Kabanata 34.
They say, hindi araw araw laging masaya ka dapat, this past year, I've been happy and nakakaramdam man ako ng kalungkutan dahil sa pagkawala ng akin kaibigan panandalian lang ito, dahil mas lamang ang pagiging masaya ko. Pero ngayon sa akin narinig, parang nag lahong parang bula ang kasiyahan na yun, ang kasiyahan na nararamdaman sa nag daan panahon, napalitan ng sakit, galit, pagnininise sa akin sa sarili. Ngayon araw ay parang isang malakas na sampal sa akin ng realidad, para magising ako sa katotohanan, at matapos na ang kaligayahan at kasiyahan na nararamdaman.
Pumasok ako sa loob ng kusina. "T-totoo ba yung na-narinig ko M-mommy?" Gulat na napatingin sa akin sila mommy.
Marahas kong pinunasan ang akin luha.
"A-anak?"
"Ma-maine?"
Sabay nilang tawag sa akin.
Mabilis silang lumapit sa akin, nakatingin lang ako sa kanila habang umiiyak. "T-totoo ba yung narinig ko?" Muli kong tanong. "Te-tell me the truth!" Sigaw ko. "K-kaya pala kakaiba ang pag aalala sa a-akin ni Tita. Rowena?" Tumingin ako kay Tita. Rowena na nasa gilid ko na.
I feel betray. Ang masakit pa dun ang pamilya ko at malapit sa akin ang nag sinungaling sa akin.
"Iha, calm down." Pakiusap ni mommy.
I looked at her, I can see guild ang pain to her eyes. I hate to see her like this. But I can help it. The lied to me.
"Kaya ba ayaw niyo ipaalam sa akin kung sino yung heart donor ko, kahit kung saan siya pinanganak?" Tanong ko.
Lumapit si Mommy sa akin at hinawakan ako sa akin kamay. "I'm sorry Princess." Tumulo ang luha ni Mommy. "Let us explain, kung bakit namin hindi sinabi sayo." Aniya.
"Paanong si Rubini ang naging Donor ko? Ang sabi niyo sa akin namatay siya after namin maaksidente ni Alden? I can't understand?" Naguguluhan kong tanong.
Iginayak ako nila mommy at Tita. Rowena sa upuna sa dining table.
Tita. Rowena get a bottle of water for us. Ibinigay niya sa akin at kay Mommy. "Drink that, para kumalma ka, hindi namin sasabihin sayo habang ganyan ka." Mahinahon niyang sabi.
Uminom ako ng tubig. I let myself calm. Perk hindi mawawala ng isang basong tubig ang sakit na akin nararamdaman. All the pain and betrayal It's not going to flush away with one glass of water.
Umupo siya sa akin tabi. She take a deep breathed to calm her self too.
"Anak, bago namin sabihin sayo ang lahat, gusto ko lang malaman mo, ginawa namin ito para sa iyo." Senserong sabi ni mommy. "Inilihim namin ito, para hindi ka makaramdam ng guilt sa puso mo, ayaw namin sisihin mo ang sarili mo na dahil sayo namatay si Rubini."
Too late. Dahil simula nung narinig ko ang usapan nilang dalawa ni Tita. Rowena, Guilt and blame ang Una kong naramdaman. If I didn't need a heart transplant sana buhay pa siya ngayon at kasama namin. Mas gugustuhin ko pa na may useless na puso kesa naman mawalan ng isang kaibigan. Mas gugustuhin ko pang mahina ang puso kesa, tangalan ng karapatan ang akin kaibigan na mabuhay.
Blanko akong tumingin kay Tita. Rowena ng hinawakan niya ang akin kamay. "Maine. Iha. Don't blame yourself. Please." Aniya. "It's Rubini's choice. Rubini didn't know that you and Alden got into an accident that time. Nakalabas na siya ng hospital lahat, hindi namin sinabi sa kanya, she found out only after three days, lumabas siya ng kwarto niya at hilong hilo, nanghihina at hirap sa pag hinga, she overheard us, ng Tito. Roel mo na pinag uusapan ang tungkol sa aksidente at heart transplant mo. Ofcourse nasaktan siya at nagalit dahil na nag lihim kami sa kanya at andun na rin ang pag aalala sa inyo ni Alden. The next day she wanted to visit you and Alden, pero wala kami sa bahay, tumawag na lang yung maid sa amin at sinabi na natagpuan na walang Malay at duguan si Rubini sa hagdan, they suspected na nalaglag ito mula sa itaas." Pinunasan niya ang kanyang luha.
Alam ko mahirap para kay Tita. Rowena na balikan ang lahat ng ito. Pero kailagan ko malaman ang totoo.
