"ความรักก็คือความรักจะไปคิดมากทำไมกัน"
.
.
.
.
.
.
.
.
หยางลี่หมิงแทบจะจุดพลุฉลองกับสิ่งที่เห็น--ก็จะไม่ให้เธอดีใจได้ไงล่ะในเมื่อคนปากแข็งทั้งสองคนอย่างไป๋อวี่กับจูอี้หลงกลับเดินเงียบๆตามกันไปในห้องแต่งตัวของไป๋อวี่แค่สองต่อสองแบบนั้นไม่ต้องให้ใครบอกเธอก็รู้แต่อีกใจก็นึกสงสารผู้จัดการของไป๋อวี่ที่จู่ๆก็ต้องมาดูแลคนบ้าถึงสองคนแบบนี้แต่ก็นะ---เฉิงรั่วซือน่าจะชินแล้วนี่เนอะ..
คิดได้แบบนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้คิดมากอะไรอีกแต่ทว่าฝ่ายเฉิงรั่วซือนั้นกลับกำลังหัวหมุนกับรูปที่มีผู้หวังดีส่งมาให้ซึ่งแม้จะเป็นรูปที่ไป๋อวี่ยืนจูบอยู่โดยที่ใครคนนั้นหันหลังให้กล้องแต่ถ้าคนที่รู้จักมองปราดเดียวก็รู้ทันทีเลยว่าเป็นใคร
ไอ้พวกเด็กบ้านี่!!!
การที่ได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียวทำให้เฉิงรั่วซือหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยแต่เมื่อใช้เวลากับตัวเองสักพักหนึ่งเขาก็ตั้งสติได้และเริ่มคิดแผนป้องกันและตอบโต้เพื่อปกป้องคนของเขา--หึ ก็ให้มันรู้กันไปสิว่าเฉิงรั่วซือคนนี้จะทำอะไรไม่ได้เลยงั้นหรือ
ถ้าแค่ศิลปินในปกครองไม่กี่คนเขาดูแลไม่ได้ก็บ้าแล้ว!!
......................................................
"ดูนายอารมณ์ดีจังนะ"เฉิงรั่วซือมองหน้าไป๋อวี่ผ่านกระจกมองหลังเหมือนจะจับผิดแต่เจ้าตัวที่นั่งเล่นมือถือกลับอมยิ้มแล้วตอบไปแค่ว่าครับคำเดียวโดยไม่พูดอะไรต่ออีกเลย
ด้วยความที่เฉิงรั่วซือผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าไป๋อวี่จึงรู้ดีว่าช่วงนี้เป็นอะไรที่มีความสุขที่สุด มองอะไรก็สวยงามจนรู้สึกเหมือนโลกหมุนตามตัวเอง--เอาเป็นว่าเขาไม่เข้าไปขัดแล้วกันเจ้าเด็กบ้านี่เองก็อายุอานามไม่น้อยแล้วน่าจะมีจิตสำนึกอยู่บ้างว่าอะไรควรอะไรไม่ควร
"เฉิงเกอคิดว่าผมควรระวังใครดีครับ"พูดจบไป๋อวี่ก็หันหน้าจอมือถือไปให้เฉิงรั่วซือดูและรูปที่ปรากฏแก่สายตาผู้จัดการคนเก่งคือรูปเดียวกันกับที่ตนได้
YOU ARE READING
Fan Fiction Guardian
Fanfictionรวมแฟนฟิคเจิ้นหุนของเราเอง//มือใหม่หัดเขียนเพราะรักในซีรีย์guardianจึงต้องกาว
