#Hemily

#4-Ενδιαφερον

"Γαμωτ--" βριζω μεσα απ'τα δοντια μου, καθως προσπαθω να την κρατησω ορθια.

Ε, δεν μπορω να την αφησω κι εδω στα χαλια που ειναι.

Περναω το χερι της γυρω απ'τον ωμο μου και το δικο μου γυρω απ'τη μεση της και στεκομαι ορθιος.

Λοιπον, επισης μου χρωσταει 20 ευρω μπλουζα.

Ανοιγω την πορτα του μπανιου με δυσκολια και περπαταω σιγα σιγα προς τα εξω. Κοιταω ψηλα το ταβανι και αγανακτω ξανα.

"Δεν γινεται δουλεια ετσι" μουρμουριζω και αφηνω το χερι της, για να την πιασω καλυτερα.

Αυτη ομως γερνει, και πεφτει κατω στο πατωμα με την μουρη και τα ποδια ψηλα.

"ΙΙΙΙΙ, ουπς" κανω μια γκριματσα και προσπαθω να την σηκωσω γρηγορα.

Τι τα θελεις τα παρτυ αγορι μου, αφου δεν σε παιρνει. Μονο κουβαλητης μου απεμεινε να γινω τωρα.

Την σηκωνω στην αγκαλια μου σε στυλ νυφης και προχωραω προς τις σκαλες. Κατεβαινοντας κατω, κατι μικροτεροι με κοιτανε περιεργα και ψιθυριζουν μεταξυ τους.

Σηκωνω το φρυδι μου.

"Συμβαινει κατι;" τους ριχνω μια αγρια ματια κι αυτοι γουρλωνουν τα ματια τους.

Κουνανε γρηγορα το κεφαλι τους αρνητικα και τρεχουν προς την αλλη κατευθυνση. Στριφογυριζω τα ματια μου.

Ετσι μπραβο. Να με φοβαστε.

Συνεχιζω τον δρομο μου, ομως λιγο πριν κατεβω τα τελευταια σκαλια, συνανταω την Kylie.

Ω, ελα τωρα!

"Hunterouko, σε εψαχνα παντου!" λεει με την τσιριχτη φωνη της και κλεινω τα ματια μου.

Συμπαν, πρεπει να με μισεις πολυ ε;

"Ουαου, και τωρα που με βρηκες, αντιο" λεω αδιαφορα και παω να την προσπερασω, ομως μπηγει τα μαγισσε νυχια της στο μπρατσο μου.

Σιγα καλη μου, θα μου σκισεις το δερμα! Νυχια ειναι αυτα;!

"Γιατι δεν αφηνεις αυτην την αχρηστη που κρατας στα χερια σου και να ερθεις να σου πω κατι που θελω;" μου λεει ναζιαρικα και με χαιδευει στον ωμο.

Αχ Θεε μου, γιατι σε μενα;

Τα γονιδια του πατερα μου φταινε!

"Δεν ειναι αχρηστη, ειναι η κοπελα μου. Και τωρα, με συγχωρεις.." πεταω την πρωτη βλακεια που μου ερχεται στο κεφαλι και φευγω απο κοντα της, αφηνοντας την με ανοιχτο το στομα.