.
.
.
ราวๆสี่ห้าปีก่อนไป๋อวี่ยังคงเป็นเพียงนักแสดงหน้าใหม่ที่ยังไม่มีคนรู้จักมากนักและเขาชอบที่จะไปเดินเล่นในสวนสาธารณะใกล้กับ
บริษัทยามที่ว่างจากงานแสดงเพียงแต่ช่วงนี้เขาไปบ่อยครั้งขึ้นจนคนในบริษัทแซวว่าแอบไปพบสาวระวังเจอนักข่าวนะ
ตอนนั้นเขาได้แต่หัวเราะเพราะเขายังไม่ใช่ดาราดังใครจะมาสนใจอะไรแต่เรื่องที่ว่าเขาแอบไปพบสาวนี่.....ก็ไม่ผิดจากที่พวกเจ้แซว
มากเท่าไหร่หรอก
เพียงแต่สาวเนี่ยเป็นสาวน้อยและไม่ใช่มนุษย์ซะด้วยสิ....
"เมี๊ยว.."
"อะไรเจ้าเหมียวยังไม่อิ่มอีกเหรอ"
ไป๋อวี่ชะงักเมื่อรู้ว่าฐานที่ลับไม่ลับเสียแล้ว เขาค่อยๆนั่งลงเพื่อหลบซ่อนตัวไม่ให้อีกฝ่าย มองเห็นแต่เขาเองก็เห็นแค่เพียงด้านหลังของผู้บุกรุก
อืม..เป็นผู้ชาย..ตัวก็ผอมบางนิดเดียวเอง
ไป๋อวี่สังเกตุจากรูปร่างและน้ำเสียงก็พอจะคาดเดาได้ว่าเป็นผู้ชายแถมยังเลยวัยเด็กหนุ่มมาเเล้วด้วย--อืม คนในบริษัทหรือเปล่า
หว่าทำไมถึงไม่คุ้นเลยแฮะ
ชายหนุ่มผู้บุกรุกฐานลับของไป๋อวี่อุ้มลูกแมวขึ้นแนบอกพลางหันหน้ามาทางที่ไป๋อวี่ซ่อน
อยู่และตอนนี้เองก็ทำให้เขาเห็นโฉมหน้าของชายหนุ่มเต็มๆตา--ใบหน้าได้รูปขยับยิ้มสวย
ส่งให้ไป๋อวี่ นัยน์ตาคมสวยหลังกรอบแว่นจ้อง สวยหลังกรอบจ้องมองเขาไม่วางตาทำให้หัวใจเต้นแรง คนคนนี้คือคนที่เขาคิดถึงสุดหัวใจ
คิดถึงเหลือเกิน.....
...เสิ่นเว่ย.....
ร่างผอมบางสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมานั่งหายใจหอบราวกับวิ่งมาเป็นกิโลใช้เวลาอยู่พักนึงกว่าเจ้าตัวจะรู้ว่าเรื่องเมื่อกี๊เป็นแค่ความฝันเท่านั้น
".....เสิ่นเว่ย.."
ไป๋อวี่ยกมือสองข้างปิดหน้าเพื่อสะกดกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาอีก วันนี้เขามีงานสองที่จะ ปล่อยให้หน้าตัวเองโทรมไม่ได้เด็ดขาดพอคิดได้แล้วร่างที่ผอมลงอยู่มากโขก็รีบลุกจากที่นอนเตรียมตัวไปล้างหน้าเพื่อเตรียมตัวทำงาน
ESTÁS LEYENDO
Fan Fiction Guardian
Fanficรวมแฟนฟิคเจิ้นหุนของเราเอง//มือใหม่หัดเขียนเพราะรักในซีรีย์guardianจึงต้องกาว
