วันนี้จ้าวอวิ๋นหลานไม่กลับห้องเพราะมีธุระกระทันหันเสิ่นเว่ยจึงกลับห้องเพียงคนเดียวเขาตั้งใจจะทำอาหารรอคนกลับดึกทว่าเมื่อไขกุญแจเข้าห้องไปกลับพบคนในห้วงคำนึงยืนนิ่งอยู่กลางห้องก่อนจะหันกลับมามองเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองอยู่ด้านหลัง
"อวิ๋นหลาน..."
อีกฝ่ายทำหน้างุนงงก่อนจะส่งยิ้มให้เสิ่นเว่ยอย่างร่าเริง
"มาหาใครหรือครับ"
เสิ่นเว่ยสตันท์ไปสองสามวิก่อนจะประมวลภาพเบื้องหน้าและได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็ว--- ชายหนุ่มตรงหน้าเขานั้นแม้จะมีหน้าตาเหมือนจ้าวอวิ๋นหลานราวกับแกะแต่ถ้าดูให้ดีๆจะเห็นได้ชัดว่าการแต่งกายรวมไปถึงบุคลิกนั้นบ่งบอกว่าชายคนนี้ไม่ใช่จ้าวอวิ๋นหลานของเขา
"มาหาใครหรือครับ"ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง
"ขอโทษครับผมเข้าผิดห้อง"เสิ่นเว่ยพูดเสียงเบาพลางยกมือขึ้นขยับแว่นก่อนจะค่อยๆถอยกลับออกไปนอกห้องเพียงเพื่อพบว่าทิวทัศน์นอกห้องนั้นไม่ใช่ที่ๆเขาคุ้นเคย
....ที่นี่มันที่ไหนกัน!!?
แม้จะตระหนกกับเหตุการณ์แปลกประหลาดที่เกิดขึ้นแต่เสิ่นเว่ยก็ยังคงนิ่งเงียบราวกับไม่รู้สึกอะไรแต่ชายหนุ่มเจ้าของห้องที่เดินตามออกมาดูกลับเห็นความไม่สบายใจที่เกิดขึ้นในนัยน์ตาคู่สวยแน่หล่ะว่าอีกฝ่ายหน้าตาดีมากแว่บแรกที่เห็นเขาถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออกไม่คาดคิดว่าจะมีมนุษย์ที่ทั้งดูสวยงามทั้งหล่อเหลามายืนอยู่ตรงหน้าแต่สิ่งหนึ่งที่เขาแปลกใจมากกว่าคือไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกเชื่อและไว้วางใจคนๆนี้ทั้งๆที่เพิ่งเจอหน้ากันแท้ๆและเป็นเพราะแบบนั้นเขาถึงได้เผลอถามออกไป
"ถ้าคุณไม่รังเกียจเข้ามาในห้องผมก่อนก็ได้นะครับ"ถามออกไปแล้วเจ้าตัวถึงได้รู้สึกว่ามันแปลกๆแต่ถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยแล้วเขาไม่คิดถอนคืน
YOU ARE READING
Fan Fiction Guardian
Fanfictionรวมแฟนฟิคเจิ้นหุนของเราเอง//มือใหม่หัดเขียนเพราะรักในซีรีย์guardianจึงต้องกาว