"They rusher her to the hospital, but that day itself the doctor said na malabo na ang chance na magkamalay pa siya. Pero hindi kami nawalan ng pag asa ng Tito. Roel mo, we know that she's gonna wake up, because she's a fighter." Muling tumulo ang kanyang luha. "We don't lose hope, na gigising siya para sa amin, sa atin dahil mahal niya tayo. Kami ng Tito mo. B-but all that h-hopes crash when the Doctor tell us, that she's brain dead. It's hard to believe na pag katapos ng ilang araw na umasa kami, bigla lang pala mag lalaho to.." Tuluyan ng naiyak si Tita.
Wala akong lakas na aluin silang dalawa ni mommy ngayon, dahil ako mismo, Hindi ko kanyang pakalmahin ang akin sarili. All the words and sentence that she said, hindi matanggap ng akin sarili, lahat ng letra na kanyang binibitawan ay parang isang malaking bato na dumadagan sa akin puso. Ang bigat ag sakit na akin nararamdaman.
Tumayo si Mommy at lumapit kay Tita. Rowena para yakapin ito. "Shh.. It's okay Rowena, you said too much already, alam ko na masakit para sayo na balikan ang nangyare kay Rubini." Mahinang sabi sa kanya ni Mommy sa kanya.
Humiwalay si Tita sa kanya at malungkot na ngumiti. "Okay lang Mary, kailagan malaman ni Maine ang totoong nangyare, I don't want to see her blaming her self. I don't want to lied to her anymore. Para na din ako nag sinungaling sa anak ko." Aniya.
Malungkot na ngumiti si Mommy sa kanya habang pinupunasan ang luha ni Tita.
I maybe hurt and betray, galit man ako sa kanila dahil sa pag lilihim nila sa akin, hindi ko pa rin maiwasan na mag pasalamat dahil ibinigay sila sa akin ng Panginoo. Kahit galit ako sa kanila, nanaig pa rin ang pagmamahal ko sa kanilang dalawa.
Muling tumingin sa akin si Tiga, kinuwa niya ang akin kamay at ngumiti. Ang kanyang makinis na minha ay namumula na ngayon, her eyes are red and puffy dahil sa pag iyak.
"I-ilang araw pa kami nag hintay at umasa kahit alam namin na kailagan na namin siya I let go, hindi namin siya iniwan, lagi namin siya kinakausap. We always tell to her na mahal na mahal namin siya." Malungkot niyang sabi. "Pero alam namin na, darating yung time na kailagan na namin siya pakawalan, we don't want to her like that, alam namin na hindi niya rin gusto na nahihirapan siya. Ayaw na namin siya pahirapan pa. Kaya napag desisyunan namin na I let go siya, pero bago yung araw na yun, the Doctor tell us na nag sign si Rubini sa Donate Organ Org. Na lahat ng kanyang organ na pwedeng magamit at ido-donate." My heart pinch. Wala talagang Duda ang kaibaitan niya, lagi niya talaga iniisip ang ibang Tao bago ang sarili niya. "That night umuwi ako sa bahay at binisita ang kwarto niya. Dun ko nakita ang sulat niya na, na nag sasabi na sayo niya ibibigay ang puso niya kung sakaling okay pa ito at hindi na apektahuna ng sakit niya. Pag katapos kong mabasa ito agad akong pumunta sa hospital at kinausap yung Doctor niya. Nag sagawa ng test at sinabi niya a healthy pa rin ang puso niya at pwede pang magamit kahit mahina ang baga niya. The day of your operation, yun din yung time na binawian siya ng buhay." Nag sisimula na naman mamuo ang kanyang luha. "It's a bitter sweet goodbye para sa amin. Malungkot at masakit dahil nawala siya ng maaga sa amin. Masaya at proud kami sa kanya dahil sa ginawa niya may mga naging buhay na madudugtungan at isa kana dun. "Marahan niyang pinisil ang akin kamay. "Maine, si Rubini Mismo ang nag desisyon na ibigay ang puso niya sayo, kaya hindi mo kailagan sisihin ng sarili mo. Kahit si Alden sumangayon sa desisyon ng akin anak." Pag papaliwanag niya sa akin.
Pero isang bagay lang ang umagaw ng atensyon ko, ang pag payag ni Alden. He even know. Ano pa ba ang dapat ko ikagulat, mukhang alam nilang lahat ako lang ang hindi. Pero hindi ako baka focus dun, Alden know na ako makakatangap ng puso ng girlfriend niya kaya ba, nag iba ang pkikitungo niya sa akin, kaya ba mas mabilis niyang tinanggap ang pagkawala ni Rubini dahil alam niya na nasa akin ang puso ng mahal niya. Kaya niya ba ako nagustuhan dahil nasa akin ang puso ni Rubini. Mali. Hindi niya talaga ako gusto, until now si Rubini pa rin ang mahal niya. At nakikita niya sa akin si Rubini dahil sa puso nito na nasa akin.
