GEÇMİŞİN İZİ : ÇALIKUŞU BÜYÜSÜ

12. Bölüm : KABUS

  Sonsuz gökyüzü. Gözlerimi ne kadar çekmek istesem de ele geçirmişti beni. Soğuk teniyle etrafa vampir havası saçıyordu adeta. Beyaz teni, siyah saçı ve gökyüzünü kıskandıran gözleri hiç bu kadar etkilememişti beni. Birçok kez yakınlaşmıştık belki de ama bu bakışlar efsaneydi. Bilmiyorum, üzerindeki pahalı kıyafetler belki de onu bu kadar yakışıklı gösteriyordu. Gözlerimi alamayacağım şekilde o da bana bakıyordu. Dudakları aralandı ama ben hiçbir şey duyamayacak kadar sarhoş olmuştum. Annemin birden ayağa kalkıp gitmek için hareketlenmesiyle gözlerim istemsizce anneme kaydı.

"Anne ne oluyor?" hafif sitemli cümleme karşı annem hiçbir tepki vermedi, sadece kolumdan tutup beni kapıya doğru sürükledi.

"Yürü Sanem, sadece yürü. Gidiyoruz buradan." Ne diyebilirim ki? Beni buraya annem getirdi ve yine annem gitmemizi sağlıyor. Sevinmem gerekirdi aslında. Nur yüzlü hocanın gözüme bakarak ' Hiçbir şey yapamayız, bolca dua et kızım, çokça ellerini semaya aç, Allah kullarının yanında.' Bunları zaten yapıyorum. Allah'tan ümit kesilmez şüphesiz. Dua her derdin dermanıdır. Ama benim ilacım yok. Kendi kendime bu işin üstesinden geleceğim. Her işte olduğu gibi, bunu da kendim halledeceğim. İnsana sadece kendisi eşlik eder ve kendi kendisine yeter. Bu benim hayat felsefem olmuştu artık. Annemle dış kapıya doğru gidiyorduk ki bir kadın gelip annemin kolundan tutarak konuşmak istediğini söyledi. Annem pek de istekli olmasa da konuşma teklifini kabul etti. Bende o sırada binanın dışında bekliyordum. Enseme değen sıcaklıkla arkamı döndüğümde vampir gibi bakan soğuk tenine yakın olduğumu anladım. Birkaç adım geri gittim ama o da benimle geldi. Daha fazla dayanamadım tam söz başlamıştı ki lafını yutturmuş gibi yaparak yüzüne bir yumruk indirdim. Olan şeylerden sonra hınç almak istiyordum.

Konuşmaya başladığında eli omzundaki saçlarımı arkaya doğru atarken boynuma sıcak parmakları dokunuyordu. Onu dinliyormuş gibi yapmak gerçekten zordu, birazdan bayılabilirim. Kendimi ihanet ediyormuşum gibi hissetmiyordum. İlk aşkımı düşünmeye, karşımdakini unutmaya yok saymaya çalıştım. Ama ne kadar çabalasam da bu tuhaf duygu tüm bedenimi esir almıştı. Nedensizce kendime kızdım. Zaten bir sevdiğim vardı, neden sevgimi birine daha paylaştırayım ki? Çenemi kaldırıp gözlerimin içine baktı. Hangi ismi kullandığı umurumda değildi ama bir şekilde atağa geçmem gerekiyordu. Ona Enes dediğimde kızgın suratı bir fili devirecek kadar sertleşti. Murat isminden nefret etmeye başlamıştım artık. Yaptığı şeyden sonra nasıl oluyor da hala karşıma çıkma cesaretini buluyordu? Aklım almıyor! Gözlerimiz birbirine değecek kadar yakınlaşmıştı. Başını eğerek boyumu yakalamıştı ve o sırada nefes alışverişim hızlandı. Neler olduğunu idrak etmek zorlaştı. Sanki algılarım kapanmıştı.

"Senin yaptığın büyüyü bozmaya çalışıyorum." Ne? Söyleyeceği şey bu muydu? Kafamı karıştıran o ve büyü yapan ben miydim yani? Bu adam manyak!

"Ben ne yaptım? Sen deli misin?" Karnına sertçe bir yumruk indirdim. Hiç canım acımadı. Hatta daha sert vurabilirdim. Annemin sesi duyar gibi oldum, ikimizde yüzümüzü dönünce gerçekten bana seslendiğini anladım. Bedenimi tutan kolundan ayrılmak istedim. Gözlerimizi yeniden aynı hizada yakalayarak 'Tekrar görüşeceğiz Çalıkuşu.' Yanağıma doğru yumuşak dudaklarını değdirdiği anda gözlerim kararmaya başlamıştı. Elimi kaldırıp tutunmak istediğim anda gözlerimi kapatmış olduğumu fark ettim ve onun gitmiş olduğunu anladım. Ona dokunmadan gitmiş olduğuna sevinmiştim. Yoksa sıkı sıkı sarılıp bırakamayacağımdan korkuyordum. Yerimde kıpırdayamadım. Kalbim yerinden çıkacakmış atmaya devam ediyordu. Buğra'yı gördüğümde bile bu kadar acı vermiyordu. Sanırım Buğra'ya karşı bağışıklık sağlayabiliyordum. Ama bu acı çok farklı. Sanki karanlığa doğru iden yoldaki parlak ışık gibi doğmuştu içime. Neden hep onda? Neden sadece onunlayken oluyordu? Onu sevmememe rağmen, bana yaptığı saçma şeylere rağmen neden ona bakınca kalbim ağlıyormuş gibi hissediyorum?