.
.
.
.
บางครั้งเรื่องราวก็จบง่ายจนไป๋อวี่ไม่สามารถเข้าใจได้ในทันทีซึ่งหลังจากวันนั้น--วันที่เขา
ออกจากโรงพยาบาลคนที่มารับกลับไม่ใช่บอร์ดี้การ์ดหนุ่มแต่เป็นหลิวจงชินที่มีสีหน้าสดใสกว่าที่คาดไว้
"อารมณ์ดีอะไรมาอีกล่ะครับหลิวเกอ"ไปอวี่ยิ้มขำกับการฮัมเพลงในลำคอของหลิวจงชินที่น่าจะแปลได้ว่ามีอะไรดีๆเกิดขึ้น
"จะอะไรอีกล่ะ ก็คนร้ายน่ะสิดันทิ้งหลักฐาน
ไว้คุณจูก็เลยตามจับได้"
ไป๋อวี่ยิ้มค้างนึกแปลกใจกับความรู้สึกของตัวเองที่ไม่ได้ดีใจเลยที่คนร้ายถูกจับได้แต่กลับคิดถึงบอร์ดี้การ์ดหนุ่มปากร้ายที่กำลังจะหมดหน้าที่ในเร็ววันนี้เมื่อภารกิจสำเร็จเสร็จสิ้นไปได้ด้วยดีอย่างไม่ทันคาดคิด
บ้าไปแล้วไป๋อวี่ นั่นไม่ใช่เสิ่นเว่ยนะ!!
รู้ดีว่ามีความอาวรณ์จูอี้หลงแต่ไป๋อวี่ก็ทำได้แค่ก่นด่าตนเองอย่างโง่งมว่าคนที่คิดถึงไม่ใช่ใครคนนั้นที่เขาคนึงหาและแม้ไม่อยากจะยอมรับว่าเขาเริ่มมองจูอี้หลงเปลี่ยนไปแต่การมีอยู่ของบอร์ดี้การ์ดปากร้ายคนนั้นกลับค่อยๆคืบคลานเข้ามายึดครองพื้นที่ในใจของนักแสดงหนุ่มทีละนิดทีละน้อย
เฮอะ คิดถึงแล้วจะได้อะไรขึ้นมาในเมื่อทั้งคู่ ก็ต้องจากเขาไปในที่ที่ของตัวเอง....
ไป๋อวี่คิดถึงความเป็นจริงว่าเขากับจูอี้หลงนั้นแตกต่างกันมากและต่างก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ยิ่งเขาที่มีสถานะคนของประชาชนย่อมต้องไม่กระทำเรื่องเสื่อมเสียชื่อให้อาชีพของตัวเองแน่นอน
เฮ้อ ช่างเถอะให้มันผ่านมาแล้วก็ผ่านไปแบบ
นี้แหล่ะดีแล้ว...........
...............................................................
ช่วงเวลาล่วงเลยผ่านไปจนเกือบเดือนไป๋อวี่ไม่เคยได้รับการติดต่อจากบอร์ดี้การ์ดหนุ่มเลยสักครั้ง ตอนที่ได้ยินหลิวจงชินโทรไปบ่น
กับทางต้นสังกัดของจูอี้หลงว่าถึงเรื่องจะจบลงแล้วแต่ตอนนี้ยังไม่ปลอดภัยควรมีคนคุ้มกันไว้ก่อนในตอนนั้นเขาคาดหวังอยู่ในใจลึกๆว่าจะได้เจอคนคุ้นเคยอยู่บ้างแต่กลับต้องผิดหวังเมื่อคนที่มาถึงกลายเป็นคนอื่นไปแล้ว
YOU ARE READING
Fan Fiction Guardian
Fanfictionรวมแฟนฟิคเจิ้นหุนของเราเอง//มือใหม่หัดเขียนเพราะรักในซีรีย์guardianจึงต้องกาว
