LOVE REVENGE | Jikook

23• Bölüm

Ben geldim çiçeklerim 🌼

Umarım siz de emeğimin karşılığını oy ve satır arası yorumlarla verirsiniz. :')

Medya ile okuyunuz~~

Sizi seviyorum ♡

"Balkonu odaya, şiiri kitaba, cümleleri anıya, seni bana katabilirdim. Çıkmaz sanılan, dönüşü olmayan neresi varsa beraber çıkabilirdik. Güvenmek kurtarmanın yarasıdır, inanmak kurtulmanın yarısı."

Üç gün olmuştu Park Jimin'in ortadan kaybolmasından beri. Koskoca üç gün geçmişti ve hala ses seda yoktu. Tek bir ipucu tek bir belirti yoktu nerede olduğuna dair. Gidebileceği her yere bakmışlardı. Her yeri en ince ayrıntısına kadar aramışlardı. Ama Park Jimin'e ait tek bir detay bulamamışlardı.

Jungkook artık delirecek gibiydi. Canı öyle bir yanıyordu ki Jimin'siz aldığı her nefes boğazında tıkanıyordu. Yutkunamıyordu. Yiyip, içemiyordu. Jungkook , Jimin'siz yaşayamıyordu.

Şimdi onsuz ev denilen bu dört duvar arasında Jimin'in hastane odasına bıraktığı kağıt duruyordu avucunun içinde. Sımsıkı tutmuş, defalarca okuyup ezberlediği satırları kendi kendine tekrar ediyordu.

"Bul beni Jungkook. Bul beni. "
Sessizce kendi kendine fısıldamaya devam etti Jungkook. Sonra tekrar elinde ki kağıdı açarak ezberlediği satırları bir kez daha hatırlattı kalbine.

"Sonbahar yağmurunda sensiz ıslanacaksam , kahvemi yudumlarken oturup seni izleyemeyeceksem, kabustan korkarak uyandığımda sana sarılamayacaksam, beraber hayal kurup birlikte yaşayamayacaksam, seni öptüğümde içim titremeyecekse, film izlerken sıkılıp kucağında uykuya dalamayacaksam, bana aşık olduğunu söylemenin ne anlamı var ki Jungkook?

Madem tüm bunları seninle yaşayamayacağım , hayallerim gerçekleşmeyecek, daha fazla kendini alıştırmadan gidiyorum. Hiç olmazsa yokluğun tat versin bana. Nasıl olsa ben senden de , seni sevmekten de vazgeçmeyeceğim. Nerede olursan ol Jungkook, ne zaman dönersen dön bana , beni yokluğunla bıraktığın yerde olacağım. Beni bulmanı sabırla bekleyeceğim.

BUL BENİ JUNGKOOK.
NE OLUR BUL BENİ. "

" Sikeyim.. " diyerek elinde ki kağıdı buruşturdu Jungkook .
"Sikeyim bulamıyorum seni. Bulamıyorum , dokunamıyorum, doya doya öpemiyorum, adam gibi sevemiyorum seni Jimin, " dedi gözyaşları içinde. Odasında ki yatağa adımlayarak kendini bıraktı yumuşak yüzeye. Ellerini saçlarından geçirerek yüzünü kapattı. Bu kadar aciz olmaktan , eli kolu bağlı olmaktan nefret ediyordu. Biran önce sevdiği adama kavuşmak istiyordu fakat onu bir türlü bulamıyordu. Telefonunu hastanede bırakmıştı Jimin ve yanında sadece hastaneye götürülen küçük bavulu götürmüş olmalıydı. Nereye gitmiş olabilir diye tekrar tekrar düşünürken odaya giren Hoseok ile düşüncelerinden uzaklaşarak kafasını kaldırdı küçük olan.

"Bir gelişme var mı hyung ? Bana en ufak bir şey bulduğunu söyle yalvarırım. " Tekrar ağlamamak için kendini sıkıyordu Jungkook.

Hoseok yatakta oturup küçücük olmuş kardeşine doğru adımladı. Yatakta yanına oturup tek eliyle omzunu sıkarak yanında olduğunu belli etmeye çalıştı.

"Üzgünüm Jungkook. Hiçbir iz yok. Her yere baktık. Her yere defalarca baktık. Hiçbir yerde yok. Taehyung ile gidebileceği , bildiği , sevdiği hatta yalnız kaldığında gidebileceği her yere uğradık. Fakat hiçbir ize rastlamadık. "