Dandelions

Chapter 10

Chapter 10

Larah Praise

After 2 years…

“So you wanna go home to your motherland?” Ask Mori. It’s been two long years since I met him here in America. Everything was alright, safe and sound but I feel something was missing in my part. Hayy. Makapag-Tagalog na nga! Nino-nosebleed na ako e. Ito naman kasing kausap ko, nakatapak lang ng ibang bansa kung makapag-salita parang hindi siya Pinoy! Napapa-English tuloy ako!

“Hoy! Mag-Tagalog ka nga!” Sabi ko sabay batok sa kanya. Pinapahirapan pa ako e.

“Hey! It hurts, you know!” Sagot niya ulit at hinwakan ang batok niya na talagang hinataw ko ng bongga.

“Sipain pa kita dyan e! So ano nga? Ihahatid mo ba ako? O kung gusto mo… doon ka nalang ulit tumira?”

“Bakit parang ayaw mo na atang humiwalay sakin? Nagiging crush mo na ako noh!” Tudyo niya sa akin at tinusok-tusok pa ng daliri niya ang tagiliran ko para kilitiin ako. Gusto niya ng rambulan? Aba, game ako diyan! Nang tumayo na ako sa bench na kinauupuan namin ay bigla naman siyang tumakbo at lumayo sa akin.

“Hoy! Duwag ka pala e! Takot ka sakin? Ha?” Tanong ko na naghahamon na parang ang lakas lakas kong babae.

“I don’t trust your skills in fighting, you know! You might kill me! Remember the last time you pinch me and you prick me and you stab me a knife in the shoulder!” Sabi niya habang tumatakbo ng patalikod at tumatawa.

“Oh c’mon! It’s all your fault! If you didn’t frighten me that night then you wouldn’t stay in the Mearchrose Hospital for two weeks!” Sagot ko ulit habang tumatakbo palapit sa kanya at may hawak-hawak na isang dakop ng snow. Habang tumatakbo ako palapit sa kanya at hinahabol siya ay bigla nalang… siyang nadapa! Hahahahahaha! Lampayatot pala ‘to e!

“Hahahahaha you are so funny, Mori! You’re a weakling! Hahaha! Weak! Weak! If you only saw what you look like, you would probably laugh at yourself a—”

“Stop teasing me, okay!” Putol niya sa sasabihin ko at binato ako ng bola ng snow. Anak ng! Tinamaan ako sa mukha! ‘Kala mo ah! Gaganti ako! Ika-kame hame wave kita papuntang ‘Pinas! Kyaaaaahh!

Kumuha ako ng mas maraming yelo at nung babatuhin ko na siya, biglang nag-ring ang cellphone niya. Wow, ha. Istorbo.

Hindi ko lubos maisip na okay na ako ngayon. After allt those times na halos patayin ko na ang sarili ko sa sakit, naka-survive ako sa malamok at magubat na mundong nakilala ko dito sa America. Salamat narin kay Mori, my bestfriend. Remember him? Yung naging kaibigan ko rin sa Pilipinas dahil sa isang organization na tinatawag na The Nature Wishes? Kung naaalala mo pa,  maswerte ka at dinaig mo ako. I knew everything. Okay, start dun sa pag-alis nila Mom and Dad.

Well, umpisa pa lang pala, ang nanay at tatay ko ay hindi na talaga magkasundo. Kaya umalis si Mommy at sa pag-alisniya ay doon na-realized ni Daddy ang pagmamahal niya kay Mom. Nung seven ako, nimi-miss niya alaga n bonggang-bongga si Mom kaya iniwan niya ako at ipinaglaban niya ang pagmamahal niya sa kanya. Sinundan niya talaga sa New Zealand e. Real love na ituu. Basically, matagal-tagal na panahon niyang sinuyo si Mom kaya natagalan rin bago siya naka-uwi. Nagpaka-busy siya sa pag-bawi sa mommy ko kaya akong anak niya na fifteen na that time ay kinalimutan na niya.

As I turned sixteen, a day after, naaksidente ako at napuruhan ang mahiwagang utak ko kaya nila ako dinala dito sa America para ipagamot, napasukan kasi ng dugo yung lobes ng brain ko and it scattered all around my skull. Talagang masama na ang lagay ko at nag-aagaw buhay na ako. Nagkaroon ako ng temporary memory loss kaya wala akong maalala ni pangalan ko paggising ko. It was the hardest part of my life. Ang hirap maka-adapt lalo na sa bawat pag-iisip ko ay may parteng sumasakit parin sa ulo ko. Ang sakit sa pakiramdam na nakikita ko ang mga magulang ko na nasasaktan dahil nahihirapan ako. I almost killed myself because of depression.