Gecede kaçışan katiller, toprağı yutmuş bedenler. Acımasızca terkedilmiş cesetler.
Gecenin sessizliğinde sert adımları ile.
Peşindeler, ay ışığında kaybolanların.
Bazen tedirgin adımlar, ürkek bakışlar.
Fakat daima asillikleri ile ilerleyen şöval...
Yaşanan büyük kaosun üzerinden henüz bir gün geçmişti. Istanbul Emniyetinin bütün mensupları Şehit Polis Arif ALKAN'ın cenazesinde boy gösteriyordu. Şehit polisin al bayrağa sarılı tabutu ve etrafında ki uniformalılar ve gerisinde kalan ailesi hüzünlü bakışlarıyla ciğer yakıyorlardı. Şehidin eşi ve iki çocuğu tören boyunca gözyaşı dökmemiş sürekli VATAN SAĞOLSUN deyip kendilerini teselli etmişlerdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şehit polis için düzenlenen protokol bitmiş cinayet şube ekibi acılı ailenin yanına gidip bir nebze acılarını paylaşmış ve başsağlığı dilemişlerdi. Başkomiser Yiğit ve ekibi protokolden ayrılırken şehidin 9 yaşında ki oğlu Baran koşarak yanlarına gidip onları durdurdu.
"Abii" Kendini ağlamamak için zor tutan Baran'ı kucağına alan Yiğit çocukla iletişim kurdu.
"Söyle aslanım? Bir şey mi istiyorsun?" Yiğit sesini ne kadar toparlamaya çalışsa da titremesine engel olamamıştı.
"Babama bunu yapanı bul olur mu?" Küçük çocuğun sorusu gözleri doldurmuş yürekleri dağlamıştı. Başkomiserin dağılmış halini gören Abdullah çocuğu kucağına alıp ailesinin yanına doğru ilerlemeye başladı bir taraftan da sorusunu cevapladı.
"Bulacağız tabi aslanım sen içini ferah tut. Şimdi annenle kardeşinin yanına dön, onlar artık sana emanet." deyip çocuğu annesinin yanına bırakıp oradan ayrıldı.
Ekip arkadaşlarının yanına geçen Abdullah hepsinin gözünde gördüğü tanıdık hislerle konuşmaya başladı.
"Bunu bize, onlara yapan kimse ecdadını sikecem! Küçücük çocukları babalarının tabutlarıyla imtihan eden kim varsa hepsine tek tek kan kusturucam!"
