Teach me

•Part 19: Him•

"Je moet gaan." Ik ga pak mijn boxer van de grond en trek hem weer aan.

"Wat?" Ik hoor hoe verbaasd ze klinkt. Ze had dit niet zien aankomen, maar wat had ze verwacht dan? Dat ik als een schoothondje achter haar zou lopen?

"Wat begrijp je niet aan die zin?" Ik kijk haar aan. Ze ligt nog steeds naakt in mijn bed, met het deken hoog opgetrokken. Op een elleboog steunend kijkt ze me aan.

"Je meent het serieus. Dit was maar voor 1 keer zeker?" Ik knik en trek mijn broek aan. "Ja, daarom vraag ik je om te gaan." Ongelovig kijkt ze me aan.

"Wat begrijp je nu niet aan mijn woorden? Er uit!" Ik verhef mijn stem. Ik kan er niet tegen dat ze zo doet, alsof ze speciaal is. Dat is ze namelijk niet.

Ze schrikt, tranen wellen op in haar ogen. Een snik verlaat haar mond terwijl ze zo snel mogelijk haar kleren aandoet en de trap afloopt. Ik volg haar en open de voordeur. Als ze buiten staat, draait ze zich nog een keer om. Ze kijkt me woedend aan, het verdriet van net is helemaal verdwenen.

"Wat heb je meegemaakt toen je klein was dat je het nu zo nodig vindt om vrouwen als mij te kwetsen? Heeft je mama nooit gezegd dat je tekeningen mooi waren? Of was je papa er niet toen je je zwembrevet van 20 meter kreeg? Wat het ook is, wordt het geen tijd dat je je begint te gedragen als een mens, in plaats van een fucking levend cliché?"

Na die woorden draait ze zich om en loopt ze weg. Verbaasd blijf ik staan. Wat was daar de bedoeling van? Ik sluit de voordeur en loop naar de woonkamer, waar ik in de zetel plof.

Ik denk nog steeds na over de woorden van Nora. Zou ze gelijk hebben? Ben ik een levend cliché?

Het blijft door mijn hoofd spoken. Ik heb even nood aan iemand anders. Ik pak mijn telefoon en druk op bellen. Hij gaat een paar keer over, voor ik de stem van Henri hoor.

"Sup dude." Hij klinkt opgewekt. "Hey man, heb je zin om langs te komen?" Ik hoor geritsel langs de andere kant van de lijn.

"Zeker en vast, ik ben al onderweg." Ik hoor een deur dichtslaan. "Heb je al gegeten? Anders rijd ik even langs de pizzeria." Ik hoor hoe hij zijn auto start.

"Nee, neem voor mij maar een pizza Hawaii mee."

"Okay, ik ben er over 20 minuten. Zet al maar een film klaar, liefst horror." Ik lach even en stem dan toe. "Ik vind wel iets gepast voor ons, doe zo snel mogelijk alsjeblieft." Henri zucht aan de andere kant van de lijn. "Jaja, doe maar even rustig he. Ik ben er zo snel mogelijk."

"S'il vous plaît monsieur, votre pizza est ici." Henri zet een overdreven accent op, wat het best grappig maakt. Een grinnik komt uit mijn mond. "Thanks man." Teleurgesteld kijkt hij me aan. "Kom op, je moet wel meedoen he." Ik lach en hou de deur voor hem open. "Ik meen het Blake, je moet meedoen. Anders is het niet grappig." Hij kijkt me met puppyogen aan.

"Merci beaucoup monsieur, vous pouvez entrer?" Ik maak een buiging en laat Henri binnen. Hij begint te springen als een klein kind en een grote glimlach staat op zijn gezicht. "Bien sûr." Hij loopt meteen door naar de woonkamer en zet daar officieel de pizza's op tafel. "Je peux m'asseyer?"

"Wat?" Verbaasd kijk ik hem aan. Zo goed ben ik ook niet in Frans hoor. "Of ik mag gaan zitten." Hij grinnikt. Ik rol met mijn ogen. "Waarom zou je dat zelfs vragen, dat is toch logisch." Ik zie hoe Henri zijn schouders ophaalt en gaat zitten. Ik plof naast hem neer.

De geur van pizza bereikt mijn neusgaten. Ik zet me comfortabel en neem een stuk. Met volle mond begin ik te praten. "Ik heb Truth or dare gekozen, goed?" Henri knikt tevreden terwijl ook hij van zijn pizza eet. We zetten de film op en maken het onszelf comfortabel.

Wanneer de film gedaan is, sta ik op. "Ik moet plassen." Henri knikt en kijkt weer naar zijn gsm. Ik loop naar de badkamer en ga naar het toilet.

Plots hoor ik een deur opengaan. Wat zou Henri aan het doen zijn? Wanneer ik klaar ben ga ik terug naar de woonkamer. Die is leeg. Wat is er in godsnaam aan de hand?

"What the fuck?" Hoor ik van buiten. "Wat doe jij hier?" Henri is tegen iemand aan het praten. Ik loop zo snel als ik kan naar buiten en zie Julliette staan, naast Henri. Angst staat in Julliette haar ogen. Nu kan ze het niet meer verborgen houden.

Ik schraap ongemakkelijk mijn keel. "Henri, dit is mijn stiefzus, Julliette." Zijn ogen worden groot. "Fuck, dat wist ik niet."

Julliette haar gezicht verstrakt. Ik zie hoe tranen zich beginnen te vormen in haar ogen. Ze loopt naar binnen. In het voorbijgaan botst ze hard tegen mijn schouder en sist ze :"Bedankt, klootzak." Voor ik het weet is ze verdwenen.

Henri staat nog steeds met open mond naar me te kijken. "Sorry Blake, ik hoorde een geluid en ging kijken wat het was. Plots stond Julliette voor me." Ik schud mijn hoofd en loop terug naar binnen. Henri volgt me meteen. "Het is niet erg, je kon er niets aan doen. Nu weet je dus wie mijn stiefzus is. Volgens mij is het beter dat je vertrekt, ik moet nog praten met Julliette." Hij staat op.

"Ik ga het zowiezo tegen niemand vertellen als Julliette dat niet wilt, makker. Ik begrijp dat heus wel. Als ze het niet wil zal ik haar zelfs niet aanspreken of vriendelijk doen tegen haar. Vertel dat haar alsjeblieft." Ik knik en glimlach dankbaar.

Henri verlaat het huis en laat me zo alleen achter in de woonkamer. Ik loop langzaam naar boven, waar ik zacht klop op Julliette's deur. "Laat me even met rust, Blake. Ik zal straks wel met je praten, maar nu even niet." Ik antwoord niet en loop weg van de deur. Die boodschap was duidelijk. Wat heb ik haar in godsnaam aangedaan?