The Girl I Never Noticed

37

The morning after was a start of a new beginning.

Iyon ang pakiramdam ko pagmulat ko ng aking mga mata.

Hindi na muna ako bumangon. Pinakiramdaman ko ang kapaligiran ko. Then that's the time na nagsink in sa aking isipan na ibinigay ko na lahat kay Richard ng buo ang sarili ko.

Speaking of Richard, nilingon ko siya sa tabi ko.

He was'nt there. Asan na kaya iyon? Pero okay lang. At least di niya makikita ang woke up look ko.

Nagmadali akong bumangon only to feel sore in between my legs.

Pero kaya ko naman tiisin. Kaya naman mabilis akong pumunta sa bathroom para maghilamos at magtoothbrush. Naisipan ko na rin sana na maligo kaya lang di ko dala ang mga gamit ko. Kaya I opted na mamaya na lang maligo.

Paglabas ko ng bathroom, nadatnan ko si Richard na nakaupo sa kama. He was tracing the blood left in the bed. I felt proud. Buo ako ng makuha niya. And he should be grateful for that.

"Good Morning." Bali ko sa pagmumuni niya.

"Good Morning babe. Breakfast is ready. Nagpadeliver ako ng food natin kase naisip ko na napagod kita kagabi." Napakagat ako ng labi dahil sa sinabi niya. Nahihiya pa ako.

"Thank you." Yun na lang sinabi ko. Nakatayo pa rin kase ako sa may pintuan ng bathroom. Nahihiyang lumapit sa kanya. Di ko alam kung hahalik ba ako sa kanya o ano. Basta di ko pa talaga alam. This is my first time talaga.

"Come here babe." Tawag niya sa akin. Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. He stood up to welcome me. He took me in his arms and enveloped me in an embrace.

"Babe, thank you for trusting me." Bulong niya habang hinalikan ang gilid ng ulo ko.

"You deserve it."

"But then I'm still grateful. I promise to take care of you."

"Thank you."

"Let's eat na. Baka lumamig yun pagkain." Binitawan na niya ako sa yakap niya but then he took my hands and intertwined it with mine.

Ang sarap sa pakiramdam. Ganito pala kapag mahal mo ang kasama mo, para ka laging nasa langit dahil sa kilig na nararamdaman mo sa pagkakadikit lang ng mga balat ninyo.

We ate while talking about anything under the sun. Although di ako gaanong masalita kase nahihiya pa ako sa kanya, he did all the talking.

"Tutal babe walang pasok, let's go out. Magroad trip tayo." Yaya niya sa akin.

"Saan tayo pupunta?"

"Saan mo ba gusto?"

"Kahit saan."

"Okay. Ako na bahala. Pagkatapos nito, maligo na tayo tapos alis na tayo."

After about an hour, we're on our way.

Ang asawa ko, he was holding my hand during the rest of the ride. Pilit ko ngang kinukuha kaya lang ayaw ibigay. Natatakot nga ako na baka madisgrasya kami pero makulit. So I let him be. Ang sarap lang sa feeling na he was attentive to all my needs. Truly, he was showing his good side sa akin na sana sincere at di para bolahin ako. Though may mga certain things na di ko pa alam, I trusted my instinct. Alam ko na he was trying to change for me. And I guess that's good enough for me.

We arrive in Tagaytay before lunch. Kaya naisipan namin na mag-lunch muna sa isang Bulaluhan. Ito yun specialty nila sa resto na ito.

It was good. The food, the ambiance and the person next to me. Kaya I was so happy. Nakikita ko naman sa mga mata niya na masaya siya. And that's more important.

***

Pagkatapos namin maglunch, nagpunta lang kami sa Picnic Grove, Doon nagZip Line kami. Natatakot pa ako nung una pero masaya pala. Pumunta rin kami sa Grotto at kung saan pa. While touring the place, weheld hands. Ang sweet diba?  Feel na feel ko ang pagiging asawa. He was a gentleman pala kapag mabait. Malayo doon sa unang pagkakakilala ko sa kanya.

Around five in the afternoon, napagpasyahan namin na bumalik na ng Maynila. Wala kaming dalang damit kaya di kami pwede doon matulog. Isa pa, mas gusto ko sa bahay kaysa sa hotel.

Dumaan na kami sa isang fastfood chain para magdrive thru. Feeling magboyfriend ba and then parked in this isolated parking lot para doon kumain. Para talagang magsyota lang ang dating. And I appreciate it. Masarap pala talaga na may boyfriend kung nagkaroon ako dati. Kaya lang nga, inuna ko talaga ang makatapos para kay Tatay. Yun pala, mawawala din lang siya agad. Pero anyway, at least I have my Richard now. And siyempre si Daddy Ricky. Di na ako malulungkot.

Sana nga di na ako malungkot.

Pero I don't think so.

Alam ko kase na sa kabila ng kaligayahan ko ngayon, malamang may kapalit na kalungkutan.

Huwag naman sana, kase nagsisimula pa lang kami ni Richard.

Hindi sana tama ang nararamdaman kong kaba sa ngayon. Sana mali ako.

A/N No proofread.