Teach me

•Part 13: Her•

Ik kreun als k3 in mijn oor begint te zingen. De klap op mijn wekker is luid, maar duidelijk niet genoeg. Het liedje dat me ooit vrolijk wakker maakte maakt me nu alleen maar gek. Ik besluit mijn ogen te openen en zet met een zucht mijn wekker af.

Blake en ik hebben gisteren gezoend. We waren bijna verdergegaan, tot plots Peter thuiskwam. Hij was dronken en maakte verschrikkelijk veel lawaai, waarna Blake mijn kamer uitvluchtte en mijn deur terug op slot deed.

De verschrikkelijke ruzie die toen volgde tussen de twee zindert nog na in mijn gedachten. Het was verschrikkelijk en beangstigend.

Met een zucht zet ik mijn voeten op de koude vloer. Laat de dag maar snel voorbij zijn.

"Hey" Jack geeft me een knuffel. Ik knuffel meteen terug. Het voelt vertrouwd en veilig.

"Hey"

"Hoe was je weekend nog?"

Ik twijfel. Moet ik hem vertellen over mijn thuissituatie? Over Blake zowiezo niet, maar over mijn moeder en Peter...

"Viel wel mee." Ik wandel rustig naar mijn fiets.

"Dat klinkt niet overtuigd."

Ik kijk hem aan. Hij begrijpt mijn blik, want hij zegt meteen:"Weet dat je altijd tegen me kan praten als er iets is."

Ik glimlach dankbaar en druk mijn lippen kort tegen de zijne.

"Bedankt."

Zijn wangen verkleuren lichtjes. Hij neemt mijn hand vast. "Ik heb zin in morgen."

Ik draai me om naar hem.

"Ik ook."

Hij neemt me in een omhelzing en ik leg mijn hoofd op zijn borstkas. Zijn hart bonst snel. Ik kijk op naar hem. Zijn prachtige ogen, zijn volle lippen,...

"Wat is er?" Bezorgd kijkt hij me aan.

"Je bent mooi." Antwoord ik simpel. Hij glimlacht lief en de kuiltjes komen tevoorschijn.

"Ik moet naar huis." Mompel ik.

Hij kust me zacht en de zoen gaat al snel dieper. Hij is heel rustig en gepassioneerd, daar hou ik zo enorm veel van. Als hij terugtrekt hijgen we beide licht. De blos op zijn wangen valt niet te bedekken.

"Tot morgen sweetheart." Ik duw nog een laatste kus op zijn lippen.

"Tot morgen captain Jack." Dan laat ik hem los en spring ik op mijn fiets. Ik rijd de schoolpoort uit, recht naar huis.

Ik weet dat ik dit moet doen, maar het voelt niet goed. Het raam staat al open en Blake heeft me al enkele keren uitgelegd hoe ik het moet doen, maar ik ben bang.

Bang dat mama er achter komt, bang dat Peter er achter komt, bang dat ik straf krijg, bang dat Jack vind dat ik het niet had moeten doen, bang, bang, bang.

Ik schuif het gevoel aan de kant. Wat wil ik echt? Ik wil bij Jack zijn.

Ik kruip over de vensterbank en zet mijn voeten op het dak. Langzaam laat ik me zakken. Nu sta ik met mijn volledige gewicht op het platte dak onder mijn raam. Ik loop naar de rand en stap voorzichtig op de vuilnisbak die ik al had klaargezet.

Hij wiebelt wanneer ik mijn volledige gewicht er op plaats. Ik hou mijn adem in, tot de vuilnisbak niet meer wiebelt. Thank god!

Ik sluip naar het hek en klim er over. Met een plof beland ik op de grond. Zo, dat ging al goed. Nu loop ik zacht verder over de oprit. Het is nog licht, wat betekent dat de kans dat ik betrapt word nog steeds bestaat.