Fan Fiction Guardian

Love is.... : 3

"ความรักคืออะไร....ทำไมถึงต้องมีเหตุผล"
.
.
.
.
.

"คัท!!ไป๋อวี่ฉากนี้จางหยวนต้องคิดกับเฟยหลงมากกว่าคนรู้จักแล้วนะ ทำไมถึงทำเหมือนไม่รู้จักกันอีกล่ะ"ผู้กำกับวัยกลางคนนิ่วหน้ามองนักแสดงหนุ่มที่เขาหมายตาในบทนี้อย่างไม่เข้าใจ

"ขอโทษครับผู้กำกับหลี่"ไป๋อวี่ไม่มีคำแก้ตัวได้แต่ก้มหน้ารับคำตำหนิอย่างสำนึกผิดจากใจ

หลี่เฟิงถอนหายใจก่อนจะสั่งพักกองแล้วเรียกจูอี้หลงกับไป๋อวี่ไปคุยเป็นการส่วนตัวทันทีโดยไม่ยอมให้แม้แต่ผู้จัดการตามไปช่วยอธิบายใดๆทั้งสิ้น เมื่อทั้งคู่เดินตามหลี่เฟิงเข้ามาในห้องต่างฝ่ายต่างก็นั่งแยกไปคนละทางราวกับคนแปลกหน้านั่นจึงทำให้ไม่จำเป็นต้องมีคำถามอะไรในเมื่อทั้งคู่แสดงออกให้เห็นแล้ว

"ผมไม่สนว่าพวกคุณจะมีอะไรกันแต่หน้าที่ของคุณคือนักแสดง การแสดงต้องมาอันดับหนึ่งไม่ใช่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนแบบนี้--"หลี่เฟิงถอนหายใจ"ผมให้เวลาปรับความเข้าใจกันหนึ่งชั่วโมงรีบๆคุยกันซะ"

"เอ่อ--ผู้กำกับหลี่ครับ"

"รับผิดชอบหน้าที่ด้วยไป๋อวี่"หลี่เฟิงไม่สนความลำบากใจของสองนักแสดงหนุ่มเพราะรู้ดีว่าทั้งคู่มีความรับผิดชอบมากแค่ไหนการแค่เรียกให้มาคุยกันเองโดยไม่มีระเบิดลงกลางกองถ่ายถือว่าเขาปรานีมากแล้ว

ความเงียบงันกลับเข้ามาสู่คนทั้งคู่อีกครั้งเมื่อคนกลางออกจากห้องไปฝ่ายไป๋อวี่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดพยายามนึกว่าควรทำอย่างไรต่อไปถึงจะมองหน้ากันติดดีกว่านี้โดยไม่รู้ตัวว่าคนที่ตัวเองกำลังคิดถึงนั้นจ้องมองมาไม่วางตา

"....นายต้องการอะไรไป๋อวี่"

เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยหัวใจก็เต้นแรงเพียงแค่ได้ยินชื่อตัวเองจากปากจูอี้หลง--แล้วแบบนี้จะให้เขาตัดใจได้ยังไงกัน

"เป็นอะไรไปไม่สบายงั้นเหรอ"

"เอ่อ--เปล่าครับ ผมสบายดี"ไป๋อวี่ลืมตัวเงยหน้าไปสบตากับจูอี้หลงพอดีจะก้มหน้าหลบตาก็ดูไม่ดีเลยแสร้งหัวเราะเบาๆราวกับช่วงที่โดนเทคนั้นเป็นเรื่องของคนอื่น"ว่าแต่เมื่อกี๊หลงเกอถามผมว่าอะไรนะครับ"