"ความรักเปรียบเสมือนยาพิษและน้ำหวานหากใครไปแตะผิดที่อาจได้รับยาพิษมาแทนน้ำหวานอันชุ่มฉ่ำ"
.
.
.
.
.
"เอ๋ ถ่ายซ่อมหรือครับ"
ไป๋อวี่รับสายจากผู้จัดการของตัวเองที่โทรมาขอจัดคิวถ่ายซ่อมบางฉากในวันมะรืนนี้ซึ่งถ้าคิดให้ดีก็น่าแปลกใจเพราะยังถ่ายกันไม่จบเลยทำไมถึงมาถ่ายซ่อมบางฉากเอาตอนนี้
"ได้ครับ..แต่เช้าเลยหรือครับ ครับๆๆ....ได้ครับได้ คร้าบผม"ไป๋อวี่วางสายพลางหันมองคนที่นั่งข้างกายโดยใช้แขนโอบไหล่ของเขาอยู่เงียบๆบนโซฟาตัวโปรดของจูอี้หลงผู้เป็นเจ้าของห้อง
สายตางุนงงของไป๋อวี่ส่งคำถามไปให้ชายหนุ่มที่นั่งนิ่งเฉยไม่ได้ทุกข์ร้อนใดๆกับการที่เขาต้องไปถ่ายซ่อมซีรี่ย์บางฉากในวันที่ได้หยุดพักผ่อนพร้อมกันทั้งสองคนแบบนี้--เอ๋ หรือหลงเกอยังไม่รู้เรื่องนี้
"มีอะไรงั้นหรือ เสี่ยวไป๋"
"พรุ่งนี้ได้อยู่กับหลงเกอแค่วันเดียวแล้วนะ เดี๋ยวผมต้องไปถ่ายซ่อมที่กองหน่อยครับ"
"งั้นเหรอ"ชายหนุ่มนั่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมามองคนในอ้อมแขนด้วยสายตาอ่อนโยน"....เกอหวังมาตลอดว่าจะได้อยู่กับเสี่ยวหยวนแบบนี้"
ไป๋อวี่นั่งนิ่งแต่ก็เป็นเพียงแค่ไม่กี่วินาทีก่อนเจ้าตัวจะยิ้มเพราะเข้าใจความหมายของประโยคที่จูอี้หลงเอ่ยออกมาซึ่งก่อนหน้าที่เขาจะรับเล่นซีรี่ย์เรื่องนี้พอได้รู้ว่าเรื่องอะไรดัดแปลงจากไหนมาเขาก็เสาะหามาอ่านจนได้และพอได้อ่านจบเขาก็ประทับใจมากทั้งๆที่อ่านนิยายวายครั้งแรก
เรื่องราวของจางหยวนกับจางเฟยหลงในช่วงท้ายๆนิยายเริ่มมีความหวานเข้ามาบ้างแล้วหลังต้องเจอดราม่าสายเลือดและมรดกเข้ามาเกี่ยวข้องจนทำให้ทั้งคู่เกือบต้องแยกจากกันแต่ตอนนี้ทั้งคู่ได้มาอยู่ด้วยกันสมปรารถนาแล้วจึงมีโมเมนต์หวานเจี๊ยบให้อ่านได้ฟินกันทุกตอน
KAMU SEDANG MEMBACA
Fan Fiction Guardian
Fiksi Penggemarรวมแฟนฟิคเจิ้นหุนของเราเอง//มือใหม่หัดเขียนเพราะรักในซีรีย์guardianจึงต้องกาว
