Teach me

•Part 16: Him•

Henri ploft naast me neer met een grote zak chips en en overhandigt me een flesje bier. "Thanks." Mompel ik voor ik een slok neem. "Geen probleem man, potje gamen?" Vraagt hij. Ik knik en zet de playstation al op. Als we al een tijdje bezig zijn, komt de uiteindelijke vraag waar ik op aan het wachten was.

"Wat is er allemaal gisteren gebeurt met dat meisje?" Ik blijf even geconcentreerd voortspelen en vraag dan: "Welk meisje?"

Henri zet het spel op pauze. "Je weet wel, het meisje waarmee je in een berghok kroop toen we dat drankspel aan het spelen waren." Ik kijk hem aan en zie aan zijn blik dat ik niet moet proberen om te liegen. "Oké, we hebben geneukt." Henri sluit zijn ogen en zucht.

"Waarom heb jij zo veel geluk in het leven?" Ik lach zacht. "Weet ik veel, ik vond het niet erg." Hij rolt met zijn ogen: "Nee ik zou het ook niet erg vinden. Maar waarom zaten jullie dan gewoon te praten op het einde?"

"Ze wou me graag beter leren kennen en ik haar ook wel, dus hebben we afgesproken dat ze morgen langskomt om te gamen."

"Ja, gamen. Ik denk dat jullie wel andere spelletjes gaan spelen."

"We zullen zien, ik sta open voor alles."

Henri kijkt me verbaasd aan: "Wil je nu zeggen dat je verliefd bent op dat meisje?" Ik haal mijn schouders op. "Verliefd niet, maar ze leek anders dan anderen. We zullen morgen zien wat er gebeurt he."

"Ja, laat het me weten he." Ik knik en zet het spel weer op. Enkele uren later stoppen we. "Ik denk dat ik naar huis moet, ik moet eens zien hoe mijn thuissituatie nu zit." Henri knikt en begeleid me naar de deur. Daar aangekomen slaat hij onverwachts zijn armen rond me. Ik knuffel hem terug en laat even later los. Dit doen we normaal nooit, maar het voelde niet erg voor een keer.

"Ik ben er voor je maat." Zegt hij nadat hij me een schouderklopje heeft gegeven. "Bedankt." Glimlach ik voor ik in mijn auto stap en vertrek. In de auto zet ik de radio op. Enkele goede liedjes komen voorbij en ik tokkel vrolijk mee op het stuur.

Als ik thuis ben aangekomen hang ik mijn jas weg en wil ik de woonkamer inlopen als ik mijn vader en Alice zie zitten. Ze zijn druk in gesprek en ik zie dat ze beiden lachen en vrolijk in gesprek zijn. Ik voel dat ik ze beter gerust laat, volgens mij willen ze nu liever gewoon bijpraten.

Ik loop naar boven en wissel van kleren. Daarna loop ik naar de kamer van Julliette. Ze is zeker weten thuis, ik zag haar jas hangen in de gang. Nadat ik heb geklopt en Julliette heeft gereageerd, open ik de deur en loop ik haar kamer binnen. Ze zit aan haar bureau te studeren maar draait zich om als ze mij hoort binnenkomen. Ze glimlacht lief naar me.

"Hey, hoe was het bij Henri?" Ik plof neer op haar bed. "Goed hoor, hoelang is Alice al thuis?"

"Even nadat je weg was, heb je al met haar gesproken?" Vraagt ze. Ik schudt mijn hoofd. "Neen, ze is nog aan het praten met mijn vader. Het lijkt erop dat ze het weer goedgemaakt hebben."

Julliette mompelt instemmend. "Ze was weggegaan omdat ze doorhad dat Peter me niet goed behandelde. Nu heeft ze alles weer bijgelegd met hem en ze zijn al een lange tijd aan het praten." Ik zie dat Julliette het er lastig mee heeft dat haar moeder zo veel voor haar doet. Ik wenk haar en neem haar in een knuffel. Ik voel hoe ze zich tegen me aan nestelt.

"Blake..." Mompelt ze. "Ja?" Zeg ik zacht. Ze zwijgt even. "Bedankt voor alles." Hoor ik uiteindelijk. Een glimlach neemt mijn gezicht over. "Alles voor jou." Na die woorden is het aangenaam stil.

Even later horen we Alice en mijn vader roepen op ons dat het eten klaar is. Ik en Julliette staan beiden op. Glimlachend gaan we naar beneden, waar we een gedekte tafel terugvinden. Iedereen gaat zitten en een gezellig gesprek komt op gang. Dit heb ik zo hard gemist toen Alice weg was. De avond is al snel voorbij en ook de volgende schooldag gaat vlug. Net als ik de schoolpoort uitloop krijg ik een berichtje binnen. Ik open het en zie dat het van een onbekend nummer is.