>Może kiedyś dojdzie do korekty, aktualnie opowiadanie to na nią czeka<
Lloyd wraca do klasztoru po długim pobycie u Selisy, która jest jego przyjaciółką ze szkoły. W klasztorze zastaje tylko Kai'a i Jay'a. Ninja i Mistrzowie Żywiołów znikają, a por...
Zielony ninja wyjął miecz. Podbiegła do niego. - Nie! Lloyd! Nie dasz rady! Uciekaj! - krzyknęła. - Tym razem już ciebie nie zostawię - powiedział i spojrzał na nią czule. Po jej policzku leciał strumień łez. - Lloyd! Proszę! Nie rozstaniemy się na zawsze! Musisz teraz odejść! Musisz!Proszę! - krzyczała. Zawiesiła mu ręce na szyi. - Proszę! Ty nie możesz zginąć! Musisz żyć! Lloyd! Proszę, uciekaj! Lloyd uśmiechnął się smutno. - Czemu? Twoje życie jest ważne! Przyrzekłem, że cię już nigdy nie zostawię i dotrzymam słowa! Nie dam cię skrzywdzić! - powiedział. - Lloyd! Czy ty nie rozumiesz?! Nie dam ci zginąć! Jesteśdla mnie ważny i nie pozwolę ci tu zostać! Nie możesz zginąć! Ja... - Nie zdążyła domówić ostatnich słów, gdy zalała ich wielka fala światła.
- Lloyd! - krzyknęła Selisa otwierając oczy. Rozejrzała się. Czyli to był tylko sen, nadal leżała w tej okropnej celi. Skuliła się. Bardzo bolała ją głowa. Dotknęła jej. Poczuła bandaż i przeciekającą krew.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
"Lloyd, Lloyd, gdzie ty stary geniuszu jesteś? - myślała, a po policzku spłynęła jej łza. - Obiecałeś mi! Obiecałeś, że już zawsze będziemy razem i nikt nas nie powstrzyma! A teraz... Teraz oboje przegraliśmy... - Ukryła twarz w kolanach. - Lloyd... Chociaż ty przeżyj tą wojnę... Chociaż ty się uratuj... Bo ja niedługo umrę..."
Mimookropnego bóluwstała i zaczęła się przechadzać po malutkiej celi, na tyle, na ile pozwalały jej łańcuchy.
Nagle wszedł do niej jakiś wysoki chłopak. Miał rude włosy i przerażające, zielone oczy. Wyjął zza pleców dwu-ostrze i przeciął nim kajdany. Pokonując słaby opór, gdyż Selisa była u kresu, przerzucił ją sobie przez ramie i wyszedł. Selisa nie opierała już się, przegrała. Była bezsilna i wiedziała, że opór nie miałby sensu.
Rudy niósł ją przez jakiś czas, aż w końcu rzucił ją na jakąś machinę. Od razu wyskoczyły z oparć kajdanki i uniemożliwiły ruchy.
***
Lloyd biegł przed siebie. Niby miała być bitwa jak zawsze, ale czuł, że to nie to samo. Jednak nic nie jest jak zawsze, nic nigdy nie było i nie jest takie samo. Teraz czuł przytłaczający strach. Dwie jego najlepsze przyjaciółki były w strasznym niebezpieczeństwie. Nawet nie wiedział, co jest na rzeczy. Chcą im zabrać moce? Prowadzić eksperymenty? Energię?
Dobra, nie teraz będzie się nad tym zastanawiał. Biegł, biegł. Nagle usłyszał krzyk i huk.
O nie...
Nagle zza rogu wybiegła czarnowłosa dziewczyna, a za nią trzej strażnicy.Lloyd z trudem rozpoznał w biegnącej mnie, byłam taka wychudła, blada, zmarniała i zakrwawiona.
- Lloyd! - krzyknęłam. - Rusz się!!!
Lloyd przez chwilę stał bez ruchu, ale potem błyskawicznie zrobił nade mną salto i zaatakował strażników, jednocześnie rzucając mi katanę. Złapałam ją i ruszyłam mu pomóc. Ogłuszyliśmy wszystkich czterech, a potem Lloyd chciał iść dalej, ale go zatrzymałam.
