เสิ่นเว่ยรู้สึกผิดทั้งๆที่เพิ่งรู้จักไป๋อวี่แต่ด้วยใบหน้าที่เหมือนกับจ้าวอวิ๋นหลานทำให้เมื่อคืนเขาเผลอดุอีกฝ่ายและทำเรื่องไม่สมควรด้วยการอุ้มอีกฝ่ายกลับไปนอนที่เตียงของตัวเอง
"อืม อร่อยจัง..เสิ่นเว่ยนี่คุณไปหัดเรียน
ทำอาหารมาจากไหนเนี่ย"
"....ผมหัดเอาเองแล้วก็ดูตำราควบคู่ไป
ด้วยครับ"
บางทีเสิ่นเว่ยก็นึกอยากให้เจ้าเด็กนี่หัดระแวงอะไรบ้างก็ดีนะถึงเขาจะทำอาหารให้ทานแทนคำขอโทษแต่ดูท่าอีกฝ่ายคงไม่ทันคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้สักนิดเพราะพอตื่นแล้วก็เดินเข้ามาทักทายเขาเหมือนปกติ
"นี่ๆๆผมว่าผมจะถามคุณตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว..คุณทำงานอะไรเหรอ"
"ผมเป็นอาจารย์สอนนักศึกษาในมหาลัยครับ"เขาตอบตามตรงไม่คิดเล่นแง่ให้อีกฝ่ายอยากรู้อะไรมากกว่านี้อีก
"ว้าว!!ศาตราจารย์เสิ่น--เฮ้อเสิ่นเว่ยคุณนี่
เก่งจริงๆเลยนะเนี่ย มีอะไรที่คุณทำไม่ได้
บ้างมั้ยครับ"
กับจ้าวอวิ๋นหลานเขารู้สึกเหมือนอีกฝ่ายคล้ายแมวที่แสนจะปราดเปรียวทั้งระมัดระวังและระแวงทุกสิ่งรอบกายแต่หากคุ้นชินกับใครแล้วก็มักจะทำตัวเป็นลูกแมวน้อยขี้อ้อนแต่กับไป๋อวี่เขามองเห็นภาพลูกหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์นั่งกระดิกหางมองเขาตาวาวรอที่จะเล่นด้วยตลอดเวลา
"ก็มีหลายอย่างที่ผมทำไม่ได้ครับ"
"หืม มีเรื่องที่ศาตราจารย์เสิ่นทำไม่ได้
ด้วยหรือครับ"ไป๋อวี่จัดการอาหารเช้าตรงหน้าเรียบร้อยก็เริ่มซักอีกฝ่ายอย่างสนใจสุดขีด
"เอาแต่ถามเรื่องของผม--แล้วคุณล่ะทำ
งานอะไรอยู่ครับ"เสิ่นเว่ยเริ่มเบี่ยงเบนความสนใจด้วยการตอบคำถามด้วยคำถามแทน
"ผมเป็น....คุณไม่รู้จริงๆหรือครับ"ไป๋อวี่
นั่งกระพริบตาปริบๆนึกเอะใจอะไรบางอย่างขึ้นมาครามครัน
BINABASA MO ANG
Fan Fiction Guardian
Fanfictionรวมแฟนฟิคเจิ้นหุนของเราเอง//มือใหม่หัดเขียนเพราะรักในซีรีย์guardianจึงต้องกาว
