Homeless Boy

10 - Thunder

Voor de zoveelste keer deze nacht draai ik mij om. De sneeuwval van de afgelopen dagen heeft deze nacht plaats gemaakt voor een helse onweersbui. Als ik voor de derde keer deze nacht schrik van een harde onweersklap die tussen de woontorens door echoot ben ik het zat.

Gefrustreerd ga ik op mijn rug liggen en sla de dekens open. Ik zet mijn voeten op het zachte hoogpolig tapijt in de slaapkamer en ga rechtop op de rand van mijn bed zitten. Een grote gaap verlaat mijn mond. Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje en zie dat het half twee in de nacht is.

Ik sta op van mijn warme bed en loop richting mijn kledingkast. In de schemer valt mijn zwarte badjas goed op. Ik haal de badjas van het haakje en trek deze over mijn warme lichaam. Even ril ik van de kou die nog even om mij heen hangt voordat de warmte van mijn lichaam in de badjas gevangen wordt.

Een paar meter verder, bij de deur naar de vide trek ik mijn warme pantoffels aan. Dankzij de vele nachten van de afgelopen maanden die ik slecht sliep, voelt het alsof het een routine is. Mijn hand vind de koude deurklink en ik open de deur naar de vide. Zacht sluit ik de deur weer achter mij, wetende dat een paar kamers verderop Julian ligt te slapen.

In de afgelopen nachten heb ik hem niet gezien als ik niet kon slapen. Een onweersbui als deze zal hem weinig doen spreken mijn gedachtes tot mij. Ik loop de vide over richting de trap. Als ik mij draai om de trap af te lopen zie ik in de verte dat iemand bij de grote ramen bij de TV naar buiten staat te kijken.

Voorzichtig loop ik de trap af, ik wil hem niet laten schrikken. Maar zodra ik de laatste trede af loop en mijn pantoffels in contact komen met de vloer gaat de verlichting van de grote woonkeuken aan. Oh ja, bewegingssensoren.

Julian draait zich om. Hij draagt alleen een joggingsbroek waar bij zijn handen diep in de zakken zijn verstopt. Voor het eerst krijg ik de mogelijkheid goed naar de jongen te kijken zoals hij hier staat. Het voelt vreemd om Julian op deze manier te zien. Mijn ogen glijden over het smalle figuur aan de andere kant van de kamer tot ik mij realiseer dat het heel ongemakkelijk is wat ik aan het doen ben.

In de korte tijd dat ik naar zijn lichaam kijk zie ik verspreid over zijn lichaam meerdere blauwe plekken zitten. Mijn blik valt weer op zijn gezicht en hij kijkt mij strak aan. Het voelt alsof hij mij al minutenlang aan staart, maar in werkelijkheid heb ik hem maar heel kort bekeken.

Ik loop richting de keuken en haal de waterkoker uit de houder die op het aanrecht staat. Ik vul de waterkoker voor de helft met water, klik hem terug in de houder en zet hem aan. Het geluid van de waterkoker onderbreekt de stilte in de ruimte.

'Kon je niet slapen?' vraag ik aan Julian, die zijn blik al weer naar buiten heeft gericht. 'Nee,' zegt hij zacht. In de afgelopen dagen heb ik gemerkt dat zijn stotter minder wordt, alsof hij niet meer gewend was te praten. Of hij voelt zich nu op zijn gemak, dat kan ook.

'Wil je thee?' vraag ik aan hem als ik een mok uit een van de keukenkastjes pak. 'Graag,' zegt hij zacht. Ik haal twee mokken uit het kastje en zet deze op het kookeiland. Dan ga ik in een kastje in het kookeiland opzoek naar de theedoos die ik al gauw vind.

Julian komt naar het kookeiland toe gelopen en neemt plaats op een van de barkrukken. Ik schuif de theedoos naar hem toe terwijl ik zelf kamille thee uit de doos grabbel. Ondertussen is de waterkoker klaar en schenk ik de twee mokken vol.

Ik schuif een mok naar Julian en ik zie hoe hij rooibosthee in het water dompelt. 'Wil je suiker?' vraag ik hem. Hij schudt zijn hoofd. 'Ik ook niet, dan helpt die thee niet in de nacht,' mompel ik.

Een harde donderklap onderbreekt de tijd voor Julian om antwoord te geven en ik zie hem eventjes licht ineen duiken. Even kijkt hij mij aan en ziet dat ik het heb gezien. Alsof er niets aan de hand is haalt hij het rooibos zakje uit zijn thee en legt deze op het papiertje. Ik haal mijn kamille thee zakje er ook uit en doe hetzelfde.