GEÇMİŞİN İZİ : ÇALIKUŞU BÜYÜSÜ

11.Bölüm : 'BÜYÜ' -ENES-

Hayatı zorlaştıran bahanelerden uzakta olmak insana rahatlık vermesi gerekirken, ben hep huzursuz oluyorum. Bilmiyorum rahat olamıyorum. Sevdiklerimden uzakta koskoca dört sene nasıl yaşadığımı hayal etmek istemiyorum. İnsan yalnızken nasıl mutlu olabilir ki?  

Hiç düşündünüz mü mutluluğun formülü nedir? Mutluluk kelimesi ne anlama gelmektedir? Hatta en son ne zaman mutlu oldunuz, ya da en son kahkaha atarak doyasıya güldüğünüz zamanı hatırlıyor musunuz? Ben hatırlamıyorum. Anılarınıza ve geleceğinize dair sadece bir dakikanızı ayırıp durup bir düşünün. Ben en son ne zaman mutlu oldum sorusunu kendinize bir sorun. Aslında, hayatımızda kocaman bir anlama ve değere sahip olan bir kelimedir mutluluk. Baktığımız zaman hep muammada kalmış, göz ardı edilmiş ve günlük işlerin yoğunluğundan arka plana atılmış ve ertelenmiş önemli bir ihtiyaçtır mutluluk. Temel anlamıyla mutluluk bütün isteklere, bütün özlemlere erişmekten sevinç ve kıvanç duymaktır. Bana sorarsanız eğer mutluluk nedir diye; hissederek yaşadığınız her an ve ruha dokunduğunuz zaman derim. Mutlu olmak istiyorsanız eğer; kendinize zaman ayırın, küçük şeylerden kendinize mutluluğa dair bir pay çıkarın. Tabi ki de hayatı tozpembe yaşayın demiyorum. Ama tadında, zamanında ve hissederek yaşayın. Siz ne zaman hissederek yaşamaya başladınız işte o zaman kendini gösterecektir. Zaman sizden bir şeyler alıp götürmesin ya da hayatınızdaki insanlar size engel olmasın.Bir de; mutlu olmak için benim gibi çevrenizde mucize aramayın, çünkü mucize sizin içinizde saklı, hissettiklerinizde saklı. Ben bu hayatı içimdekilerle paylaşmaya başladığımdan beri mutlu olamıyorum. Ama onlar kendi hayatlarını yaşayabildikleri sürece mutlular çünkü onlar mucizeyi bende buldular. Ben ise kötü talihe yakalanmış gibi hayatımı sürdürüyorum. Bazen onları içimden söküp atmak istediğim için üzülüyorum. Onların mutluluğuna mani olma düşüncesi canice geliyor bana. Ama kendi mutluluğumu engellediği için onların tüm duvarlarını da yıkmak istiyorum. Kendi kendime çelişiyorum sanki. Çok sinir bozucu bir durum. Beni anlayan insan bulmak zor olabilir. Ben kendi mutluluğuma erişmeye çalışırken çevremdeki insalara bakıyorumda, mutluluk yakınlarında, ellerinde olmasına rağmen erişmeyi bilmiyorlar.Hayat zaten kazandığımız bir piyango bileti. Geç olmadan biletleri bozdurun ve harcamaya başlayın. Bakın  Murat'a. Dışarı çıkmayı başardığı her vakit mutluluğu kovalıyor. Onun mutluluğu bana zarar veriyor olsa da en azında birimiz mutlu oluyoruz. 

Uzun hasret son bulsun istedim, en azından annemi görmenin iyi geleceğini düşündüm. İstanbul'a annemin yanına gittim. İlk uçakla yola çıktım. Sürpriz olmasını istiyordum. Said abinin de tatil yapmasını söylemiştim ama görevi bana yardım etmek olunca ömrümün sonuna kadar yanımda kalacağına şüphem yoktu. Koca malikaneyi özlememiştim tabii ki, sadece annemi ve Nilgün teyzenin taze börekleri için geldiğimi biliyordum. Tabii Nilgün teyze hala burada mı bilmiyorum. Kapıyı hizmetliler açmıştı ve benim kim olduğumu bilmediklerini varsayarsak içeri giremeyeceğimi de anlamıştım. 

"Hanımım Küçük Bey geldiler." hizmetli sözü anneme bıraktı ama annem yerinden kımıldamadan öylece bana bakıyordu. Yüzümdeki her bir benin yerinin aynı kaldığından emin olmak istiyordu sanki - kulağımın kenarında, burnumun sağ üstünde ve gözümün kenarında-.

"Enes! Oğlum!" annem bana doğru ilerlerken ben de yerimde kalamazdım, en az annem kadar hızlı giderek birbirimize sarıldık. "Ne zaman geldin? Niye haber vermedin?" annem peşi sıra soruları dizerken ben annemin kokusunu içime çekmekle meşguldüm. O kadar özlemiştim ki kokusunu, imkan olsa parfüm şişesine koyar saklardım, istediğimde çıkarır her bir köşeye annemmiş gibi sıkardım. 

"Yeni geldim annecim. Sana geldim." ağlamak istiyordum ama içimde nedensizce gözyaşı depolarımın boşalmış olduğu hissine kapıldım. Bu anın hayalini çok kurmuştum ama böylesine duygulu olacağını düşünmemiştim sanırım, bilsem gözyaşı depolardım gelmeden.