"ความรักคืออะไร....ทำไมถึงทำให้คนคนหนึ่งเหมือนคนบ้าที่ทั้งรู้สึกมีความสุขและทุกข์ไปในเวลาเดียวกัน"
.
.
.
.
.
.
.
จูอี้หลงนอนครุ่นคิดถึงสิ่งที่ตัวเองกระทำลงไปเมื่อวานด้วยความไม่เข้าใจ ร่างกายของเขาขยับไปก่อนความคิดซะด้วยซ้ำ...
"เสี่ยวไป๋!!"
จูอี้หลงไม่รู้ตัวว่ายื่นมือไปกระชากแขนไป๋อวี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่รู้ตัวอีกทีสองมือของเขาก็ประคองใบหน้าไป๋อวี่แล้วก้มลงไปจูบโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว
"อื้ออ.."
ช่วงแรกไป๋อวี่พยายามดันตัวเขาออกแต่ยิ่งจูบนานเข้าเรียวลิ้นกลับเกี่ยวกระหวัดอย่างไม่มีใครยอมกันรสจูบที่ใครเคยว่าหวานนักเขาเข้าใจก็ตอนนี้เอง กลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวของไป๋อวี่สร้างความรัญจวนใจให้ยิ่งหลงใหลไปกับจูบที่ค่อยๆทวีความร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากของเขากับไป๋อวี่ไม่ห่างกันแม้แต่น้อยทั้งบดจูบ เคล้นคลึงและดูดดึงราวกับขนมหวานที่กินอย่างไรก็ไม่มีวันอิ่ม....
.
.
.
.
.
.
ไป๋อวี่รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองกำลังแย่มากเพราะไม่ว่าจะอ่านบทกี่ครั้งก็ไม่เข้าหัวเลยสักนิดเดียวเมื่อวานผู้กำกับก็อุตส่าห์เลื่อนซีนของเขากับหลงเกอมาเป็นวันนี้แล้วแท้ๆเชียว
โอ๊ย สติๆๆๆ--ตั้งสติแล้วทำงานซะไป๋อวี่!!
ตั้งท่าเรียกสติให้กลับมาได้ไม่เท่าไหร่พอเห็นจูอี้หลงเดินเข้ามาหาสติที่มีเหลือก็แทบหลุดตามไปด้วยแล้วแบบนี้จะให้ฉางเกอไม่บ่นเขาได้ยังไงกัน
"นายกินข้าวเช้าแล้วหรือยัง"เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มจางๆ
"กินแล้วครับ"ไป๋อวี่พยายามทำตัวเป็นปกติแต่ใบหน้าขาวกลับขึ้นสีระเรื่ออย่างปิดไม่มิด
"งั้นมาต่อบทกับเกอก่อนแล้วกัน"
"ได้ครับ"
แม้ในใจจะลิงโลดด้วยการที่จูอี้หลงปฏิบัติกับตัวเขาเหมือนปกติแต่เสี้ยวเล็กๆในหัวใจกลับย้ำเตือนว่านี่เป็นเพียงแค่หน้าที่ของพี่ชายที่แสนดีคนนั้นก็เท่านั้นเอง
YOU ARE READING
Fan Fiction Guardian
Fanfictionรวมแฟนฟิคเจิ้นหุนของเราเอง//มือใหม่หัดเขียนเพราะรักในซีรีย์guardianจึงต้องกาว
