွိပ္စက္လို႔ေကာင္းမွာေလ။ဒါေလးေတြနဲ႔မွ Hyungက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူး႐ွင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး နည္းနည္းအဖတ္လုပ္ မွာမလား။
"မင္းဆီက ယူထားတဲ့ပိုက္ဆံ။ အျပည့္ေတာ့မဟုတ္ေသးဘူး"
"အျပည့္မဟုတ္ေသးရင္ လာျပန္မေပးနဲ႔ ။ ျပည့္ေတာ့မွေပး..
အဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လဲ ဘာမွသံုးလို႔မရဘူး"
"ယူခ်င္ယူ မယူခ်င္ေန။ ငါကေတာ့ ျပန္ေပးၿပီးၿပီေနာ္"
"ေပးခ်င္ေပး မေပးခ်င္ေန ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မယူဘူး။
ေပ်ာက္ရင္မသိဘူးေနာ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ ျပန္သိမ္းထား။
ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ ဆိုင္မွာ အလုပ္သမားေလး ဘာေလး ထပ္ေခၚေပါ့ အလကားေနရင္း အပင္ပန္းခံေနတယ္"
ကြၽန္ေတာ့္ဆီကပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ဆူ႐ွီဆိုင္ေလးဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစား ေနတာတဲ့။ ဒါေတာင္ ကြၽန္ေတာ္မသိေအာင္ လုပ္ေနတာ။ မနက္အေစာႀကီး သြားရတဲ့အလုပ္မို႔လို႔ ဘာအလုပ္လဲ သိခ်င္လို႔ သူမသိေအာင္ လိုက္ေခ်ာင္းထား တာ။ သူ႔ဆူ႐ွီဆိုင္ ကလဲ အလုပ္သမားက သူအပါအဝင္မွ ၃ ေယာက္ေလာက္ပဲ ႐ွိတာ။ ဆိုင္ခန္းကလဲ ငွါးၿပီးဖြင့္ထားတာ ဆိုေတာ့ သူလဲ အၾကပ္အတည္းထဲမွာ ႀကိဳးစား ေနရတဲ့ပံုပါပဲ။
Tae Hyung ကို ေျပာမရမွန္းသိေတာ့ Hoseokက ထိုပိုက္ဆံေလးေတြကို ျပန္သိမ္းထားလိုက္သည္။ မတတ္ႏိုင္..
ဘဏ္ထဲျပန္ထည့္ထားၿပီး ျပည့္ေတာ့မွပဲေပးရေတာ့မည္။
ကုတင္ေလးရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္စီမွာ စာၾကည့္စားပြဲႏွစ္ခု။
Tae Hyung ကလဲ ဒီဇိုင္းပံုၾကမ္းေတြေရးျခစ္ေနသလို
Hoseokကလဲ ဆိုင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာရင္းေတြ ေရးမွတ္ေနသည္။ထိုစဥ္ Hoseok ရဲ႕ပုခံုးေပၚသို႔ ျငင္သာစြာသက္ေရာက္လာတဲ့ အထိအေတြ႔တစ္ခု။
