Homeless Boy

04 - Storm

De regen klettert hard op de ramen van mijn slaapkamer. Voor de zoveelste keer deze nacht draai ik mij op mijn andere zij, in de hoop zo wel de slaap te kunnen vatten.

Te vergeefs. Ik zucht gefrustreerd en werp een blik op de tijd op mijn telefoon. Half een pas. Ondanks dat ik mijn slaapmedicatie heb ingenomen raak ik maar niet in slaap. Iets houdt mij wakker en ik weet zeker dat het meer is dan de regen op het raam.

Ik sla mijn dekens open en besluit naar beneden te lopen voor een glas water. Misschien helpt het. Ik loop door de glazen deur de koude vide op. De spotjes in het plafond verlichten het pad richting de spiraaltrap naar beneden. De houten vloer voelt koud aan op mijn blote voeten.

Misschien val je makkelijker in slaap als je het koud hebt en je zo je warme bed weer in duikt zeggen mijn gedachtes mij. Misschien wel denk ik hoopvol.

Eenmaal de trap af gaat de verlichting van de woonkeuken aan. Ik loop direct door naar het kookeiland, waar ik uit een van de kastjes een glas haal. Mijn volgende stoppunt is de koelkast, waar ik mijn lege glas kan vullen met gekoeld water.

Ik sluit de koelkast en neem plaats op een van de lederen barstoelen aan het kookeiland.

Verveeld pak ik het doosje van mijn slaappillen. 'Maximaal één per nacht, meer inname kan leiden tot een overdosis,' fluister ik. Jammer. Graag had ik er nog een willen nemen, maar ik hou te veel van mijn leven om het risico op een overdosis te lopen.

Ik draai de stoel richting de grote ramen. Het uitzicht over mijn stad blijft prachtig. In de verte kan ik het gebouw zien staan waar mijn kantoor zich bevind. Er lijkt nog licht te branden. Het zou mij niets verbazen als de schoonmaakploeg het licht nog aan heeft laten staan. Of is het van de verdieping er onder? De afstand is te ver om het onderscheid goed te kunnen maken.

Mijn blik valt op mijn televisie. Nee, niet aanzetten, daar wordt je alleen maar wakker van. Het treurige geluid van de regen op de glazen panelen maakt mijn bui niet bepaald positiever. Wat ben ik blij een dak boven mijn hoofd te hebben.

'Shit!' zeg ik hardop. Julian.

De afgelopen dagen heb ik de verkopende jongen niet veel meer gezien. En toen ik hem wel zag zitten leek het er op dat hij een nieuwe tekening er bij had gemaakt, maar hij was te druk bezig met een tekening te verkopen. Ik had het ook erg ongemakkelijk gevonden aan de mysterieuze jongen persoonlijke vragen te stellen.

Ik denk terug aan de woorden die mijn vader met de bespreking vanmiddag gebruikte. "Je bent te goed voor de mensen," verweet hij mij toen ik uitleg gaf waarom Suzanne een vast contract verdiend als mijn secretaresse. Hij ging uiteindelijk wel akkoord met mijn beslissing.

Dan wordt ik op geschrikt door een harde knal en een flits. Onweer. Fuck it. Ik ga het gewoon doen. Ik loop terug naar boven toe, de vide op, mijn slaapkamer in.

Ik trek mijn kledingkast open en haal er een grijze sweatpants en felrode trui uit. Allereerst trek ik ook een boxer aan en trek de sweatpants er over heen. De felrode trui voelt warm over mijn koude lichaam. Waar ben je in godsnaam mee bezig? spreek ik mijzelf in mijn hoofd toe. Je gaat een dakloze jongen ophalen? 'Ja,' zeg ik hardop tegen mijzelf terwijl ik beneden mijn sneakers aantrek.

Ik trek mijn zwarte stoffen jas aan en grijp de sleutels van de Porsche uit het sleutelmandje. Ongeduldig wacht ik tot de lift mijn woonetage bereikt heeft.

Maar waar wil je gaan zoeken Xavier? Goede vraag. Ik probeer in mijn hoofd een lijst te maken met plekken waar ik Julian kan vinden. Ik wordt uit mijn gedachtes getrokken door de ping die de lift geeft. De deuren gaan open en ik stap binnen.