Kristel en haar fan 3

H6.

~Kristel~
Ik kom aan bij de deur van de lunchzaal, en ik wil de deur open doen, maar zucht even heel diep, ik moet even kalm worden voordat ik naar binnen loop en ik moet mij sterk houden en niet vol emoties schieten als ik Hanne, Klaasje en Marthe daar zo zie zitten, ik sta een tijdje voor de deur en hoor allemaal geroezemoes vanuit de zaal komen, toch besluit ik om binnen te stappen want ik heb best wel trek, ik open voorzichtig de deur en iedereen stopt met praten, en kijkt mij aan en na, een heel ongemakkelijk gevoel als iedereen je aanstaart en ik loop snel door naar de tafel toe waar het buffet op staat, ik hoor dat er langzamerhand weer gepraat wordt in de zaal, het is zo druk hier in de zaal, dat ik mij een beetje afsluit van de rest, ik heb wat eten gepakt en ga dan rustig alleen zitten, Marthe merkt het en ik zie dat ze opstaat en mijn kant op wil lopen, Klaasje merkt het en probeert Marthe tegen te houden maar Marthe negeert het en loopt op mij af, en komt dan bij mij zitten, ze vraagt of er iets is, ik knik nee, maar Marthe trapt er niet in en blijft door vragen, ik heb gewoon niet zo'n trek zeg ik, en ik voel mij niet zo lekker, Marthe laat het maar zitten en staat dan op en loopt dan weer naar Hanne en Klaasje toe die gezellig aan het kletsen zijn, Marthe mengt zich snel in het gesprek en gaat dan ook mee praten, ik staar een beetje naar mijn bord, maar ik heb gewoon geen zin in het eten op dit moment, en ik schuif het bord van mij af, en ga dan een beetje voor mij uit staren, veel collega's zien het, maar laten mij even alleen zodat ik kan nadenken, ik voel tranen op komen maar veeg ze snel weg, het helpt niets, en ik voel ze weer opkomen, ik sta iets te hard op omdat ik even alleen wil zijn op de gang en collega's horen het, en kijken mij aan, ik schaam mij dood, maar er komt geen excuses uit mijn mond en ik loop zo hard ik kan even weg uit de zaal, Gert en Hanne, Klaasje en Marthe hebben het gemerkt en willen achter mij aan, maar Gert houdt de meisjes tegen en zegt dat hij zelf maar even achter mij aan gaat, hij weet hoe ik kan zijn namelijk. Ik huil en huil en het wil maar niet stoppen, en ik laat mij voorzichtig langs de muur naar beneden zakken, ik trek mijn benen op en leg mijn hoofd er tussen en ik blijf maar huilen, er zweven zoveel gedachtes door mijn hoofd heen, Emily die ik niet kan bereiken, terwijl ik bang ben dat er wat gebeurt is met haar. En ook zijn mijn gedachtes bij het gene wat ik straks moet gaan vertellen aan de meisjes... ik zie er echt tegen op om het te gaan vertellen, want ik weet zeker dat ik heel emotioneel ga worden als ik het ga vertellen aan de meisjes, de tranen blijven maar stromen over mijn wangen, ik heb echt het gevoel dat mijn mascara overal en nergens zit op mijn gezicht en dat mijn haren vies plakken aan mijn gezicht, het stopt maar niet, en in de verte hoor ik iemand richting mijn kant oplopen, ik kijk op en zie in een waas dat er iemand op mij afloopt, mijn zicht wordt scherper, en nu zie ik wie er richting mijn kant oploopt.