Kabanata 27.
Nag paalam na kami kay mommy na aalis.
Palabas ng bahay tahimik lang si Alden, tila ba may malalim na iniisip.
"You cut your hair, and you shaved." Nakangiti kong pansin sa kanyang bagong gupit na buhok.
Tumingin siya sa akin at ngumiti
"Bagay sayo, yung gupit mo." Puri ko sa kanya.
"Bakit hindi ka kumain ng breakfast bago ka uminom ng gamot?" Seryoso niyang sabi.
Binuksan niya ang gate, para sa akin at pinauna ako pinalabas.
"Nakalimutan ko, tumawag kasi si Aira, medyo natagalan, kung hindi pa ako tinawag ni mommy di ko mamalayan ang oras." Paliwanag ko sa kanya.
Tinignan niya ako ng masama. "Really?" He said mocking me. "Kung hindi pa umakyat si Tita sa kwarto mo pati pag inom mo ng gamot makakalimutan mo?" Aniya.
Pagalit niya ini-unlocked ang kanyang kotse. "I even texted you, para I remind ka sa gamot mo, kaya pala hindi ka sumagot dahil kausap mo si Aira." Iritado niyang sabi.
He opened the passenger seat door for me. Bago ako pumasok tinignan ko muna siya.
Salubong ang kanyang kilay at ang kanyang mala stokolateng mata, ay madilim na nakatingin sa akin.
Dahil sa takot sa kanyang mga tingin, pumasok na ako sa loob ng kanyang kotse.
Nang nakita niya na maayos na ang akin sarili sa loob, sinirado niya ito.
Sinundan ko siya ng tingin, kinuwa niya ang kanyang cellphone sa bulsa at may pinindot na kung ano duon bago niya inilagay sa tenga.
Hindi ko maiwasan mamangha sa kanyang bagong ayos ngayon. Maaliwalas ang kanyang mukha, kahit seryoso siyang nakikipag usap sa cellphone.
Bago niyang buksan ang pinto, nanh driver seat ibinaba niya ang kanyang cellphone at ibinalik sa bulsa.
Ibinalik ko ang aking paningin sa labas nang amin bahay, narinig ko na lang ang pag sarado ng pinto.
Mula sa gilid ng aking mga mata, pinanuod ko siyang ayusin ang kanyang seatbelt.
"Saan tayo pupunta?" Biglang tanong ko sa kanya habang pinapanuod siya sa gilid ng akin mga mata.
Umayos siya ng pag kakaupo at sinimulan istart ang kanyang kotse.
He glance at me. "Kakain." Simple niyang sagot. "I made a reservations just now. Kailagan mo munang kumain, bago tayo pumunta sa pupuntahan natin."
Siguro yun ang kausap niya kanina sa cellphone bago siya pumasok sa kanyang kotse.
Hindi na ako sumagot sa kanya. Kaya naging tahimik ang amin byahe papunta sa restaurant kung saan siya nagpa reserve.
Trenta minutos lang ang byahe sa restaurant kung saan siya nagpa reserve. Nang nakababa kami ng kanyang kotse, sabay kaming pumasok sa loob ng isang minimalist restaurant, the interior pf this restaurant is like an ancient house, lahat ng mga muwebles at palamuti sa na nakapalobot dito ay antic. Napaka homey din ang datin. When the waitet give the menu to us. Don ko lang napagtanto. It's a Filipino Restaurant who serve Filipino home cooked food. Lalo tuloy ako nakaramdam ng gutom, habang binabasa ang nakalagay na pag Kain sa menu.
Nang naibigay namin sa waiter ang amin order, tahimik lang kami ni Alden, kami lang siguro ang Tao sa restaurant na ito ang tahimik. Kaya napag pasyahan ko na kauspin siya, hello kanina pa kami sa sasakyan hindi nag uusap, mapapanisan na akp ng laway kapag nag kataon.
Umayos ako ng pagkakaupo bago magpakawala ng hangin.
"Kamusta ang pag aaral mo Alden?" Tanong ko sa kanya. "Wala ka bang duty ngayon sa ospital?" Dagdag ko.
