Fan Fiction Guardian

Love is.... : 2

"ความรักคืออะไร...ทำไมถึงทำให้หัวใจเจ็บปวดได้ขนาดนี้"
.
.
.
.
.
.
.
.
.

"นายไหวแน่นะเสี่ยวไป๋"เฉิงรั่วซือผู้ซึ่งเป็นทั้งผู้จัดการส่วนตัวและเพื่อนรุ่นพี่ของไป๋อวี่เอ่ยถามเมื่อเห็นคนของเขาสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

"ไหวครับเฉิงเกอ วันนี้เข้าแค่สองฉากเองน่า"

"หึ..สองฉากแต่กี่เทคล่ะ"ตอกกลับอย่างรู้ทันคนของตัวเอง

ไป๋อวี่เงียบไปทันทีพลางคิดถึงคนที่เขาต้องเข้าฉากด้วยซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจูอี้หลงคนที่เขาอยากเข้าหาและคิดถอยห่างไปให้ไกล ที่ถอยห่างไม่ใช่เพราะไม่ชอบแต่เขาแค่ไม่อยากให้หลงเกอเกลียดขี้หน้าเขาก็เท่านั้นเองไม่รู้ว่าจะมีวันที่หลงเกอยิ้มให้เขาอีกไหมหนอ

ทำยังไงดี--มีแฟนไปเลยดีไหมนะ?

ด้วยข่าวลือในกองถ่ายที่เข้าหูไป๋อวี่ทำให้เขาคุยกับหยางลี่หมิงตรงๆซึ่งเธอก็หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจกับข่าวลือสักเท่าไหร่นักแถมยังพูดติดตลกอีกว่าไว้ถ้าเธอมีตัวจริงค่อยมาเครียดกันดีกว่า--หยางลี่หมิงเป็นหญิงสาวที่อัธยาศัยดี เป็นคนเปิดเผยและจริงใจมากๆอีกคนเท่าที่
ไป๋อวี่เคยรู้จักมา

"ต๊ายตาย ทำไมตาของเสี่ยวไป๋เหมือนแพนด้าจังล่ะ"

แต่นี่เป็นนิสัยที่เขาไม่ค่อยชอบเอาซะเลยและไม่รู้ว่าหยางลี่หมิงรู้ได้อย่างไรแต่นอกจากทำตัวให้นิ่งเข้าไว้ไป๋อวี่ก็นึกไม่ออกแล้วว่าควรวางตัวอย่างไรกับประโยคเอ่ยถามที่ดังทั่วห้องราวกับจะป่าวประกาศให้ใครรู้

"เมื่อคืนนอนดึกหรือไง หือ"หญิงสาวเดินเข้ามาถามด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

ไป๋อวี่ไม่ตอบกลับแต่เดินเลี่ยงหยางลี่หมิงไปหาที่อ่านบทคนเดียวเงียบๆหูยังแว่วเสียงหัวเราะคนรู้ดีที่ค่อยๆห่างออกไปจนในที่สุดเขาก็ได้ที่สงบเพื่อท่องบทและปรับอารมณ์สมใจอยากซึ่งบทในวันนี้ค่อนข้างดราม่าจริงจังเนื่องจากเนื้อเรื่องมาถึงกลางเรื่องแล้ว--บทที่เขาจะแสดงวันนี้ต้องใช้อารมณ์มากขึ้นยิ่งช่วงที่จะต้องเข้าฉากกับหลงเกอเขาต้องคุมอารมณ์ให้นิ่งขึ้นด้วยความลำบากใจ